АСАРЛАР (III жилд). Сирожиддин Саййид

      Мени зор андалиб қилди бу соҳир,

      Ўзи шоҳу жаҳонда лек мусофир –

      Муҳаммад Бобурим чеккан аламдир,

      Менинг оламда саргардон боламдир.

      Буюк Бобораҳим Машраб тупуги,

      Ўлардим бахтли – тегса бир кўпиги.

      Муҳаббат сингари мангу, давомий,

      Бу осмонлар, тикилсам – бунча мовий…

      Улуғлар хокини кўзларга суртдим,

      Ватандай муҳташам сўзларга суртдим.

      Буларсиз ҳеч менинг шеърим, тугалмас,

      Булар бордир – менинг шеърим туганмас.

      Унинг қўрғони – юз минг жон ва тандин,

      Ватандин бошланиб битгай Ватандин.

      Қаросочу қарокўзу қаламқош,

      Тили минг ёшдаю лекин дили ёш.

      Баҳорий ҳандалакдан бир тилимдай,

      Унинг ҳар шеваси – бир севгилимдай.

      Булар бари қароғим, кўзларимдир,

      Менинг офтобда ўсган сўзларимдир.

      Неча бир мустабид давру замонлар

      Қаёндин келдию кетди қаёнлар?

      Жаҳонга ўз сўзимни айтдим охир,

      Яна мен ўзлигимга қайтдим охир.

      Дилим ҳар бир дарахт, боғ бирла ўсди,

      Шу эл бирлан, шу тупроқ бирла ўсди.

      Менинг хоксор элим, офтобпарастим,

      Жаҳонда бор экан-ку қадду бастим.

      Жаҳолат бирла кўп носозлигимдир,

      Менинг шоирлигим – озодлигимдир.

      Она юртим, менинг жону жаҳоним,

      Ўзингдирсан, ўзингсан, онажоним.