Сайланма әсәрләр. 1 т. / Избранные произведения. Том 1. Нурислам Хасанов
тора, шунда аларның вагон-йортында бергә сыешабыз инде. Ул да эш мәсьәләсендә прораб белән сөйләшеп карармын дигән иде.
Гөлсем аның белән килешергә теләмәде.
– Син, Хәлим, кеше сүзенә бик ышанма, – диде. – Кыюланып үзең бар, үзең йөр, тиешле кеше белән ачыктан-ачык сөйләшергә тырыш. Насыйп итсә, берсендә булмаса, икенчесендә булыр. Син кемнән ким? Югары белемле инженер була торып, күктән төшкәнне көтеп ятарга ярамый. Дөрес бит инде?
Хәлим тыныч кына җавап бирде.
– Бу очракта сез хаклы, – диде, Гөлсем сүзләре белән ризалашып, юашлык кешене бизәмәгәнен үзе дә белә һәм ул, кыен халәтеннән чыгарга теләп, мондый тәкъдим кертте: – Әйдә, булмаса, якындагы бер кафега кереп чәйләп чыгыйк әле.
Гөлсем көтелмәгән бу тәкъдимнән икеләнеп калды. Аннары, кеше сүзен санламасаң ару да түгел инде дип, аның кәефен һич төшерергә теләмичә ризалашты.
– Әйдә соң, – диде. – Кайсы кафега?
– Менә монда, каршыдагы йорт башында «Җар птица» дигән кафе бар, шунда керергә була.
– Алайса, мин тиз генә өйгә кереп чыгыйм әле. Син монда көтеп тор…
– Ярар, ярар.
Өйләренә кереп киткән Гөлсемне күтәренке хисләр биләде. Ул тиз-тиз генә өс-башларын алыштырды. Көзге яныннан узышлый йөз-кыяфәтләрен күзәтте. Әйе, аның бу зәңгәр күзләрендәге җете төсләр кем игътибарын гына җәлеп итмәс! Ул үз-үзенә сокланудан карашларын уйнатып, елмаеп алырга да онытмады, аксыл йөзе балкып-балкып нур сирпеде. Әйтерсең ул бүген беренче тапкыр егет белән очрашырга бара. Ә нигә бармаска? Чакырган җиргә бар, диләр. Бер аралашып, күңелләреңне бушатып кайтуларың үзе ни тора! Җитмәсә, Хәлим тәртипле, тәрбияле гаиләдә үскән кешегә охшаган… Ул: «Барам әле, барам…» – дип кабатлады.
Гөлсем подъезд ишегеннән чыгуга, эскәмиядә утырып торган Хәлим, урыныннан кубып, аның каршына таба атлады. Ул киенеп-ясанып кызлар рәвешенә кергән Гөлсемгә сокланып карады: шәп, шәп! Миннән йөз генә чөермәсен иде ул…
Аннары алар кафега юл тоттылар.
Иртәнге якта кафеда чәйләргә теләүче кешеләр юк диярлек иде. Ризыклар мулдан, ниндиен телисең: өчпочмакмы, бәлешме, пироглар дисеңме.
– Нәрсә алабыз? – дип сорады Хәлим Гөлсемнән.
– Үзең нәрсә телисең, миңа шул ярый, – диде Гөлсем.
Хәлим сатучы ханымнан ике чынаяк кофе һәм ике бәлеш сорады. Исәп-хисап тотарга дип кесәсенә тыгылган иде, Гөлсем, аның акчасы җитмәсә дип уйлап, кесәсеннән портмонесын чыгарды. Хәлим аңа:
– Кирәк түгел, мин үзем… – диде, аның әле чүплек хуҗасы Бараевтан алган акчалары бетеп җитмәгән иде.
Түгәрәк өстәл артында икәүдән-икәү сөйләшә торгач, Хәлим Гөлсемнән сорап куйды:
– Әйдә, иртәгә дә очрашыйк әле, – диде.
Гөлсем уйлана калды.
– Иртәгә?
– Әйе, шимбә көндә…
Гөлсем «юк» дигәндәй башын какты.
– Иртәгә булмый, – диде. – Мин шимбә, ял көненә авылга кайтып киләм. Бераз утырткан бәрәңгене дә аласы бар.
Хәлим шушы уңайдан югалып каласы килмәде, Гөлсемгә:
– Әйдә авылыгызга бергәләп кайтабыз, шунда бәрәңгеләрегезне дә алырбыз, – диде.
Көтелмәгән