Könlüm Qarabağdadır. Теймур Эльчин

      Xan bağında taxta çıxdı,

      Verdi fərman tut ağacı.

      Xəstələrə təbib oldu,

      Dərdə dərman, tut ağacı.

      Geydi qızıl köynəyini,

      Açdı yaşıl örpəyini.

      Gətirdi bol ipəyini,

      Çəkdi karvan tut ağacı.

      Budaqları çadır-çadır,

      Əl vurursan, bala batır.

      Kölgəsində bir el yatır,

      Baxır heyran tut ağacı.

      Keçir illər, ötür zaman,

      Yada düşür yaxşı, yaman.

      Bəzən küsür öz baxtından,

      Görmür aman tut ağacı.

      Sual etdi bir cavan

      Dünya görmüş qocadan:

      – Deyirlər, şirindir can,

      Ölümdən qorxur insan.

      Doğrudurmu, de, baba?

      – Doğrudur, can şirindir,

      İnsan doymur dünyadan.

      Amma Vətən olmasa,

      Kimə lazımdır o can?

      Şirindir Vətən ondan!

      Dədəm Qorqud!

      Aşıq babam, ozan babam!

      Mənim ölməz dastanımı

      Yazan babam!

      Uzaq, dilsiz əsrləri

      Danışdıran.

      Elimizin, dilimizin

      Gur çeşməsi.

      Məşəl tutub

      Zülmətləri alışdıran

      Nur qaynağı, nur çeşməsi!

      Babaların ulusu,

      Babası!

      Sənə borclu

      Oğuzların hər ulusu,

      Obası!

      Deyiləni yazan babam,

      Ad verib-ad yaraşdıran.

      İgidləri yarışdıran,

      Küsənləri barışdıran,

      Yazılanı pozan babam!

      Olmayıbdır oğuzların

      Qışı sənsiz, yazı sənsiz.

      Keçməyibdir məclisləri,

      Toyu sənsiz, yası sənsiz,

               Qorqud babam!

      Dar günündə el-obanın

      Məsləhəti,

      İti ağlı, cəsarəti

      Səndən gəlib.

      Cahıllar da, ahıllar da

      Hər yaxşını səndən bilib.

      İzin qalıb, Qorqud babam,

      Sehrli, sirli aləmdə.

      Şərbət kimi sözün qalıb

      Bu gün mənim piyaləmdə.

      Bağladığın kitab mənim!

      Çaldığın o rübab mənim!

      Səni məndən soruşsunlar!

      Hər suala cavab mənim

               Qorqud babam!

      Dədəm Qorqud

      Qopuz çaldı, saz götürdü.

      İgidlərdən boy boyladı,

      Soy söylədi…

      Yuxum qaçdı…

      Karvan çəkdi

      Gözəlliklər dünyasına.

      Oğuzların qeyrətindən,

      Adətindən, şöhrətindən

      Söhbət açdı.

      Olmuşları, keçmişləri

      Saldı yada.

      Dağlar verdi əks-səda,

      Oğuz eli nəğmələndi,

      Gözəlləri cilvələndi.

      İgidlərin özü köçdü,

      Adı qaldı bu dünyada.

      Nağıl-nağıl,

      Nəğmə-nəğmə gəzir eli

      Dədəm Qorqud.

      Danışdığı

      Gözlərimdə ilğım-ilğım,

      Bulud-bulud…

      Yığışıbdır dağ döşündə

      Elim, obam.

      Eşidirəm:

      Çalır ozan – Qorqud babam!

      Səhər hələ yuxudaydı,

      Çıxmamışdı dan yerinə.

      Hələ Günəş gəlməmişdi

      Qırmızı meydan yerinə.

      Xəbər çatdı Dirsə xana:

      – Nə yatmısan?

      Tez dursana!

      Oğlun olub!

      Muştuluq ver!

      Günəş doğdu,

      Sevindi göy,

      Sevindi yer.

      Dik atıldı

      Yatağından Dirsə xan.

      Muştuluqçu al geyəcək,

      Muştuluğu versə xan.

      İşıq gəldi

      Dirsə xanın gözlərinə.

      “Oğul” sözü

      Güc gətirdi dizlərinə.

      Dünya ona verilmişdi!

      İgidlərlə

      Ova çıxdı, ov ovladı.

      “Oğul!” – deyib

      Mağar qurdu, toy toyladı.

      Dünya ona verilmişdi!

      Muştuluğu verdi xan:

      Al qaftan, qızıl kəmər,

      Sürü qoyun, üstəlik

      Yeddi