Mən şirin ləhcəli bir bülbüləm / Seçilmiş əsərləri. Mikayıl Müşfiq

      Qranit damarları ey çəlik qanlı torpaq,

      Paltarı sərt dəmirdən əli qalxanlı torpaq,

      Nə der sinəndə meydan sulayan, hayqıran div?

      Der ki, mənim varlığım uyuşub yatan deyil,

      Dişləri tez oynayan xış deyil, kotan deyil,

      Köksünü bıçaqlayan, qollarını qıran div!

      Gəl yeni cəlladını – bu nəri dinlə, torpaq,

      Onun çıxardığı gur səsləri dinlə, torpaq.

      Ayaq iti, baş yekə, saçlar buluddan siyah…

      Möhtəşəm gövdəsilə keçərkən üzərindən,

      Neçə neştər iz qaldı qartlaşan içərindən,

      Bizim div çınlatarkən qulaqlarında qah-qah?..

      Yenə toz… aman, bu toz buludları nə istər

      Bilməm səndən, ey Bakı, sən ey atəş diyarı!

      Sən birdən dirçəlib, birdən boy atan şəhər,

      Üzərindən qovsana bu iynəli ruzgarı!

      Neçin soqaqlarından yolçular ötən zaman

      Saçlarını oxşamaz lətif əsən küləklər?

      Neçin yanıq çöllərin bitirməmiş bir fidan?

      Neçin sinəni öpməz gözü yaşlı çiçəklər?

      O dilbərin… qaşları altındakı güllər, ah,

      Rəvamıdır bulansın zəhərli tozlarınla?

      O bir yaz səhərindən daha şux olan nigah1

      Rəvamıdır sıxılsın hər acı ruzgarınla?

      Buna səbəb mənmiyəm, yoxsa keçmişin oğlu?

      Yoxsa səni bu hala salmış qoca təbiət?

      Bu söz düzmü, doğrumu, bu əsrin mətin oğlu

      Diyor: – Xayır, deyildir məndən uca təbiət!

      Hər şey bu bir cüt qolun əsiriykən, niçin də

      Bu günahı üstünə atalım təbiətin?!

      İstəsəydi daima gül yarpaqlar içində

      Bəsləyərdi cismini o keçmiş cəmiyyətin.

      Fəqət onlar yanmadı, əkmədilər bir ağac,

      Bir bağ salmadılar heç qum dolu çöllərində;

      Bir yetimin halını andıran bu ehtiyac

      Təmin olunur ancaq bu günün əllərində.

      Tozlanmış, bir vərəmli kitab oxutdurmasın

      Hər tozanaq sinəndə yaşayan bu gənc elə.

      İstəməm, o küləklər pəncərəmi vurmasın

      Sapsarı bir kölgənin qubarlı əllərilə!

      Mən istərəm dörd yanın ormanlarla qapansın,

      Nəfəs alıb verəsən göy yarpaqlar içində.

      Mən istərəm gənc oğlun, mən istərəm gənc qızın

      Gəzdikcə zövqə dalsın kölgə bağlar içində.

      O zaman Vaqif kimi, şaqrayan Nədim kibi

      Sayrıyaraq həvəslə kim eyləməz tərənnüm?

      Onda hansı şairin hasil olmaz mətləbi

      Ağaclıqlarda ellər eylədikcə təkəllüm?2

      Onda iki tərəfdən mənə təsir edərsən,

      Onda iki eşq ilə qəlbimi titrədərsən.

      Onda sinəndə bitmiş dalğalı otlarından,

      Vərəqlərlə oxşanan qaynar zavodlarından

      Alıb doyunca ilham,

      Mən hər səhər, hər axşam,

      Bağırarkən şerimi mən bar-bar üfüqlərə

      Onda göy saçlarını oxşayan dadlı yellər,

      Deyil dəmir qanadlı, ipək qanadlı yellər

      Bəstələyib şerimi, qaçarlar üfüqlərə.

      Gülüş vardır səslərinə tunc əkslər yapdırır,

      Gülüş vardır könülləri ruzgarlara qapdırır.

      Bəzi tikər könüllərdə alovlardan bir məbəd,

      İllər boyu atəşinə insanlığı tapdırır.

      Bürünərək çoxu ipək füsunlu bir çarşafa

      Saçır büllur təbəssümlər, əyləncələr ətrafa.

      O pərdəyi parçalasaq can atarız nəhayət

      Və başlarız göz yaşları aləmini təvafa.

      Gülüş vardır dodaqaltı, gülüş vardır müstəhzi,

      Zəncirləyər uçanları halqalandıqca bəzi,

      Bəzi sıcaq görüşlərə doğru yollar göstərir.

      Fəqət onun gülüşləri bir qönçəyə yaslanan

      Rəngsiz parlaq jalələrdən nümunədir, hər zaman

      Gənc ömrümə yüksəlməkçin qanad verir, can verir.

      İştə səksən yaşında beli bükük bir qadın

      Aylar, illər bilmədən qırmış qolun, qanadın.

      Zaman çəkmiş canına gözlərinin nurunu,

      Ömrü almış əlindən qəlbinin sürurunu.

      Vücudunun son bahar yarpağından fərqi yox,

      Dodağında bir gülüş, bir qaynayan şərqi yox.

      Çöhrəsində pərişan buludların var əksi,

      Əllərində sərinlik – bir məzar hədiyyəsi.

      Əmmiş uzun illərin baharını, qışını,

      Məclislərin bulunmuş nəşəsində, qəmində.

      Bürümüş ən nəhayət kölgələr baxışını,

      İndi gəzər xəyalı məzarlıq aləmində.

      O yenə yaşamaqdan bıqmamış, usanmamış,

      O yorğun, o ziyasız, o qüvvəsiz, o qamış

      Vücudilə yenə də ömür sürmək istiyor,

      “Ah nə olur bir az da gözlərim görsə!..” diyor.

      Ey