Тургай. Сайрар чак. Фоат Садриев
урап куйды.
– Әйдә, тизрәк медпунктка киттек, – диде ул, Исламны җитәкләп, машинасына алып килде.
Капканы ачып, Исламны машинасына утыртты да выжылдап ишегалдыннан чыгып китте. Медпунктта Нәсимә апа, аны урындыкка утыртып, чалбарын салдырып алды, эт тешләгән урынны мамык-марля белән чистарта башлады. Ул кагылган саен, Ислам сискәнеп кычкырып җибәрде.
– Син монда карап торма, үскәнем, читкә кара, – диде Нәсимә апа.
Исламга, башын читкә боргач, чыннан да, җиңелрәк булып китте. Шулай да берничә мәртәбә өттереп-яндырып алганда ул, сискәнеп, аягын сикертеп, ыңгырашып куйды. Ниһаять, ул аның ботын кысып бәйләп куйды. Аннары ике укол ясады.
– Менә булды, молодец, сабыр егет икәнсең, – дип, Нәсимә апа аның башыннан сыйпады. – Хәзер кайтып, тыныч кына ятып тор. Борчылма, берни дә булмас. Ярасы тирән түгел, ике теше генә эләккән. Мин тагын үзем хәлеңне белеп торырмын.
Әхтәм абыйсы, аны машинага утыртып, Исламнар турына туктады.
– Үзең төшә аласыңмы? – дип сорады ул Исламнан.
– Төшә алам да, китабым сезнең ишегалдында калды бит. Мин сезгә барыйм әле башта.
Әхтәм абыйсы белән тагын аларга кайттылар. Эт рәшәткә эчендә буыла-буыла өрә башлады, читлекнең әле бер почмагына, әле икенче почмагына ташланды, ал аяклары белән рәшәткәгә басып, ярсып өрде. Ислам, ишегалдында яткан китапны алып, өйгә кереп китте.
Китапның балчыкка буялганын күргәч, Фаилнең чырае бозылды:
– Нишләп пычраттың?!
– Кулымнан төшеп китте бит, Доллар тешләде дә. – Ислам, балагын күтәреп, бинт белән бәйләнгән урынны күрсәтте.
– Әнәче! – диде Фаил. – Ничә әйттем инде әтигә, шул этне чыгарма, дип.
– Ярар, мин кайтам инде, – диде Ислам. – Миңа Нәсимә апа ятыбрак торырга кушты.
Исламны Фаил озатып калды. Ул, бераз гына аксап, урам буйлап атлады. Сораган бер кешегә эт тешләгәнен әйтте. Өйгә кергәч, әнисе:
– Нишләдең, улым? Йөзең ап-ак булган бит! – диде.
Эт тешләгәнен сөйләп биргәндә, әбисе белән бабасы да аның янында ах-ух килеп бөтерелделәр. Әнисе аңа яшелчә ашы бүлеп бирде, алдына ит белән сыр куйды. Өчәүләп янәшәсенә утырып, аны кыстый-кыстый ашаткач, диванга яткырдылар, ял итәргә куштылар. Күп тә үтмәде, әтисенең тракторы туктаган тавыш ишетелде. Ул төшке ашка кайткан иде. Килеп керү белән:
– Хакмы Әхтәмнең эте тешләве? – дип сорады.
– Әйе, – дип куйды Ислам.
– Аш бүлимме? – дип сорады әнисе.
Әтисе «кирәкми» дигән мәгънәдә кул селтәде дә җилләнеп чыгып китте, гараж ишеген ачып, машинасын чыгарганы ишетелде, аннары кабат өйгә кереп, Исламга:
– Әйдә, барып кайтабыз, – диде.
– Кая барасыз? – диде әнисе, хафаланып. Аның күзләре нәрсәдер сизенүдән куркып зурайганнар иде.
Әтисе кырыс кына:
– Сиңа кирәк түгел, – диде.
Ислам әтисенә ияреп чыгып китте. Алар машинада урам буйлап бик кызу элдерделәр һәм Фаилләр турына килеп туктадылар. Машина шулкадәр кызу килде, ул коры җирдән күпмедер ара шуып барды. Әтисе Исламга чыгарга кушты, үзе, машинадан ике көпшәле