Mən şirin ləhcəli bir bülbüləm / Seçilmiş əsərləri. Mikayıl Müşfiq

      Bu ucsuz-bucaqsız ellərə sordum,

      Sordum dənizlərə, coşdu dalğalar.

      Salxım-salxım əsən yellərə sordum,

      Gəzdirdim dərdimi diyarbadiyar.

      İçimdə qüssədən bir xəzinə var,

      Könlüm bir adadır qəm dəryasında.

      Açmasam dərdimi, kim bilir nə var

      Ömrümün qaranlıq macərasında?

      Könlüm dayanmadı, falçıya getdim,

      Çəkdi dırnağıma qərib bir şəkil;

      O şəklə bir qədər tamaşa etdim,

      Qarşımda bir xəyal olundu hasil.

      Əvət, dırnağımda gördüm oğlumu,

      Həp eyni paltarda, eyni biçimdə.

      Derkən falçı mana: – Övladın bumu?

      Bir ilan qıvrıldı sanki içimdə.

      – Şahsuvar, Şahsuvar! – deyib ağladım,

      İçimdə sızladı bir yanıq kaman.

      Darğın sular kimi coşub çağladım,

      Gözümdən od çıxdı, başımdan duman.

      Şahsuvardan bir az kiçik oğlumu

      Əsgəran davası aldı əlimdən.

      O gündən ixtiyar, xəstə könlümü

      Dünyaya xoş baxan görməmişəm mən.

      Sonra dava düşdü, çevrildi dünya;

      Bunu məndən gözəl siz bilirsiniz.

      Dəyişdi kökündən dağ, dəniz, qaya,

      Dəyişdi hər qədəm, dəyişdi hər iz.

      Biz qonşumuz olan ermənilərlə

      Yaşardıq bir yerdə canciyər kibi.

      Kim tapdı davaya bilməm vəsilə,

      Bilməm “böyüklər”in nəydi mətləbi?!

      Dağıldı ölkələr, talandı ellər,

      Sonalar oylağı tarımar oldu.

      Qəm tərənnüm etdi sevdalı dillər,

      Ellərin şənliyi xakisar oldu.

      Bizim halımıza tutuldu göylər,

      Buludlar belini büküb ağladı.

      Qəlbimi yatağan duyğular kəsər

      Zehnimdə gəzdikcə keçmişin yadı.

      Hər duman bir ahdı, hər səs hıçqırıq

      O zaman ruhumuz gəlirkən dilə.

      İndi yeddi sənə oldu ki, artıq

      Qəlbimiz döyünür öz qaydasilə.

      İndi, ey bu yoldan ötən yolçular!

      Axı, burda mənim kimim, nəyim var?

      İndi mən bu halda neyləyim, ey dost?

      Qoy sizə dərdimi söyləyim, ey dost!

      Derlər, Şahsuvarım gəlmiş yaxında,

      Xoş günə çıxarmış onu ayrılıq.

      Hər kəs öz keyfində, öz damağında,

      Yerimdən oynadır məni ayrılıq.

      Derlər, Şahsuvarım bir böyük kimi

      İşləyir Bakının mədənlərində.

      Mənsə hicranını ağır yük kimi

      Çəkirəm ömrümün “rəhgüzərində”.

      Hər gələndən onu soraqlayırkən

      İxtiyar canımdan bezgin çağımda.

      Keçən günlərimi varaqlayırkən

      Gülməyim də gəlir, ağlamağım da.

      İndi bu göydəki buludlar kimi,

      Qarşınızdan ötən bir ruzgar kimi

      O dilbər çay kimi burdan keçərkən,

      Salamlar aparın oğluma məndən.

      Söyləyin: yolunu sənin gözləyir

      Həsrətli gözlərlə dərdli bir qarı.

      Həp səni gözləyir, səni özləyir

      Qəlbinin qərarsız çırpınışları!

      Yolçular dedilər: – Qulaqlarımız

      Yaxşı xəbərlərə açıqdır, ana!

      Sifarişlərini yerli-yerində

      Gedib çatdırarıq, yəqin, oğluna.

      Dinləyib qarını incədən-incə,

      Azacıq bir zaman söhbət etdilər…

      Aradan bir xəfif ruzgar əsincə

      Getdilər, yolçular varıb getdilər.

      – Yolçu yolda gərək! – deyə, atlara

      Dəydi ilan kimi iti qamçılar.

      Təkərlər torpağı cırmaqlayınca,

      Gözlərdən itmişdi bizim ixtiyar.

      İxtiyar gözlərdən itmişdi, ancaq

      Yolçular da varıb getmişdi. Ancaq,

      – Leyla, Leyla! – deyə ətrafa pəsdən

      Bir çoban türküsü yayılmadaydı…

      Sanki ilham alıb varlıq bu səsdən,

      Canlılar qəşş edib bayılmadaydı,

      Cansızlar uyqudan ayılmadaydı,

      ayılmadaydı!..