Үзем генә беләм…. Набира Гиматдинова
Күреп алдылар да, биюләреннән туктап, дәррәү аңа ташландылар.
– А-а, Җаббаров!
– Әйдә, биибез.
– Яңа ел күчтәнәчләрең кая, өләш безгә дә! – дип тырылдата башладылар.
Әнәс, йотлыгып, алар арасыннан Әлфияне эзләде, күңеле һаман могҗиза көтә иде.
– Китегез әле, бәйләнмәгез кешегә! – дип, Мәликә ханым аны бер читкә алып китте. – Сине унлап хат көтә.
– Бир тизрәк! – диде Җаббаров, кабаланып. Ун хатның берсен булса да Әлфия язарга тиеш ләбаса!
– Җанашың көненә йөз шылтырата. Интектермә инде, барып кил.
– Кем шылтырата? Әлфияме?
– Тәки котыңны очырган шул ямьсез кызый. Курыкма, Ташкент ягына билетлар җүнәтеп йөргәнен үзем күрдем мин аның. Кассада бергәләп чират торган идек…
Табышмак-сораулар булып башына тулып йөргән билгесезлек томандай эреде. Хәзер тәннең бөтен тамырын иңләп ашкыну йөгерде…
Ашкыну! Иңрәп, ни гамәл кылырга белмичә йөдәгәндә, ташкын сыман җаныңа ашкыну килсә, син бәхетле, Әнәс! Ичмасам, өметең якты була, ичмасам, барыр юлың ярылып алдыңда ята.
– Сиңа икенче шатлыклы хәбәрем дә бар бит, Әнәс, – дип, Мәликә ханым аның кулына кәгазьләр сузды. – Менә премиягә кандидатлар исемлеге. Күрәсеңме фамилияңне? Күрмичә диң, син күз өстендәге кашыбыз лабаса! Укы, укы, бөгәрләмә кәгазьне!
– Бир әле каләмеңне! – Җаббаров үз фамилиясен аркылы-торкылы сызды да Хәбиб остазны язып куйды. – Таҗи Галиевичкә тапшыр, Мәликә. Хәбиб абзыйның күргәзмәсен оештырып, премиягә тәкъдим итсеннәр.
– Син нәрсә, сай савыт?! – Мәликә ханым аның артыннан тагылып бара иде. – Күргәзмәң борын төбендә ич! Яндырасың бит!
– Янса сүндерерләр. Мин ерак сәфәргә китәм, хуш!
– Хатларың, хатларың кала!
– Кайткач укырмын!
Өч сәгатьтән Ташкентка самолёт оча икән, Җаббаров кассага йөгерде һәм, ашыга-кабалана, билет алды. Өйдә аны дүрт күз белән Ләйлә көтә иде.
– Нишләп озакладың, әти?
– Кызым, мин Әлфия апаңны алып кайтыр өчен Ташкентка очам. Тиз-тиз чемоданны тутырыш әле. Чиста киемнәр сал. Йә, утырма инде!
– Син анда барма, әти…
– Әлфия апаң көтәдер, кызым, алай каты бәгырьле булма.
– Көтми ул сине, әти. – Ләйлә сулкылдап елап җибәрде. – Ташкентта да түгел ул…
– Чү, кызым, елама әле син. Күрәсең бит, минем болай да башым катты. Нигә син гел әтиеңә каршы чыгасың?!
– Мин… мин, әти, каршы түгел, түгел…
– Алайса елама. Әлфия апаң Ташкентта диделәр. Син берәр хәбәр ишетмәгәнсеңдер бит? Әллә ул Алтынайдамы?
– Ул инде Алтынайда да юк… Ул бер җирдә дә юк. Мә, ире китерде. Әлфия апаның соңгы истәлеге шул булган, сакласын, диде. Үләр алдыннан… синең белән саташкан, синең белән, әти!
Ләйлә тагын да ныграк үкси-үкси Әнәскә чит-читләре янып челтәрләнгән рәсемне тоттырды. Аннан күзләрен зур итеп ачкан бәләкәй генә бер кыз бала, гаҗәпләнеп, дөньяга карап тора иде. Менә ул җанланыр да: «Еллар аша эзли-эзли, мин сине барыбер таптым, исәнме, Әнәс?!» – дияр кебек…
КЫРГЫЙ
1
Күк