Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке). Рәдиф Гаташ
ул инде.
Дин тойгысын алганмын каумем аша,
Ә нигә мәҗүси уйлар бу башта? —
Сине уйлап багам, юллар салам мин,
Уем – тарих, Болгарларга тоташа.
Эзлим Ибне Фазлан узган юлларны,
Изге байракны ил кабул кылганны…
Яшел төсе күзләреңнең шуннандыр,
Күзаллыйм мин ялкын чәчле син-ярны!
Күрәм: яңа дин өчен вәкилләргә
Бүләк Кыз – син, китәсе ят илләргә. —
Шул кол ярның мин – гашыйк үз корбаны,
Акыл җуеп, кермәдемме телләргә?!
…Югалтканмын сине мең еллар элек,
Юлга чыксам, бүген каян эзләргә?!
«Тагын шул як дәшсә сине, ни әйтим?..»
Тагын шул як дәшсә сине, ни әйтим?
Ерактан яр эзләүчегә дөнья киң!
Тагын Каспий дулкын какса җаныңда,
«Язмыш» димме? Үзең теләгән ләкин…
Тагын бер шигый баласы уеңда,
Баку баглары җанлана җырыңда:
Адашканмы йөрәге, бер илчеме? —
Болгар кызы азәрләр кәрванында.
Тагын Кафтауга чакырса язмышың,
Җәй авышкан, табылырмы язың соң?!
Бөек Ефәк юлы, Чин, Әфган иле… —
Тәкъдирең хыялга кайсын язды соң?!
Тагын Туран җиле, гөлләр… Дөнья киң!
Сөнни ярың – мин калсам монда ятим?
Бакуга бакый мәхәббәт иясе,
«Бәхетле бул» димме? Әллә «Китмә!» дим?!
Тагын шул ил дәшсә, сиңа ни әйтим?!
«Миннән соң да аязыр йә болыт торыр…»
Миннән соң да аязыр йә болыт торыр,
Яшь шат аваз моңсу өнем оныттырыр, —
Һәм битараф бу Казансу ярларында
Минем яшьне түкмәс мәҗнүн таллары да…
Сөембикә аглавының кайтавазы —
Ерак тарих! Ил кызлары милли язны
Бәйрәм итәр… Шул көннәргә карап, ерак
Киләчәккә дәшсәм әгәр, ярлык сорап,
Камил чорның бәхет җыры-чыңнарында
Табылырмы урын минем моңнарыма?
Галәм чиксез, барсын күреп ул аргандыр:
Вакыт-комны күп гомерләр сугаргандыр…
Гашыйк җаны, ир акылы – һәр бөртектә.
Комнар күчә… вакыт ага… Сөю үтә…
Әмма бүген янып, рухым күккә ашса,
Илаһи юл күрсәтүче син ләбаса!
Тугры калсаң уртак ялкын-шигырьләргә,
Мин ышанмам җирдә хәтта үлемнәргә.
…Бүген, бәлки, моңсумындыр – шигем барга?..
«Бәлки, шагыйрьләр оҗмахы бу кала?..»
Бәлки, шагыйрьләр оҗмахы бу кала?
Ә мин – шуннан үзем бер киткән бала…
«Яшь Адәм чакларым» белгән урыннар
Сине үз итеп, сәламләп тордылар.
Уйчан идең зиратта – тау башында,
Сәгыйть Рәми каберташы каршында
Остазның рухын яд итте йөрәкләр,
Күңелдә иде мөкатдәс теләкләр…
Сораштың гел Тукай булган җирләрне,
Бабич таланты балкыган көннәрне…
Ә мәчетләр ишегеннән кергәндә,
Яулык белән чәчеңне өреткәндә,
Күккә аштык бергә – Ходай катына, —
Ә җирдә Салават