Sızanaq. Zuleyxa NaEl
qızıdı? Atası kimi vəhşidi də.
– Hə? Mənəm vəhşi? Bura gəl görüm, indi gösrtərəm sənə vəhşi necə olur. – deyib, o arvadının üstündən yorğanı atdı, bir an içində onu qucaqladı. Elmira qəhqəhə çəkərək, ərinin qolları arasında məst olmuşdu…
Elmira mətbəxdə səhər yeməyi hazırlayırdı. Xalid hamamdan çıxıb qətfəyə büründü, başını dəsmalla qurulaya-qurulaya mətbəxə keçdi. Elmira tavadan boşqaba omlet qoyanda Xalid onu belindən qucaqlayıb boynundan öpdü.
– Mmm, dadlı iylər gəlir, nədi bu?
– Sənin sevdiyin ballı omlet.
– Bəh-bəh-bəh, arvad deyil ee, xalis qızıldı. Bilir kişiyə necə qulluq eləmək lazımdı.
Elmira başını yelləyib gülümsədi:
– Bəsdi, yaltaqlanma.
– Düz söz deyəndə adam yaltaq olmur. Əgər yalan desəydim, başqa məsələ.
– Çay süzüm, ya süd verim sənə?
– Çayı verərsən əzizlərinə, mən süd istiyirəm, amma dükan südü yox, mən…
– Eehh, dəli, bəsdi, sənin şitdiyinə vaxtım yoxdu. Bu gün gəlinlik paltarını hazırlamalıyam, işə tez getməliyəm.
– Hə, başa düşdüm. Yəni işdahamı yığışdırım. Nolar, yaxşı?! Onda mənə çay, maqazin südünü özünə saxla.
– Xəstəəəəə…
Atelyedə qızğın iş gedirdi. Ard-arda gəlinlik paltarlarının sifarişi heç kimi bir dəqiqə dincəlməyə qoymurdu. Elmira Nazaya göstərişlər verib atelyeyə daxil olan gənc qızları gülərüzlə qarşılayır:
– Buyurun, xanımlar.
Qızlardan biri:
– Mən ziyafət paltarı tikdirmək istəyirəm, dedilər, burda özümə uyğun tərz tapa bilərəm. Hazır paltarlarınız var?
– Hazır paltarlarımız var, baxmaq istəyirsizsə, buyurun, yuxarı qalxaq.
Elmira qızlarla birgə ikinci mərtəbəyə qalxır. Qızlardan biri manikenin üstündə olan şalvar və pencəkdən ibarət olan dəsti bəyənir. Üzünü Elmiraya tutub:
– Mən bunu geyinib baxa bilərəm?
– Əlbətdə. Buyurun, soyunma otağımız burdadı.
Elmira manikenin üzərindən dəsti çıxarıb qıza verdi. O biri qız:
– Burdakı paltarlar gözəldi, amma mən tikdirmək istəyirəm. Sizdə stilist var?
– Var. İstəsəz kataloqla seçə bilərsiz, ya da stilistimiz sizə istədiyiniz dəbdə paltar hazırlayar.
Kostyumu geyinən qız otaqdan çıxa-çıxa:
– Seva, bax, elə bil mənim üçün tikilib.
– Hə, əladı. Mən də istəyərdim bundan. Yenə varınızdı?
– Yox, elə birdənədi. Hər paltardan bir dənə hazırlıyırıq.
O biri qız gülə-gülə rəfiqəsinə:
– Öz aramızdı, səndə nə görürsən elə istiyirsən ha. Bəsdi.
– Az danış. Neyniyim, lap paxıllığım tutdu.
– Ay paxııııl.
Qızlar gülə-gülə birinci mərtəbəyə endilər. Elmira:
– Naza, gəl bu xanıma katoloqu göstər, ya da özünə uyğun nəsə bir şey çək. Sonra mənə yaxınlaşarsan.
