Sızanaq. Zuleyxa NaEl
idim. O an saçlarıma sığal cəkən olsaydı, qucağına sığınıb, hönkür-hönkür ağlayardım. Canımdakı ölmüş cana ağlayardım. Amma mən tək-tənhaydım. Bir otel otağında özü-özüylə, ölmüş hissləriylə…
Nə vaxt yuxuya getdiyimi bilmədim.
Səhər oyananda dəhşət içində idim. Gözlərimi açanda ilk olaraq harda olduğumu anlamadım. Bütün əzələlərim gərilmişdi. Nəbzim o qədər sürətlə vururdu ki, baxanda boyun damarımda nəbzin vurmağını görmək olardı. Əzgin, yorğun və sanki döyülmüş vəziyyətdə yuxudan ayıldım. Bütün vücudum sızıldayırdı. Beynim əmr verməkdə aciz idi. Başımı qazan boyda hiss edirdim. Çətin də olsa, artıq özümü toplamalıydım, belə davam eliyə bilməzdim. Özüm-özümə düşmən kəsilmişdim elə bil. Vanna otağında güzgüyə yaxınlaşıb şişmiş üz-gözümü gördükdə özümə iki şillə vurdum. Güzgüdən “Mən”ə baxaraq:
“Özünə gəl, gör nə gündəsən. İtə oxşatmısan özünü!” – sonra yanaqlarıma sığal çəkib: “Hər şey yaxşı olacaq, gözəlim. Özünə inan. Sən güclüsən” – dedim.
Bir anlıq dəli olduğumu sansam da, bu dəlilik mənə yaxşı təsir eləmişdi. Hələ bu vaxta qədər özümə nə şillə vurmuşdım, nə də özümlə belə ikinci biri kimi danışmışdım. Demə hərdən buna da ehtiyac olurmuş…
Dünən planlaşdırdığım işləri reallaşdırmaq üçün oteldən ayrıldım və ilk öncə əmlakçıya getdim. Əmlakçının mənə təklif elədiyi evlərdən biri lap ürəyimcə oldu. Bəyəndiyim evin bir aylıq kirayə haqqını ödəyib açarı götürdüm və alış-verişə getdim. Sırf evə qayıtmamaq üçün özümə bir neçə dəst paltar, məni idarə edəcək qədər ərzaq və romanımı sürətlə bitirmək üçün notbuk aldım.
Yol uzun idi, günəş gözlərimi deşirdi. Eynəyimi axtarırdım, birdən əlimə ərimlə çəkdirdiyim şəkil keçdi. Bir neçə saniyə şəklimizə baxdıqdan sonra onu əlimdə əzik-əzik elədim. Hirsim soyumadı, maşını saxlayıb şəkli xırda-xırda hissələrə bölüb tulladım. Məni qəhər boğdu. Gözümdən bir neçə damla yaş düşdü. Ona görə yox, ona verdiyim dəyərə görə. Ona olan inamıma, sevgimə, yaşanan gözəl illərimizə görə heyfisləndim. Sonra özümə acığım tutdu, çünki özümə söz vermişdim ki, hər şeyi unudacam və bu gündən həyatımın yeni səhifəsin açacam. Sevdiyim şəhəri, yuvamı, sevdiyim insanı, hər kəsi və hər şeyi könlümdən qoparıb, tərk edib gedirəm. Tərk olunmuş onlar oldu.
Çox vaxt qadınların ən qorxduğu şeydi yalqız qalması, tərk edilməsi, ona ehtiyacın olmadığını hiss etməsi, sevilmədiyini bilməsi, sevgisinin cavabsız qalması. Yalnız qadınmı bundan qorxur? Əlbətdə ki, yox!!! Hər bir insanın daxilində yaşanan hallardı bunlar. Kişi, yaxud qadın, cavan, ya da yaşlı fərqi yoxdur, zaman-zaman hər kəsin fikrindən keçən, hər kəsi qorxuya salan suallar, cavablar, sözlər, baxışlar, hərəkətlər, hisslər var.
Qadın gecələr evdə tək qalmaqdan, tək yatmaqdan qorxar. Bəzən qorxuların gizlədər. Bəzən ərk edib deyər, bəzən əzizlənmək üçün qorxularını bəhanə gətirər. Bəzən kişi qorxularının aşkar olunmasından utanar. Axı o, hər kəsin yanında özünü zirehli bir sərkərdə kimi göstərir. Düşünür ki, bu aciz qorxuların qarşısında acız qalmasını görən ona gülər, onu əzər. Heç sərkərdə də kimdənsə, nədənsə qorxarmı? Əsla! Ona görə də həmişə məğrur və qorxmaz görünmək lazımdır. Həmişə heykəl kimi, daş, buz kimi soyuq olmaq lazımdır. Ən dəhşətlisi odur ki, gündüzlər heykəl kimi görünən insanlar gecələr dərdlərini dörd divar və balışları ilə bölüşərlər. Yer üzündə heç kimin yox, yalnız dörd divar və yuxusuz gecələrinin həmdəmi olan balışı, onun əzablarından, qorxularından xəbərdar olar. Həqiqətən də yalnızlıq qorxuncdur, çox qorxunc. Ürəyindən nələrin keçdiyini, hansı hisslərin yaşandığını dilə gətirmək olmur. Amma mən bütün qorxularımın üstündən adlayıb yeni həyata başlayıram. Yeniliklərə, saflığa doğru gedirəm. Artıq özümə söz verdim, zamanımdan və sevgimdən heç kimə kredit verməyəcəm. Bu gündən ürəyimi sığortalayıram. Yadımdadı, maşında gedərkən özümə bərk-bərk söz vermişdim.
