Ölüm qədər sadə. Piter Ceyms
qarşı bamperini təkbaşına qaldırmışdı.
– Hə, həqiqətən, işlər qəlizdi, – Devi razılaşdı. – Necə bilirsən ata ölənlər var?
– Ümid edirəm ki, yoxdur, oğul.
– Ancaq ola bilər hə?
Yol polisinin furajka və sarı fluossensiyalı jilet geyinmiş işçisi sürücünün qapısına yaxınlaşdı. Şüşəni endirən Fill zabiti tanıdı.
– Axşamın xeyir Brayn, deyəsən, həmin soyuqdur yenə?
– Yük avtomobilinin dalınca kran gəlir. Sən mikroavtobusla məşğul ola bilərsən.
– Problem yoxdur. Nə hadisə baş verib?
– Toqquşma. Ford tranzit və yük avtomobili. Forddan qalan hər şeyi yığışdırmaq lazımdır.
– Edərik.
Fil polislə söhbət edənə qədər, Devi fənəri götürdü, kabindən çıxdı və ətrafı işıqlandırdı. Yolda mazut və köpük ləkələri qaralırdı. Sonra o, maraqla təcili yardım maşınına baxdı. Pərdəli pəncərələrin arxasında işıq yanırdı. Maraqlıdır, görəsən, indi orada nə baş verir?
Tranzitin bütün qırıntılarını yığıb, öz yük maşınlarının platformasına yükləyənə qədər iki saat keçdi. Atası və Brayan adlı polis kənara çəkildilər. Fil hər havada yanan alışqanını çıxardı və siqaretini yandırdı. Alışqan hətta tufanda da sönmürdü. Devi sürətlə dönərək, onlara yaxınlaşdı və “Zippo” markalı alışqanda eşmə papirosunu yandırdı. “Təcili yardım” və demək olar ki, bütün digər avtomobillər getmişdilər, iri kran isə, sürücü tərəfdən o qabağı qabarmış və əzilmiş sementdaşıyan qurğunu qaldırırdı.
Yağış zəifləmişdi və buludlardakı dəliklərdən solğun ay baxırdı. Devidin atası Brayan ilə balıq ovundan danışırdılar – indi hansı yem ilə çəki balığını daha yaxşı tutmaq olar? Devi darıxdı: ayaqyoluna istəyirdi, tələsmədən yavaş-yavaş eşmə papirosunu çəkərək və göydə yarasaların olub-olmadığına baxaraq, asta-asta irəli addımladı. Devi yarasaları, adi siçanları, çöl siçanlarını və ümumiyyətlə heyvanları çox sevirdi. O, məktəbə gedərkən, heyvanlar insanlardan fərqli olaraq onu ələ salmırdılar.. İş bitən zaman, porsuq yuvasına gedib balaca heyvanların ay işığı altında necə oynadığına baxırdı. Yolunu fənərlə işıqlandıraraq Devi kolluğa girdi, cins şalvarın düyməsini açdı və gicitkənliyi islatdı. İşini bitirməyə macal tapmamış, qəflətən aşağıdan səs eşitdi. Oğlan az qala qışqıracaqdı.
– Ey, allo!
– Metal, cansız səs.
Devi tullandı.
Səs yenə gəldi:
– Alo!
– Oy, – Devi fənərlə kolluğu işıqlandırdı, lakin yenə də heç kimi görmədi. Cavabında qışqırdı: – Alo!
– Alo! – Səs cavab verdi.
– Ey, Alo, Coş, Lyuk! Pit! Robbo!
Devi solu, sağı, qarşısını işıqlandırdı. Xışıltı eşitdi, bir anlıq fənərin şüası görünüb itən dovşan quyruğuna düşdü – Alo? Kimdir?
Səssizlik… Titrəyiş… Xışıltı… Sonra bir neçə fut sağda yenidən:
– Alo, alo, alo.
Kolun altından nə isə ağardı. Devi dizləri üstündə oturdu və antenalı ratsiyanı gördü. Diqqətlə baxdıqdan sonra o, həyəcanla anladı, onun qarşısında uoki-toki yəni, əl ratsiyasıdır.
