Бабахан дастаны / Дастан Бабахана. Кылыч Сайяди

      Гашыйк булсаң, кич бу җаннан, аерыл,

      Җан-бәгырьдән, гаиләңнән аерыл.

      Таләп итсәң, йөзеп ярдан, кит, янма,

      Аерыл җаның җиһаннан, аерыл.

      Гашыйк җанаш булсаң, көфер түгелдер,

      Юлыңда бу иманыңнан аерыл.

      Тарлык иленнән кит, тәкать калмады,

      Рәхим юк миһербансыздан аерыл.

      И Сайяди, кавышу хасил булмады,

      Инде ул миһербансыздан аерыл.

      Ясауллар тотып Таһирны анда,

      Сандык эченә салып гүя бәндә,

      Салып, сандык эченә җайладылар,

      Зөһрәне ут эчендә яндырдылар.

      Ясауллар торып аның башында,

      Ничә көнлек азык салып каршында,

      Янә хурлык белән су салып анда,

      Халыклар барча хәйран калып анда.

      Шул куйганны беркетеп суга салды,

      Анасы елап каерыла калды.

      Бу шәһәр-ил диде: – Булды кыямәт…

      Шаһка барча әйтерләр сүз шелтәләп.

      Диде бәкләр: – Килеп барча, бар әле,

      Бабахан алдында әзер тор әле.

      Хәзинәсе тулганча алтын алсын,

      Бу Таһирның җанын безләргә бирсен.

      Киңәш белән халыкның барсы килде,

      Килеп, алдында хезмәтендә торды.

      Диделәр барсы: – И галәм солтаны,

      Бу шәһәр-ил барсы тотты матәмне.

      Таһирны үтенделәр: – Безгә бирче,

      Теләгәнеңне тау кадәрле алчы.

      Бу сүзләргә шаһның ачуы килде,

      Ачуда еландай зәһәре килде.

      Диде солтан: – Бу сүзне хәбәр кылма,

      Аны бирсәм, халыкта көфер була.

      Җәзасы бу аның, алу кирәктер,

      Үлем хактыр, риза бирү кирәктер.

      Аларга җавабы аңлашылмады,

      Бу Таһирга Хак өлеше юлланды.

      Күтәреп Таһирны салдылар суга,

      Үтенечен кылды Таһир Ходага.

      Олы дәрья иде, бәяне булмас,

      Ятим булса, ятим йөзәрлек булмас.

      Ятим иде, күр, Таһир ничек булды,

      Бу сандык эченә төште, юк булды.

      Нинди җирдә күрсәгез, без ятимдер,

      Чырай зәгъферан кебек саргаептыр.

      Ятимне күрсәгез, ул – хәсрәт чигәр,

      Бул, әлбәттә, хәлләреннән хәбәрдар.

      Ятимдер кол Сайяди фәкыйрегез,

      Бетеп ничә сүз, бөлгән теләнчегез.

      Ясауллар барсы килделәр анда,

      Бу сандыкны суга салдылар анда.

      Салып суга, барчасы булды хәйран,

      Олы-кече барча үкси елаудан.

      Ни кылсын Зөһрә җан, чарасыз булды,

      Көеп, аһ орып, йөзе сары булды.

      Кызына сарай салган иде солтан,

      Ничә карасаң, беленер һәрьяктан.

      Зөһрә чыкты сарай өстенә шуннан,

      Килде барча галәмнәрне тотып гамь.

      Кылыр сарай өстендә Зөһрә аһ-зар,

      Көйгәненчә