Двое на вуліцы. Янка Сіпакоў
муляешся – праходзь, праходзь. Сядай.
На лаўцы знайшлося вольнае месца – якраз побач з той жа белавалосаю дзяўчынаю, якая і тут трымала ў руках кніжку, – ён сціпла сеў каля яе і адчуў, як дзяўчына ад гэтага грэбліва перасмыкнулася.
– Чакай, мы табе зараз добрую работу дадзім, – каб Алег не пачуваўся тут, у застоллі, лішнім, адразу далучыў яго да кампаніі тамада. – Будзеш наліваць чаркі.
Правадніца прынесла шклянкі, людзі дасталі свае кубкі, кварты, адкруцілі крышкі ад тэрмасаў. Гаваркая, дзябёлая цётка раптам заікнулася, што вязе новыя крыштальныя чаркі ў падарунак сваякам, і ўсе адразу закрычалі: «Давай іх сюды! Абновім».
Наліваць Жавейку было лёгка. Кожны браў з яго рук бутэльку, казаў: «Я сам» – і наліваў альбо з яе, альбо даставаў са стала тое, што яму падабаецца, ці тое, што яму льга было піць.
Застолле сабралася так хутка, што яны паспелі яшчэ выпіць і за стары год, як звычайна, успомніўшы, што ён быў добры, – Алег таксама выпіў разам з усімі, хаця яму год, які мінаў, нічога, апрача непрыемнасцей, не прынёс. Потым хуценька налілі яшчэ, і роўна ў дванаццаць гадзін зноў зазвінелі чаркі. Найбольш звінелі, вядома, крыштальныя – жанчына, відаць, не радая, што прагаварылася пра іх, адно спалохана прасіла: «Вы ж цішэй чокайцеся, а то паб’яце – чуеце, як звіняць?», а тамада, смеючыся, супакойваў яе: «Няхай звіняць! Чаркі ж і зроблены, каб звінець. Нідзе яны не дзенуцца – вытрымаюць».
За Новы год Жавейка выпіў ужо з большаю ахвотаю, бо Новага года ён пакуль не ведаў, – яго яшчэ трэба было пражыць. Алег не загадваў наперад, што яму той прынясе – радасць ці зноў гора, але ўсё ж пакідаў сабе спадзяванні на лепшае.
Усе выпілі, разгаварыліся. Сядзелі, жартавалі, смяяліся, і каму-небудзь збоку магло здацца, што ўсе гэтыя людзі – адна кампанія, якая едзе ў адно месца і ў якой усе ведаюць адно аднаго даўно, хаця і блытаюць часам імёны. А людзі тут жа знаёміліся, тут жа забывалі, як каго завуць, і Таню называлі Маняй, а Колю – Лёнем, але ніхто за гэта ні на кога не злаваўся – наадварот, ад такой несянеціцы ў вагоне рабілася толькі весялей.
Усім было тут хораша, таму людзі не разыходзіліся па сваіх купэ. Нават калі спаражнілі ўсе бутэлькі, паелі ўсю закусь, усё роўна ніхто і не думаў уставаць – сядзелі і дружна гаварылі, жартавалі. Падсмейваліся з дзядзькі ў зімовай шапцы – ён так і не зняў яе, – які прынёс бутэльку самагонкі: «Ідзі пашукай у сваёй торбе – там у цябе яшчэ адна пляшка павінна быць», на што дзядзька бажыўся: «Яй жа Богу, няма»; пацвельваліся з жанчыны, якая беражна загортвала ў паперу свае абноўленыя чаркі, на якіх і пасля абнаўлення засталіся фабрычныя наклейкі: «Пачакай, што ты робіш? А раптам зноў спатрэбяцца? Яны ж дужа хораша звіняць!»; нехта нават падаў дзіўную думку: «А давайце кожны Новы год так сустракаць», але на яго замахалі рукамі: «Што ты! Што ты!», і нават сам тамада запярэчыў: «Не, кожны год так не атрымаецца».
Пра свае купэ і свае рэчы – чамаданы, авоські, партфелі – людзі ўспаміналі толькі тады, калі пад’язджалі да сваіх станцый, хутка, але