Двое на вуліцы. Янка Сіпакоў

Двое на вуліцы - Янка Сіпакоў


Скачать книгу
у яго, – і міжволі адчуў, як мокра зрабілася вачам.

      – Адкуль ты, Вовачка? – пракаўтнуўшы даўкі камяк, які нечакана з’явіўся ў горле, спытаўся Алег.

      – А мяне мама з дзіцячага садзіка вядзе, – адказаў малы, і Алег хутчэй адчуў, чым убачыў, што зводдаль, ля дрэва, сумеўшыся, стаіць Тоня і не адважваецца падысці.

      Жавейка прагна глядзеў на сына, туліў да сябе, і ў яго аднекуль з самай душы падымаліся такая любасць і замілаванне да малога, што ён ажно сам жахнуўся, зразумеўшы, як засумаваў па Вовачку. Малы таксама зачаравана глядзеў яму ў вочы, і Алег бачыў, што і ён сумуе без бацькі.

      – Тата, татачка, а чаму гэта ў цябе на вачах дажджынкі?

      Сваім пытаннем сын нібы падказаў ужо і адказ:

      – А таму, сынок, што я на дажджы быў.

      – Татачка, а дажджу ж няма. Дзе ты ўзяў дажджынкі? – дапытваўся малы.

      І праўда – дажджу не было. Сонца, выблытаўшыся на чыстую палосу неба з рэдкіх, злямчаных, як брудная воўна, восеньскіх хмар, свяціла пры захадзе ўсё яшчэ зырка, хаця яго промні і былі ўжо нейкія калючыя і халодныя, як ледзяшы. Але крыху далей на поўнач, у тым баку, дзе стаяла Тоня, грувасціліся цёмныя, цяжкія і, відаць, дужа дажджавітыя хмары, – падсвечаныя заяснелымі, як на мароз, промнямі заходнага сонца, яны здаваліся яшчэ больш халоднымі і непранікліва-густымі.

      – А вунь бачыш, сынок, якія хмары? Я там толькі што быў. Там дажджу, дажджу, – шчыра маніў бацька.

      – А чаму тады вось тут дажджынак няма? – і Вовачка паказаў пальчыкам на шкельцы акуляраў: яны сапраўды былі сухія.

      – А я іх працёр, – зноў прыдумаў бацька: не будзе ж ён гаварыць сыну, што акуляры – не вочы: яны не плачуць. – Бо каб не працёр, дык і цябе б не ўбачыў.

      І Вовачка, відаць, паверыў.

      – Тата, татачка, а калі я іду ў садзік, дык хачу дадому зайсці, – вырываю руку, а дзядзя Саша мяне не пускае.

      – Чаму ж ён не пускае?

      – Кажа, што цябе дома няма.

      – А ты ўсё роўна, сынок, заходзь. Нават калі мяне і няма, – усміхнуўся Алег, а потым падумаў, што малое пэўна ж не зразумее яго іроніі, і таму дадаў: – Я ж магу якраз падысці.

      Уважліва, нібы запамінаючы назаўсёды, ён глядзеў на сына, туліў яго бліжэй да сябе і гладзіў па галоўцы рукою.

      – Заходзь, сынок, заходзь, калі хочаш. – Жавейка пракаўтнуў той самы камяк, які зноў з’явіўся ў горле. – Ведаеш, хутка ж Новы год, і я якраз сёння сустрэў на вуліцы Дзеда Мароза. Ён падміргнуў мне, а нос такі чырвоны-чырвоны ў яго, а барада белая-белая. Значыць, падміргнуў ён мне, а сам і гаворыць: «А я вашаму Вову хутка падарунак прынясу».

      Алегу спачатку самому спадабалася ўся гэтая прыдумка з падарункам, але ён тут жа ўявіў, як сын будзе рвацца зараз дамоў, як яго не будуць пускаць і як ён будзе нервавацца і плакаць, зразумеў, што крыху перасаліў, і пачаў папраўляцца.

      – І ведаеш, куды Дзед Мароз пакладзе твой падарунак? За батарэю! Вунь там на лесвічнай пляцоўцы.

      – А чаму за батарэю? – спытаўся сын.

      – Ну, разумееш, – спяшаўся растлумачыць бацька, –


Скачать книгу