Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 3. Ахат Гаффар
Мөкатдәс абзый?
Мөкатдәс тавышы. Килегез соң.
Зөлфирә белән Бикчәнтәй чыгып китәләр.
Рахман (үзалдына). Паром? Паром… Сәер хәтер… (Мылтык төзәп карый.)
Кемнедер борылып карый-карый, Шәмсия керә.
Шәмсия. Сәер… Болар гел бергә йөриләр…
Сулы чиләк күтәргән Нурзадә, алмалы чиләк тоткан Аллаһияр күренә.
Аллаһияр. Кыргый алмалар җыйдым әле.
Шәмсия. Әче түгелме соң?
Нурзадә. Ничек ашыйсың бит! (Алма алып каба.)
Шәмсия. Һәрвакыттагыча, кыстатмыйсың, ахрысы. (Тегермәнгә кереп китә.)
Аллаһияр (куеныннан зур кызыл алма алып Нурзадәгә суза). Иң матуры.
Нурзадә. Каян таптың?
Аллаһияр. Үлән арасыннан.
Нурзадә (юып һәм сөртеп каба). Ә Шәмсиягә?
Аллаһияр. Ә аңа… (Чиләгенә ымлый.)
Нурзадә (чиләк алдына тезләнә). Кыргый алмаларны яратам мин!
Аллаһияр. Синең кебек кызларга кыргыйлар килешә ул.
Нурзадә (елмая). Син кыргыймыни? Шәмсия урынында булсам, йөгән кидертә белер идем мин сиңа, Аллаһияр!
Аллаһияр. Сусадым.
Нурзадә (чиләкне алып, аңа су эчерә). Бикме?
Аллаһияр (аңа карап). Бик. (Пышылдап.) Күпме эчсәм дә туймам кебек, Нурзадә.
Иске җиз самавыр тотып, Шәмсия чыга. Нурзадә, елмаеп, Рахман янына китә. Мылтыкны алып, Аллаһиярга төби.
Рахман (мылтыкны алып). Йә, йә, шаярма!
Аллаһияр. Уйнасын. Корылмаган ич.
Рахман. Елга бер мәртәбә корылмаган мылтык та ата, ди. (Мылтыкны стенадагы чөйгә элеп куя.)
Шәмсия, самавырның көлен кагып, су һәм учактан күмер сала.
Аллаһияр. Кайдан алдың бу хан заманындагы самавырны?
Шәмсия. Бу тегермәндә әллә нәрсәләр бар. Хәтта бала уенчыклары да. Һәммәсе дә агачтан юнып ясалган. Мөкатдәс абзыйның балаларыныкы булган, күрәсең, – әллә кайчангылар. Кызык шундый. Бөтен шүрлекне тутырып тезеп куйганнар.
Рахман. Ул уенчыклар белән беркем дә уйнамады.
Нурзадә. Ник?
Рахман. Аның балалары булмаганга.
Шәмсия. Бала уенчыклары. Кер әле, Аллаһияр, кара әле…
Аллаһияр. Итне чыгар әле, шашлык пешерә торыйк.
Шәмсия. Ишетәсеңме, Аллаһияр, бала уенчыклары. (Кереп китә дә кәстрүл белән ит алып чыга.)
Аллаһияр (читкә). Бикчәнтәй, шомполлар яса.
Бикчәнтәй тавышы. Күмер әзерме?
Бикчәнтәй белән Зөлфирә керә. Шашлык ясау ыгы-зыгысы башлана. Шау-шу китә.
Бикчәнтәй (учакны карый). Күмере әз әле. (Учакка агач өсти.)
Нурзадә (тагын чыбык китереп сала). Янсын, янсын әле бер! Йөрәкләр эреп акканчы!
Шәмсия. Итәгеңә ут капмасын.
Нурзадә. Йөрәк янганда, итәк нәрсә ул!
Аллаһияр. Баш югалганда, чәч кайгысымыни!
Зөлфирә. Әх, җәмәгать! Арабызда бер кеше юк, сизәсезме?
Бикчәнтәй (аңа). Кирәкмәс, Зөлфирә.
Аллаһияр. Йосыфны әйтәсеңме?
Шәмсия. Чыннан да, кайда йөри ул?
Йосыфны чакырып, чыгып китәләр.
Нурзадә (Аллаһиярга). Арабызда берәү артык безнең.
Аллаһияр.