АСАРЛАР (III жилд). Сирожиддин Саййид
хотирим.
Идрокингнинг дарсхонасига
Қуёш бўлиб кирар Қодирий.
“Аввал ўқи!” Бу – Ғафур Ғулом,
Билим балқир боқишларидан.
Шеърлар кирар қалбингга энди
Тўполондарё тошқинларидай.
Эзгуликнинг йўллари оғир,
Боғларига найсон бўлгайсан.
Китоб ўқиб – ҳақиқий фарзанд,
Китоб ўқиб инсон бўлгайсан.
Ҳаёт ўзи мушкул китобдир,
Ҳаёт ўзи бергайдир таълим.
Ҳушёр бўл деб, билимдон бўл деб,
Боқиб турар Ойбек муаллим.
Бу дўст сени сотмас ҳеч қачон,
Ёнингдадир шом ва ё наҳор.
Бутун умр бошингда турар
Оқ булутдай Абдулла Қаҳҳор.
Улуғликка чорлагай доим
Улуғларнинг абадий ёди.
Юксалтиргай сени ҳам бир кун
Улуғ Ватан Адабиёти.
БАҲОР ҚЎНҒИРОҚЛАРИ
Баҳор жилғаларни қўзичоқ қилар,
Дарахтларни бир кечада қўғирчоқ қилар.
Бойчечаклар бойчечакларга
Адирлардан адирларга қўнғироқ қилар.
Бир пайтлар мен шу қирларда кезар эдим,
Йўқолган қўзичоғимни излар эдим.
Баҳор дарахтларни қўғирчоқ қилар,
Бир кечада юрагимни қўзичоқ қилар.
Бойчечаклар қўнғироқ қилар,
Бинафшалар, қўзигуллар қўнғироқ қилар.
Мен яшадим баҳор кутиб
Сатрлардан сатрларга,
Тақдирлардан тақдирларга.
Менга бир қўнғироқ етади,
Қўзичоғим йўлга чиқар –
Тақдирлардан тақдирларга,
Адирлардан адирларга
Мени излаб кетади.
ДАВОМИЙЛИК
Ғаламисдан ғаламис туғилади,
Каламушдан каламуш туғилади.
“Аҳмоқдан – чақмоқ…” деган гап гумондир,
Аҳмоқроғи туғилмоғи аёндир.
Бирор замон бундоқ ишни кўрганми –
Бирон қарға булбул туғиб берганми?
Гарчи бир хил дум билан ёллари бор,
Эшак билан хачирдан чиқмас тулпор.
Келтиргайлар қанча ранжу азоблар
Каззоблардан туғилган бу каззоблар.
Жилғалардан дарёлар бўлур пайдо,
Кир диллардан дарё чиқмагай аммо.
Муттаҳамлар баъзан бўлар муҳтарам,
Муҳтарамдир гарчи, асли – муттаҳам.
Уммонларнинг давомидир уммонлар,
Ўрмонлардан яралгайдир ўрмонлар.
Карвонлардан карвонлар туғилади,
Сарбонлардан давронлар туғилади.
Оллоҳ ўзи асрасин номардлардан,
Мардлар қолар бу дунёда мардлардан.
Ор-номуси, ғурурлари қолмишлар,
Алпомишдан туғилгай Алпомишлар.
ШОҲТУТ
Ойбиби момомнинг яшил шоҳтути,
Яхшию ёмонга – бир, дилхоҳ тути.
Невараларига мевасин берган,
Соясини берган – оромгоҳ тути.
Момом шоҳтутига нигоҳбон эди,
Шоҳтут ҳам момомдай меҳрибон эди.
Унинг шохларида катта бўлдик биз,
Шохлардан нарёғи