Гөлтуран / Гультуран (на татарском языке). Рәдиф Гаташ
шәһәрдә яшидер сезнең яр, —
Бездәдер: килеп күрегез, дусларым!
Җан бәхетен таба монда гашыйклар, —
Безнең шәһәргә килегез, дусларым!
Безнең шәһәрдә гел ачык капкалар,
Кич-ахшамда да ябылмый, дусларым.
Шам-шәрифкәй ни ул? Җырга шәрәфтә
Моннан артык җир табылмый, дусларым?
Безнең шәһәрдә – асылма бакчалар, —
Бабилдагы кебек – гөлләр, дусларым.
Җырлый кызлар, яңгырый шат авазлар,
Гашыйклар кайгы белмиләр, дусларым.
Безнең шәһәрдәдер сезнең шәһәръяр, —
Гөлгә охшаш ярлар монда, дусларым.
Җан сөйгәненә түли җыр мәһәрен, —
Гаташыгыз күптән шунда, дусларым!
II. Чулпан йолдыз калыкканда
Мин шулкадәр саф уйлыйм синең хакта! — Шул сафлыкны дөньяда тоям хәтта. Тик матурлык күрәм аның эчендә: Карасы бардыр, табынам тик акка!
«Акыл җуеп, кем йотылды күзләреңә?..»
Акыл җуеп, кем йотылды күзләреңә?
Онытылды кисәтүле сүзләрең дә:
Бар булмышым – савап, гөнаһ җыйган башым
Сәҗдәгә егылды ул көн – тезләреңә.
Тарих мең дә тугыз йөз дә туксан дүрттә
Кол иттең син гашыйк җанын гомерлеккә.
Муенчагым – көмеш, алтын келәймәсен
Шигырь итеп язарга җан илһам көтә.
Шуны сиздем тугыз йөз дә туксан дүрттә:
Яшьлек үтте мәхәббәттә, гомер үтә —
Бәлки, соң кат ашам яңа биеклеккә;
Рәхмәт сиңа, Илаһи Нур —
горур бикә!
«Кыз хыялы! Сәер уйлар, серле йөк…»
Кыз хыялы! Сәер уйлар, серле йөк…
Иделдән диңгез ягына килдең ник? —
Кайсы кәрванның нык, чыдам дөясе
Илтте иңендә бай җаның дөньясын?
Атаклы чал Хәзәрдә бит чылатып,
Еладыңмы аннан, комына ятып?
Җир маеннан чыраг кабызган шәһәр
Яшьлегеңә булдымы калым-мәһәр?
Уен идеме, туеңмы ул кичләр?
Гомереңне яктырткан айлы хисләр…
Азак сагынгансың, бәлки, кәрваннар
Алырга сине – илеңнән барганнар.
Ни белән ул баеган яшь җаның тик? —
Таумы анда? Кәрванчыга авыр бик…
– Кайта, – дисең, – төрки шигырь гөлләре,
Гел чәчәктә, мәңге тере үзләре.
Шул гөлләрнең исе тансык Иделгә:
Мең-мең еллар яшәсеннәр илемдә!
…Сәяхәт… йә сәясәтме? Риваять —
Җаныңның бер сәфәреннән хикәят.
Хыялың бит гел Ай тулган чакларда
Шунда дәшә – сүнмәгән учакларга.
Бөекләргә касыйдә
Низами! Кыпчак кызы, дип,
Аппак, дип янган даһи!
Фарсыча язган кулың тик,
Рухың төрки, валлаһи!
Фөзүли! Көчең Ходайдан,
Юк газәлдә тиңдәшең! —
Сөйгәнсең тигез – сөрткәнсең
Шигырьдә яр, ил яшен.
Нәсими! Төрки пәйгамбәр!
Син – пирем, хәким-шагыйрь.
Мин дә «Аллага тиң»ме әллә?
Бармы