Bir neçə saat sonra məkana çatdım. Ev dedikləri qədər varmış. Bu ev daxilimdə mənə hakim kəsilmiş, heç də mənə rahatlıq vermiyən iniltiyə rəğmən, mənə həzin bir sevinc bəxş elədi.
Dənizin səsi, meşədən gələn sərin meh ruhumu oxşadı. Ətrafa nəzər saldıqca gözlərim də sevinirdi. Meşədə yaşılın bir neçə tonu, səmanın çəhrayı, ağ buludları, dənizin rəngdən-rəngə axışı, üfüqə baxdığca dənizdə bir neçə rəng görmək olardı. Sanki göy qurşağı dincəlmək üçün dənizdə uzanmışdı.
Qapını açıb evə girdim. Evdə sadəlik və sakitlik hökm sürürdü. Hər tərəf təmiz idi. İlk baxışdan bu ev mənə doğma gəldi, qəribə bir ab-hava bəxş elədi. Əşyalarımı yerləşdirdim. Artıq axşam düşmüşdü. Aclıq hiss elədim, özümə yüngülvari yemək hazırladım, yedim. Qəhvəmi dəmləyib, notbukumu və qeyd dəftərimi götürüb masaya oturdum. Notbuku yandırıb ilk cümləmi yazmağa başlamışdım ki, işıqlar söndü. Çox məyus oldum, qaranlıqdan qorxurdum, buna görə də əsəbləşdim. Telefonumun işığıyla fənər, şam, ya da lampa tapmaq ümidiylə, axtarışa başladım. Yataq otağını xeyli axtardım, mətbəx və qonaq otağını da ələk-vələk elədim, amma heç nə tapmadım. Yalnız bir otaq qalmışdı, otağa yaxınlaşıb qapını açmağa cəhd etdim, amma açılmadı. O biri otaqların açarıyla bu otağın qapısını açmaq istədim, yenə də cəhdim boşa çıxdı. Girişdəki çəkməcələri axtardım, nəhayət, bir açar tapdım. Bu otağın açarı idi, qapını açdım. Otağa daxil oldum. Otaq köhnə əşyalarla dolu idi. Rəflərdə səliqə ilə yığılmış kitabları toz basmışdı. Kitabların üstündə sanki mənim üçün qoyulmuş şam, şamdan və kibrit var idi. Bu təsadüfə çox sevindim. Dünəndən bəri axır ki, səmimi bir təbəssüm qondu üzümə. Şamı yandırdım, divarda kölgəmi görər-görməz kiçik dayımı xatırladım. Biz uşaqkən işıqlar sönəndə dayım lampa işığından divara düşən kölgələrlə bizi əyləndirirdi. Əlləri ilə müxtəlif heyvan fiqurları göstərir, onların səsini çıxarırdı. Bizim üçün kölgə teatrı düzəldirdi. Divarda gördüyümüz danışan, tərpənən heyvan gölgələrinə baxıb sevinir, gülürdük. Oyuna başımız elə qarışırdı ki, işıqlar yananda belə dayımın qurduğu nağılı sonuna çatdırmaq üçün işıqları söndürürdük. Çox gənc olmasına baxmayaraq, bacısının yadigarları olan iki balaca qızı güldürmək üçün əlindən gələni eliyirdi dayım. Hərdən uşaqlıqda duyduğum hisslər üçün çox darıxıram, hər kiçik bir şeyə sevinə bilən uşaq olmaq gözəldir. Səni güldürmək istəyən dayın da varsa, deməli, lap bəxtin gətirib. Otaqdan çıxmaq istəyirdim ki, gözüm alt rəfdə bir qovluğa sataşdı. Getmək istəsəm də, gedə bilmədim. Marağımı boğa bilməyib əyilib qovluğu götürdüm, döşəməyə oturub onu açdım, ordakı kağızlara baxmağa başladım.
Bu bir roman idi. Oxuduqca oxuyurdum, acgözlüklə romanın içinə düşmüşdüm. Təəssüf ki, roman yarımçıq idi. Bəlkə davamını taparam deyə şam işığında bir-bir rəfləri axtardım, amma əlimə heç nə keçmədi. Sanki kimsə mənə dedi ki, bu romanı mən tamamlamalıyam. Mən də bunu çox istədim. İşıqlar hələ