Хәтер мизгелләре / Мгновения памяти. Миркасым Усманов
дөресме шул?
– Әйе, – дидем. – Пәрәнҗә белән йөрүчеләр күп, гомумән, хатын-кызларның баш-күзен дә, аяк-кулын да яхшы ук каплау киң таралган анда. Күбрәк кара җилән белән ябынып йөриләр. Бары зур борыннары белән аякларының башмаклы тәпиләре генә күренә. Кара каргалар кебек…
– Шулхәтле үкме? – диде гаҗәпләнүдән баскычның урта төшендә туктап калган Әмирхан ага.
– Әйе, – дидем, – җилән итәкләре җиргә кадәр үк төшкән булыр…
Ул күзләремә туры карады, аннары, күңелсез генә кулын селтәп:
– Хатын-кызның аяклары да күренмәгәч, ул Иранда күңелле түгел икән… – дип, әкрен генә баскычтан менеп китте.
Яше 85 тән узып киткән олы кешенең сүзләре 60ка җиткән Хәсән Туфанның «Тәнәкә» исемле мәгълүм шигырендәге кайчандыр үземне нык уйландырган бер серле, хикмәтле юлларын искә төшерергә, аларның тирән мәгънәсе хакында тагын да кат-кат уйланырга мәҗбүр итте:
Мин түгел,
Сукмаклар көтәләр
Шигырьнең җанлысы килгәнне…
Ялангач аякка – татарча
Чигелгән башмаклар кигәнне…
Казан – Наратлы
2003; 2010, сентябрь
Бәхәсле уйлар тудырган истәлек[4]
Гомәр Бәширов (1901–1999)
Бу кечкенә истәлегемдә хикәя ителәчәк бер вакыйга хакында моңарчы бер җирдә дә, бер кемгә дә, бернәрсә дә әйтмәгән, сөйләмәгән идем. Хәтта әлеге вакыйгага катнашкан кеше аның хакында сүз кузгаткан очракта да, аны җавапсыз калдырган идем. Бәлкем, дөрес үк булмагандыр бу. Ә бәлкем, киресенчә…
1990 елларның ахырлары бугай, хәзер төгәл хәтерләмим, телефонда Илбарис агай Надиров иде:
– Кичә генә хастаханәдән чыктым әле. Анда Гомәр ага Бәширов та дәваланып ята. Ул синең хезмәтләрең хакында кызыксынып сорашты. Анда синең китапларың юк икән. Кертеп бир әле үзенә китапларыңның кулда барын. Олы кешенең күңеле булыр иде, ичмасам…
Икенче көнне үк, әллә нәрсә уйламыйча, «күңеле булсын» дигән теләккә кушылып, хастаханәгә юнәлдем, өйдә нөсхәләре булган берничә китабымны, традицион җимеш суларын да алып.
Гомәр ага белән моннан күп еллар элек үк бер очрашкан, әз-мәз генә булса да сөйләшеп алганым бар иде. Студент елларында ук. Үзебезнең иҗади-фәнни түгәрәгебезнең бер утырышына чакырган идек. Ялындырып тормыйча килде ул. Әйбәт кенә чыгыш ясады, сорауларыбызга канәгатьләнерлек итеп җаваплар бирде. Минем игътибарны җәлеп иткән нәрсә аның ашыкмыйча гаҗәп матур, мәгънәле итеп сөйләве иде. Артык сүзе булмас, тышкы эффектка, ялтыравык сүзләргә омтылмас. Сөйләү алымы да, үзен тотышы да гади, гадәти. Студентлар тарафыннан бирелгән сорауларны игътибар белән тыңлар, сабыр гына үз фикерен әйтер.
Сорауларның, әлбәттә, төрлесе булды. Нәфисә һәм кайбер башка геройларның соңгы «язмышлары» белән «бүгенге хәлләре» хакындагы кебекләре дә. Бер югары курс студенты язучының тел осталыгына ничек ирешүе, Гомәр аганың үз тәҗрибәсе турында да белергә теләде.
– Иң элек, – дип җавап бирде олы әдип, – тел дөрес булырга тиеш. Дөреслеккә
Авторның шәхси архивында саклана.