Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
дакладна. Так, гэта лічба з шасцю нулямі. Ты не памыліўся. Трохі грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сістэме. Але ж і ты не сядзіш на месцы. Тую працу, якую ты робіш, яна не за ежу робіцца.
– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьці казаў аб расцэнках на ўсякія віды работ. Ты хочаш сказаць, што за ўстаноўку датчыкаў мне нешта налічваюць?
– Вядома ж. Некалькі манет капае за кожны датчык. Трохі перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьці каштоўнае, атрымаеш некалькі манет ярчэй, а назбіраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоў ўпадзе, але, ўсё ж упадзе, у тваю кішэню.
– Мне чамусьці здавалася, што ўсё тут робяць адну справу…
– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за ўсё астатняе – грошы. Зрабіў – атрымай, папрасіў зрабіць – заплаці. Усё проста як двойчы два.
– Добра, трэба будзе з табой і Віктарам Мікалаевічам пагутарыць на гэтую тэму.
– Не забівай сабе галаву гэтым. Усе спісы з коштамі ў розных гандляроў я цябе такім чынам падам. Магу зрабіць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую інтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максімальны кошт і гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.
– Ві, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?
– Ты сумняваешся ўва мне?
Чарговы выбух шарыка з жуйкі і, прама-ткі, маланкі з яе вачэй.
– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы ўсумніцца ў цябе.
– Вось і не думай пра гэта.
– Эй, не дуйся! Бо і ты зразумей мае асцярогі. Не так ужо я і арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды і суразмоўца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.
– Ой, ільсцівец! Слухай сюды, дамскі ўгоднік, ты для мяне стары і няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбіваць кліны.
– Ві, астынь! Вось ужо, сапраўды, дзяўчынка! Ты з мухі зрабіла такога слана, што цяпер ні адзін заапарк яго не зможа да сябе ўзяць.
– Гэта яшчэ чаму?
– Ды таму што не хопіць грошай яго пракарміць.
Некалькі секунд Ві кідала вачыма маланкі, а потым раптам пырснула смехам.
– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаўся.
– Не зразумеў… гэта што, праверка нейкая?
– Не. Гэта наша з табой першая сварка.
– Так. Ві, давай абодва спынімся. Калі мы хочам заўтра хоць кудысьці схадзіць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабіць.
– Згодны. Мір?
– Ага. Пайшлі ўжо.
– Дык я табе пра гэта даўно казала. Давай хутчэй.
– О Божа… за што?
– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраўднай, то ты на мне яшчэ і ажаніўся б.
– Ві, спынісь. А?
– Добра, добра. Ужо і пажартаваць нельга.
– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзі. А заадно і дапамажы распіхаць усё тое, што назаказывала.
– Добра, татачка!
– Ой, хто-небудзь хоча па попе…
– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…
– Так, Ві!
– Усё, усё!