Илһам канатында / На крыльях вдохновения. Группа авторов
Җаным авырта, әни!
Наилә. Гөлүсә кайда соң?
Айрат. Китте.
Наилә. Төн уртасында кая китте соң ул?
Айрат. Сорама, әни! Белмим! Белмим! Өенә кереп киткәндер.
Наилә. Соң… аның өе монда бит.
Айрат. Ничек монда? Ә Галия апа?
Наилә. Галия апаңның бакыйлыкка күчүенә инде байтак вакыт, улым. Син өйдә булмаганда, Гөлүсә безгә күченде. Сине көтеп, үзендә яшәү көче тапты. Көннәр буена синең кайтуыңны көтте. Син аның өчен бердәнбер яшәү мәгънәсе булып калдың.
Айрат. Ничек?.. Ничек болай килеп чыкты соң бу?..
Наилә. Айрат, улым, ул-бу булмагандыр ич, Гөлүсәгә авыр сүз әйтмәгәнсеңдер бит? Ул моны күтәрә алмаячак.
Айрат. Әни… мин… Гөлүсә!!! (Чыгып йөгерә.)
Айрат бер ялгызы утыра. Кулында Гөлүсәнең хаты. Хат укыла.
«Бәгырем, бердәнберем, син бу хатны кайчан укыячагыңны мин белмим, бәлки, ул вакытка мин инде бу дөньяда булмамындадыр. Ләкин шуны әйтәсем килә: син минем өчен яшәү мәгънәсе булдың, синең белән үткәргән барлык көннәр минем күңелемдә онытылмас бер мизгел булып уелып калдылар. Син миннән еракта булганда да, мин синең җылыңны тоеп яшәдем. Күз алдымда һәрвакыт синең күзләр иде. Мин синең барлык шигырьләреңне дә яттан беләм. Син һәм алар миңа авыр чакларымда яшәргә көч бирделәр. Син югалгач, мин көн саен йолдызыбыз янына чыгып кайтуыңны теләдем. Һәм син кайттың. Нинди сөенеч! Ләкин инде син элеккеге минем хыялый Айратым түгел. Син – башка кеше. Мин сине танымыйм. Син мине оныткансың, мине күрәсең дә килми… Бу минем өчен бик авыр булды. Мин елыйм, мин нишләргә дә белмим. Син минем соңгы өметем идең, мин бары тик синең өчен генә яшәдем. Ләкин син дә миннән баш тарттың, мин бу дөньяда беркемгә дә кирәксез булып калдым. Синең соңгы сүзләреңне мин күтәрә алмыйм. Бәлки әле, киләсе тормышыбызда без бергә була алырбыз. Мин яратам сине. Хуш…»
Айрат. Гөлүсәм, бәгырем! Нигә? Нигә ташлап киттең мине? Мин бит шаярдым гына, мин нәрсә әйткәнемне үзем дә аңламадым. Ә син ышангансың, юләркәй. Нишлим инде мин хәзер синсез? Йә, әйтегез берәрегез, нишлим? Әй бәгырем лә, җаным, алтыным! Без бит сүз бирештек: бергә булырбыз дип. Ә син… (елый) йолдызым! Кайда син? Нигә сүнәсең? Син дә мине калдырасыңмы? Хәтта йолдызыбыз да сүнде… өмет йолдызым кабын кире! Сүнмә, юк!
Марат керә.
Марат (көлемсерәп). Беткәнсең бит син, малай, әллә өеңнән дә куып чыгардылармы? Минем ишек һәрвакыт ачык, барыр җирең булмаса кер.
Айрат. Барысы да синең аркада. Син генә гаепле! Бар кит, күземнән югал, юкса…
Марат. Юкса нишләтәсең? Нәрсә эшли аласың соң син? Ярый, мин сиңа ярдәм итәргә генә килдем. Мә, кайгыларың онытылып китәр. (Әфьюн бирә.)
Айрат. Кирәкми миңа! Кит! Югал күз алдымнан!
Марат китә.
Юк, мин теләмим…
Кара көчләр биюе.
Караңгы төн… йолдызларны
Кара болытлар каплады.
Тирә-юньгә нур сирпүче
Ай калыкмады, ул югалды.
Караңгы төн… кара болытлар,
Айсыз, йолдызсыз күк йөзе…
Зиһен чуала, мин адашам,
Җәзалыйдыр шайтанның үзе.
Караңгы төн… мин югалам,
Яшәү мәгънәсе юк төсле…
Сулый алмыйм, хәлсезләнәм,
Калмады