АСАРЛАР (III жилд). Сирожиддин Саййид

      Кўп шоирлар бугун эски,

      Кўп гаплар ҳам кечаги.

      Ном чиқармиш бир замонлар

      Толиб Йўлдош эшаги.

      Одам зоти риёзату

      Заҳмат учун яралган.

      Эшаклар ҳам аслида иш,

      Меҳнат учун яралган.

      Бу дунёда рўзғор отлиғ

      Ароба ҳам бор гапдир.

      Бут бўлмаса – кўнгил деган

      Хароба ҳам бор гапдир.

      Турмуш бўлгач – рўй бергайдир

      Ҳар хил иш, ҳар жиҳатлик.

      Одамзотга энг аввало

      Тинчлик керак, сиҳатлик.

      Ҳар кимсага турли қисмат,

      Турлидир чархи даврон.

      Замон у пайт оғир эди,

      Қийин эди у замон.

      Тирикчилик одамларга

      Бор юкини ортарди.

      Шоиримиз эшак билан

      Аравасин тортарди.

      Беш лаҳзалик бу дунёда

      Инсон кўзу олам қош.

      Бир ажойиб эшак эди

      Ювошу ҳам қаламқош.

      Бор эди бу жонвор учун

      Икки эҳтиром пайти:

      Ем ер эди – туш чоғию,

      Иш тугагач – шом пайти.

      Ҳаёт бўлгач, ҳар каллада

      Минг хил ташвиш, ўй бордир.

      Одамзотга ҳовли-жою

      Маҳалла ҳам кўй бордир.

      Ортда қолиб кетмайлик деб

      Кўпчил тортган карвондан.

      Чиқиб кетар эди иков

      Ҳар кун саҳар мардондан.

      Инсон фикру ёди мисли

      Чувалашган калава.

      Рўзғорини ўйлар шоир,

      Ғичирлайди арава.

      Ҳар ташвишнинг совуғию

      Бўлгай иссиқ-илиғи.

      Бу жафокаш эшакнинг ҳам

      Бор эди бир қилиғи.

      Ошиқарди балки яйраб,

      Ўйлаб ем ва хашакни.

      Бир ғаройиб орзиқишлар

      Чулғар эди эшакни.

      Яъни пешин, қайтар вақти,

      Ҳар кун такрор ва такрор,

      Маҳаллага бурилган чоғ

      Ҳанграр эди жонивор.

      Бу садога муштоқ эди

      Косиблару хаттотлар.

      Атрофдаги меҳнаткаш эл,

      Фабрикаю заводлар.

      Боис эди бу ҳол доим

      Умум вақтихушликка.

      Вақт бўлди деб, барча мамнун

      Чиқар эди тушликка.

      Оқшом чоғ ҳам муюлишдан

      Ҳанграб бурилгач эшак,

      Иш кунининг тугашидан

      Дарак берарди бешак.

      Қадамлари оҳанг қўшиб

      Тирикликнинг куйига.

      Барча хушҳол кетар эди

      Тарқалиб уй-уйига.

      Кўп шоирлар бугун эски,

      Кўп гаплар ҳам кечаги.

      Ўз вақтида ҳанграр эди

      Толиб Йўлдош эшаги.

      Умр – ташвиш, ғалвалардан

      Чувалашган калава.

      Шоир ўй суриб боради,

      Ғичирлайди арава.

      Инсон гарчи олам гули,

      Бу ҳаётнинг нақшидир.

      Аммо мингта нокасдан гоҳ

      Битта эшак яхшидир.

      Жом айлабон қалбларини,

      Дил