Atelyeyə daimi müştərilərdən biri gəldi, Elmira qızları Nazayla qoyub ona yaxınlaşdı. Onlar elə ayaqüstü nə haqdasa söhbət edib, saqollaşdılar. Elmira müştərini yola salanda qapıda Zakirlə üz-üzə gəldi. Zakir Elmiranın işdə olduğunu görüb, sevincdən gözləri güldü:
– Ema xanım, salam. Nə yaxşı burdasız?
– Salam. Harda olmalıyam bəs, ay Zakir?
– Nə bilim, rəis adamsız. Həm də bu saatda burda olmurduz axı, ona görə dedim.
– Bu gün gəlinimiz var, özüm biçib-tikəcəm, inşallah.
– Bu dəfə əla parçalar almışam, birazdan gətirəcəklər.
– Haraları gəzdin? Axıncı dəfə Malaziyadan yazmışdın, necədi oralar?
– Baxır hansı bucaqdan, hansı gözlə və hansı niyyətlə soruşursuz.
– Hmm, sənnən də sözlər çıxır haa, yamansan. Yadıma düşmüşkən, kişilər bir aydı başımızı daha xarab eliyiblər. Sənin də əməlli başlı sifarişlərin var. Zalımlar elə bil səndən başqasın tanımırlar.
– Elə deməyin, hər kəsin özünün əvəzsiz bir ustası var. Mən də onlar üçün əvəzsizəm, nolsun ki, sizin yanınızda qum dənəsiyəm.
– Yaxşı-yaxşı. Gedib-gəlib lap dilli-diləvar olmusan. Gəl, danış, görək nə var, nə yox oralarda.
Onlar gülə-gülə atelyeyə girdilər. Bayaq gələn qızlar artıq gedirdilər. Onlar Elmirayla saqollaşıb çıxdılar. Naza, Səbinə və Aida Zakirlə görüşdülər. Elmira çay hazırlamaq üçün atelyenin mətbəxinə keçdi. Zakir əlindəki bağlamanı açıb, iş yoldaşlarına gətirdiyi hədiyyələri verdi. Masanın üstünə şirniyyatlar qoymuşdu ki, Elmira sinidə çayla gəldi. Elmiranın çay gətirdiyini görən Səbinə sinini onun əlindən alıb dedi:
– Ema xanım, neynirsiz? Deyin, mən gətirim də.
Zakir bağlamadan balaca bir qutu çıxardı:
– Ema xanım, bu da sizin üçün.
– Nə zəhmət çəkmisən, çox sağ ol.
– Zəhmət deyil, xoşdu.
– Sağ ol.
Artıq axşam idi, səhərdən başı işə qarışan Elmira xatırladı ki, bu gün Laləni baxçadan o götürməlidi. O, əlində açarlarla Zakirə yaxınlaşıb:
– Açarlar səndə qalsın, bəlkə mən birbaşa evə getdim, nəsə yaxşı deyiləm. İstəsən sonra gətirərsən, ya da sabah özün açarsan buranı.
– Yaxşı, Ema xanım. Nəsə köməy lazımdır? Rənginiz xoşuma gəlmir, bəlkə sizi aparım?
– Yox, narahat olma, keçib-gedər. Son bir neçə aydı belə küt ağrılar olur məndə. – Əlini ürəyinin üstünə qoydu.
– Ürəyinizdə problem var bəlkə?
– Bilmirəm, bir-iki günə gedib yoxlatdıracam, amma… Nəisə.. Mən gedim, uşaq gözləməsin məni.
– Yaxşı yol. Nəsə lazım olsa, zəng edin.
– Oldu, çox sağ ol. Elmira atelyedən çıxıb maşınına mindi, baxçaya tərəf yollandı. İşıqforda maşını saxlayanda sinəsindən kəskin ağrı qopdu. Sanki sağ tərəfdən sinəsinə qaynar su tökdülər. Ağrıdan gözləri yaşardı. Maşını idarə edə bilmədi. Bir neçə saniyə ağrıdan başını sükana söykəyib dişlərini sıxdı. Sürücülərdən biri ona yaxınlaşdı:
– Xanım, nəsə köməy lazımdı?
– Yox, çox sağ olun, artıq yaxşıyam. Özümə