Сайланма әсәрләр. 4 томда. Том 3. Ахат Гаффар
Кирәкми, егет, атма! (Туп-туры басып, Рахман янәшәсенә барып ята.) Өчәү. Бары тик өчәү генә. Нигә өчәү соң алар?
Рахман. Әкрен… Комачаулама. (Төзи.)
Зөлфирә (Бикчәнтәйгә). Аттырма, аттырма!
Аллаһияр. Чапаланмагыз. Хәзер, хәзер бетә. (Эчеп куя.)
Нурзадә. Кирәкми, Рахман!
Йосыф (Рахманга таба шуыша). Кая әле, үзем, фольклорчы, минем кулым нык.
Шәмсия (артка борылып карап алгач). Нинди дәү, матурлар!..
Рахман (аңа карап, әкрен). Синең кебек. (Мылтыкны Шәмсия белән үзенең арасына куя.) Матурлар. (Сигарет ала да аны кабыза алмыйча тора – кулы калтырый.) Юк, кул бармый.
Шәмсия. Нигә өчәү соң алар?! (Мылтыкны ала да төзәп атып җибәрә.)
Кайтаваз булып, көзге алма бакчасына мылтык гөрселдәве таралып китә. Яралы канатлар шапылдавы, каз кычкырган тавыш ишетелеп тора. Аннары ат кешни.
(Баса, Аллаһиярга таба бара, аның аяк астына мылтык ташлый.) Син минем йөрәккә менә шушылай итеп атасың, Аллаһияр! Һәм син, Нурзадә! Икегез берьюлы минем йөрәгемә атасыз.
Бикчәнтәй белән Зөлфирә читкә борылалар. Рахман тегермән артына кереп югала. Аллаһияр, кырын-кырын атлап, кырга таба юнәлә.
Аллаһияр (үзалдына). Теге ата кош нишләде икән соң? (Кинәт борыла, Мөкатдәскә.) Карт, теге вакытта ата кош нишләде? (Югала.)
Шәмсия (һәммәсенә күз йөртеп чыга). Төзәгәндә, аклыгыннан күз яшьләнде. (Кырыс итеп, яшьләрен сөртергә дә уйламыйча елап тора.)
Зөлфирә. Шәмсия, кызый! (Аның күкрәгенә каплана).
Мөкатдәс. Яңгыр сибәли башлады.
Йосыф (кулын алга суза). Яңгыр.
Рахман керә.
Рахман (Мөкатдәскә). Атың әллә нишләгән.
Мөкатдәс. Чәнчелгән икән! (Рахман белән чыгып китәләр. Аларга Йосыф та иярә.)
Яңгыр, соңгы яфраклар шавы. Нурзадә, Зөлфирә, Бикчәнтәй тегермәнгә ышыкланалар.
Аллаһияр күренә. Канатлары очыннан кыр казы күтәргән. Аны Шәмсия янына куеп тын кала. Каз кычкырган тавыш яңгырап куя.
Шәмсия. Әрәм булды.
Аллаһияр. Үкенүдән ни мәгънә?
Шәмсия. Мин шашлыкны әйтәм.
Аллаһияр (гаҗәпләнеп). Шашлыкны?! (Шәмсиянең яңагына суга.) Нинди шашлыкны?!
Нурзадә. Аллаһияр.
Зөлфирә. Тиешлегә сукты, нәрсә аны. Мылтык тота белә, янәсе.
Ат кешнәгән тавыш.
Шәмсия (Зөлфирәгә). Ә бәлки, мин казга түгел, үземә атканмындыр, кызый! (Каз алдына тезләнә.) Гафу ит, кыр казы…
Аллаһияр. Кыланма!
Шәмсия. Ә мин былтыр шушылай итеп синең каршыңа салган булсам?
Аллаһияр. Нәрсәне?
Шәмсия. Нәрсәне икәнен син бик яхшы беләсең, Аллаһияр! (Казны күкрәгенә кысып, тегермәнгә кереп китә.)
Аллаһияр (нишләргә белми торганнан соң). Менә сиңа шашлык… (Алмалы чиләкне тибеп аудара, кычкырып, тупас.) Бикчәнтәй, шешәләрне җыеп куй, ичмасам! Яңгыр!
Мөкатдәс керә.
Мөкатдәс. Ат колынлады, оланнар! Унҗиде яшьлек карт бия колынлады!
Нурзадә. Ә нәрсә җигәрбез? Бу яңгырда кайтып җитәсе дә бар.
Мөкатдәс. Сине җиксәм җигәм, сеңлем, ә атны ике атнасыз җигү юк. (Чыгарга дип борыла.) Рахман, суны болай гына бирмә, бераз тоз салып бир. Ипи дә тура.
Аллаһияр.