Devi fənərin şüasını ona doğru yönəltdi və bir müddət sadəcə baxdı. Nə isə qorxulu idi. Nəhayət, onu əlinə aldı. Soyuq və yaş ratsiya gözlənilməz ağır oldu. Böyük yaşıl düymənin altında “çağırış” yazısını gördü.
Düyməni basaraq, Devi dedi: – Alo.
– Kimdir?– Ratsiya o saat cavab verdi.
– Devi – Uzaqdan digər səs cavab verdi.
– Ata, gəlirəm! – O, qışqıraraq, cavab verdi.
Oğlan yola çıxaraq yenidən yaşıl düyməni basdı və dedi.
– Mən Deviyəm. Sən kimsən?
Yenidən atası:
– Deevi!
Həyəcana düşən Devi ratsiyanı əlindən saldı və o boğuq səsli tıqqıltı ilə yerə düşdü. Korpus tərpəndi və batareyalar yola töküldü.
– Gəlirəm, gəlirəm! – O, tələsik qışqırdı, dizləri üstə endi uoki-tokini götürdü və gödəkcəsinin cibinə basdı. Sonra batareyaları götürdü və digər cibinə qoydu. – Gəlirəm ata! Ayaqyoluna getmişdim! – Əli ilə şişmiş cibini göstərərək, Devi yük maşınının yanına getdi.
5
Maykl mikrofonu açdı.
– Devi!
Səssizlik
O, yenidən düyməni basdı.
– Devi! Alo! Devi!
Səssizlik və ağ ipək… Yuxarıdan aşağıya qədər ölü səssizlik. O, daxildən qalxırdı və hər tərəfdən sıxırdı. Maykl əllərini tərpətmək istədi, lakin onları yana aça bilmədi-tabutun divarları mane olurdu. O, ayaqları ilə təpiklədi, amma eyni dərəcədə möhkəm olan qəbir divarlarına dəydi. Uoki-tokini sinəsinin üstünə qoyaraq yüngülcə başını qaldırdı və ağ ipəyə bürünmüş qəbrinin qapağına vurdu: bu alnın betona dəyməsi ilə eyni hal idi. Maykl mümkün qədər yuxarı qalxaraq, bayırdan tərpənən qırmızı rezin borunu tutdu, gözünün birini qıyaraq baxdı, lakin heç nə görmədi. Borunu əli ilə tutaraq onu dodaqlarına yaxınlaşdırdı və fit çalmağa cəhd etdi. Lakin fit səsi yazıq və güclə eşidilər oldu. Maykl arxaya söykəndi. Başının ənsə hissəsi bərk dəydi. Yenidən dəhşətli dərəcədə ayaqyoluna istədi. O “çağırış” düyməsini basdı.
– Devi, Devi, mən ayaqyoluna getməliyəm! Devi!
Cavab səssizlik
Yaxtalarda üzdüyü illər ərzində Maykl ratsiyalardan istifadə qaydasını pis öyrənməmişdi. Belə qərara gəldi ki, digər kanala qoşulmaq lazımdır və uyğun gələn düyməyə toxundu. O tərpənmədi. Maykl onun üzərinə daha güclü basdı… təəssüf, nəticə dəyişmədi. O anda o, vəziyyəti anladı, kanalı dəyişən düymə yapışqanla doldurulmuşdu. Deməli, başqa kanala məsələn, on altıncı Beynəlxalq xilasetmə kanalına keçmək mümkün olmayacaq.
– Ey, yaramazlar, alçaqlar, heyvanlar! Cavab verin! Artıq sona gəlmişəm! – Hərəkət etməyin ümidsizliyindən yaranan ümidsiz cəhdlə Maykl ratsiyanı qulağına yaxınlaşdırdı və qulaq asdı. Heç nə. O ratsiyanı sinəsinin üstünə qoydu, yavaş-yavaş çox böyük çətinliklə sağ əlini bədəni boyunca uzadaraq, dəri gödəkcənin cibindəki, Eşlinin hədiyyəsi olan sukeçirməyən korpuslu cib telefonuna toxundu. Xüsusi olaraq, dəniz gəzintiləri üçün idi. Cib telefonlarından fərqləndiyinə görə Maykl onu sevirdi. Düyməni basdı və displey işıqlandı. Ümid parıldadı və o an da söndü, siqnal yoxdur.
– Zibil!
Telefon