Пяшчынкі шчасця. Канстанцін Шанцаў
канапчыкаў і банкетак. Некалькі разоў пракруціўшы іх, яна пстрыкнула пальцамі і за ёй утварылася крэсла-мяшок, на якое яна і ўзлезла, падціснуўшы пад сябе ногі.
– Значыць так. Тут намалявалася некалькі пытанняў, якія патрабуюць твайго ўдзелу. Дакладней, усё ж, твайго рашэння. Па-першае, на базу даставілі чарговы заказ, у якім ёсць два аўтамата FN2000. Тут адкрываецца дзве праблемы. Адна – гэта кошт комплексу вышэй, чым быў у маім заказе. Браць ці не браць, вырашаеш ты сам. Другая – у камплектацыі адсутнічаюць некаторыя опцыі, якія нам патрэбныя. Ведаю, што яны ёсць у нашага тэхніка на базе, але гэта дадатковыя выдаткі. Такім чынам, што скажаш?
– Ві, вось скажы мне, у нас ёсць альтэрнатыўныя рашэнні гэтага пытання? Нават можаш не адказваць. На бягучы момант, думаю, няма. Таксама думаю, што розніца, улічваючы стан майго рахунку, непрынцыповая. І нават тое, што прыйшоў няпоўны камплект – невялікая бяда, калі гэта ўсё ёсць у тэхніка. Згодная?
– Ну, нават не паспрачаюся.
– Выдатна! Давай далей.
– На базе ўсяго сто дваццаць сем патронаў 5,56 на 45 міліметраў.
– Ві, ты цяпер на якой мове лаялася?
– Ой, прабач, гэта патроны для твайго аўтамата. Гэта натаўскі патрон, прыдатны для некаторай зброі. З аднаго боку, гэта добра, так як іх агульная вага выйдзе каля паўтара кілаграма. Мне б хацелася, каб ты ішоў ўлегцы. З іншага боку, пастаўка іх будзе няхутка, што не радуе.
– Ві, нам гэтай колькасці хопіць на першы час?
Яна смешна наморшчыла носік і задумалася. Затым узмахнуўшы бровамі, сказала:
– Думаю, што павінна хапіць.
– Вось і добра. Далей што?
– Я прадумала заўтрашні маршрут. Але, як ні старалася, ён пралягае праз пару даволі непрыемных месцаў.
– У чым гэта заключаецца?
– Адно месца запоўнена анамаліямі «халадзец». Гэта навала моцна канцэнтраванага туману сумесі кіслот, якія з лёту раствараюць любую арганіку. Радуе толькі тое, што яны не змяняюць свайго становішча падчас выкіду. Так што, дакладна вынікаючы ўказанням навігатара, можна, адносна бяспечна, абмінуць гэты ўчастак. Далей тэрыторыя, кантралюемая бандытамі. Яе прыйдзецца прапаўзці, каб не прыцягваць да сабе лішняй ўвагі. Але паўзці прыйдзецца амаль кіламетр.
– Ну, трэба так трэба.
– Астатняе па дробязі і не ўяўляе асаблівых цяжкасцяў. Дарэчы, трэба будзе абмінуць адзін з аўтаномных пастоў вайскоўцаў, але з гэтым праблем не будзе.
– Можа быць, абыдзем іх?
– Не бачу сэнсу. Твой камунікатар мае пазнаку чалавека, які працуе на навукоўцаў, такім чынам афіцыйна знаходзячыйся ў перыметры. Ваенныя маюць загад усяляк спрыяць. Вядома ж, некаторыя з іх аддалі перавагу б пазбавіцца ад усёй Зоны цалкам альбо проста прыбраць усіх, хто тут знаходзіцца. Але такіх няшмат. Так што тут не павінна быць праблем, а адлегласць зрэжам прыстойную.
– Добра, дамовіліся. Што яшчэ?
– Яшчэ… яшчэ тое, што ў мяне няма дадзеных па тым месцы, куды мне хацелася б патрапіць.
– Думаеш,