Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 3. Ахат Гаффар
(көлә). Сезнеке?
Раушан. Урламадым. Чүплектән таптым.
Милиционер (җитди). Җаны булган кеше моны чүплеккә ыргытыр микән, ай-һай!.. Ә сезнеке булуы мөмкин эш, нигә… Ышаныр да идем, әгәр Биккининның бу скульптураны бакчасына куярга рөхсәт иткән хатыны янына качып кайтканын белмәсәм. (Хатыннарны күзли, Сәгадәткә.) Яшегезгә караганда, ул, мөгаен, сездер. (Килеп, аның кулын үбә.) Гүзәл җанлы икәнсез.
Сәгадәт югалып кала.
Җәваһирә. Ах! (Раушанга таяна.)
Акчура (Зиләйлүкне милиционерга таба этәрә). Менә монысын да үп. Бу сынга ул да мөкиббән киткән.
Биккол. Ә акылына килгәндә, иптәш сержант, ул хатын менә бу –Җәваһирә апа. Сынның хуҗасы – Раушан абый.
Милиционер. Кешеләрегез дә үзегез шикелле икән сезнең, иптәш Шәмсин!
Шәмсин (сак). Нинди?
Корреспондент. Искиткеч!
Милиционер. Мин сине, Биккинин, беләсеңме нишләтәм?
Зиләйлүк. Инде тагын нишләтәсез?
Милиционер. Үзем кулга алдым, үзем җибәрәм. Алып китә алмыйм мин сине!
Биккол (Сәгадәткә карап). Юк, сержант. Теләсәң нишләт – мин бүген синең белән китәм.
Акчура. Галәмәт! Алайса, ник качып кайттың?
Биккол. Гомер буена качып яшәмәс өчен.
Җәваһирә. Кемнән качып?
Биккол. Үз-үземнән. Тагын… мәхәббәт дигән асыл коштан качып яшәмәс өчен.
Шәмсин. Күз тигән, ахрысы, сиңа, кияү!
Биккол. Ул, мөгаен, менә бу сын күзедер.
Шәмсин (Сәгадәткә). Ни булды, кызым? Шөкер тора идегез, куанып бетә алмаслык.
Сәгадәт. Киявеңне белмим, әти, ә мин үзем бик шөкер торам! Тораташка шаккатканнар, имеш! Буржуйлар!.. Гардеробымда әле бер дә киеп карамаган җиде яңа күлмәгем генә ята минем. Бик шөкер!.. Ә бу хәерчегә (сынга ишарәли) ыштан ясарга цемент та жәлләгәннәр!
Тынлык.
Шәмсин (сынга карап). Без тереләргә караганда да терерәк мәллә соң бу сын? Җаны бар мәллә моның?
Корреспондент. Хикмәт тораташ җанында түгел.
Раушан. Ә нәрсәдә?
Корреспондент. Безнең күңелләребездә яткан тораташларда. Берәүләребезнең күңелендәге тораташ кайбер тереләрдән терерәк, икенчеләребездәгесе үлеләрдән үлерәк, күрәсең.
Милиционер. Гафу итегез, иптәшләр, мәҗлесегезне бүлдем. Сау булыгыз! (Китәргә юнәлә.)
Акчура. Тагын кил, иптәш сержант!
Биккол. Рәхмәт, күршеләр! Раушан абый! Мещанлыкны безнең сын янына үткәрәсе түгел, бел аны!
Чыгып китәләр.
Сәгадәт. Иремне өч көн сак астында яткырганнарын нигә әйтмәдегез?
Зиләйлүк. Сине борчымыйк дип.
Сәгадәт. Үзем дә белә идемсәнә!
Зиләйлүк. Алайса, нигә Карнаук хатынына йортка кергән дип йөрисең?
Сәгадәт. Үч итеп. Передача ташыйсым килмәгәнгә.
Машина тавышы.
Талыйлар!
Биккол керә.
Биккол. Ник кычкырасың? Суялар мәллә?
Сәгадәт. Иремне талыйлар!
Биккол. Нәрсәгә сиңа ир? Ир – «с» хәрефенә түгел ич. Сервантың, сәгатең, сепаратың, софаң, суыткычың, суырткычың, сыерың, Сә-га-дә-тең – һәммәсе дә үзең белән кала. Үзем белән сиңа кирәкмәс бер генә нәрсәне алып