Заһирә Гомәрова / Захира Гумарова. Захира Гумарова
тынгылык бирмиләр.
Әле әни, әле әти
Уңлы-суллы тиргиләр.
Имеш, мин бик ялкау малай,
Тырышуны белмим мин.
Өйдә шуңа давыл чыга,
Гел җил куып йөрим мин.
– Тырышырсыңмы моннан соң,
Йә, сүзеңне әйт инде!
Ничек кенә юатыйм соң
Әни белән әтине?
– Укытучы бер дә сезгә
«Ике»ле куймадымы,
Әллә, дим, сезнең заманда
Ул билге булмадымы?
КАЙДА БУЛСЫН – КЕСӘМДӘ!
Иптәшләре сорыйлар:
– Хәсән, кая барасың?
– Кая булсын – мәктәпкә!
– Китапларың кайда соң?
Аптырамый Хәсән дә:
– Кайда булсын – кесәмдә!
Укытучы җавап көтә…
Хәсән башын игән дә
Шпаргалка эзләгәндәй
Карап тора идәнгә.
Иптәшләре көләләр,
Үчеклиләр Хәсәнне:
– Җавап шунда түгел микән,
Актар әле кесәңне!
ЯҢА МӘКТӘП САЛГАНДА
Сумка, китап, дәфтәрләр
Әзер инде җәйдән үк.
Яңа мәктәп бинасы тик
Өлгереп җитмәстер күк.
Ташчы кирпечне сала,
Ә оста балта чаба.
Илшат та, кулын күтәреп,
Көч биреп тора аңа.
Алдымы соң кирпечне,
Кирпечме үзе килде –
Илшат та кирпеч күтәреп
Йөгереп йөри инде.
Бина да тизрәк үсте,
Кергәч Илшатның көче.
Яңа салынган мәктәптә
Бар аның да кирпече.
ХАТ
Кичә тагын яуды кар,
Кар өстендә язу бар:
Өтер, нокта һәм сызык,
Укый белсәң, бик кызык.
Мин укырга өйрәндем,
Инде син дә укып чык.
«Хәерле иртә», – диеп,
Хат язган миңа чыпчык.
КҮЧЕРДЕМ ДӘ КҮЧЕРДЕМ
Язганнарын күршемнең
Сүзен сүзгә күчердем.
Ышанмасаң кил, бер күр,
Урынында һәр өтер.
Укытучы аралый,
Безгә тигез карамый.
Күршегә тезә «биш»ле,
Минем «ике»ләр ишле.
Күргәнме күчергәнне –
Класстан күчермәде.
Күчермәс идем дә мин,
Күчермәс дип белмәдем.
ГӨЛШАТ ҺӘРЧАК УЕНДА
Гел уенда бу Гөлшат,
– Безнең, – ди ул, – уйнар чак.
Каушамый дәрестә дә,
Җай таба һәр эштә дә.
Укымыйча беләм, ди,
Аптырыйбыз шуңа без.
– Укымый гына ничек
Сөйли аласың? – дибез.
Беркөн апа каптырды –
Китапларын яптырды.
Гөлшат та тынып калды,
Сөйләвеннән туктады.
СҮЗ УЙНАТАМ
Сүз уйнатам,
Уйнатам.
Күп уйларга
Яратам.
Трат-та-там,
Трат-та-там,
Авызыма каратам,
Кызык сүзләр таратам.
АНА, АЛА, КАЛАК,
АША, АТА, КАРАК,
ИПИ, ТАРАТ, АРА –
Ике яклы сүзләр.
Син