Gurbetin Sesi. Анонимный автор

      Tomris gibi han doğdu

      Dağlar gibi yüksek ruhumdan.

      Tanrının kutsadığı Mete ve Hunlardan

      Kanıma sinen ruhumdan

      Konuşur “altın adamlar”

      Eski ve büyük yurdumdan.

      Zamanın sırlarından doğup

      Destan olup alevlenen ateşim.

      Devirlerin attığı her adımın,

      Kitabını yazan bozkırın,

      Kavminden, halkındanım ben

      Er Türk Bumın Kağanın.

      Kültegin, Bilge alplerden,

      Alev alan ateşli ruhum.

      Güneşi öpüp yüce gökteki,

      Ayı da atıma bindirdi.

      Düşmana zemheri kadar soğuk.

      Halkıma bahar mevsimi gibi güzel.

      Yücelik ve kahramanlık nurunu

      Âdeta güneş gibi dağıtırım.

      Geniş ve büyük bir toprağım,

      Gönlü sabah kadar aydınlık olan milletim.

      Tonyukuk’un bayrağını dalgalandıran,

      Temrenimin ucunu bileyen

      Uçsuz bucaksız büyük bozkırım.

      Gök Türk – Kazak, bu benim.

      Bozkır, aynı bozkırımız,

      Dedemin nefesi buralarda.

      Fakat yenilemeden o eski ruhumuzu,

      Âdeta kağanı ve bilgesi yok olan halk gibi

      Kuru duman kokan dedikoduyla

      Niye sönmekteyiz yavaş yavaş.

      Büyüdüğümüz bozkırda

      Parça parça olmuş tonumuz,

      Sinsi düşmanın yaktığı ateşle

      Yanmakta şimdi şehrimiz.

      Şakaklarımda hissettiğim acı,

      Vatanımın parçalanmasındanmış

      Türlü vahşeti gözüm gördü,

      Fakat şimdi uyanma zamanı geldi!

      Namusumu kırbaçladım dövdüm,

      Tekme attım ruhuma, gövdeme.

      Dünkü Kazak, o Kazak,

      Kimseye uşak olmaz Kazak!

      Gök Türkler’in doğurduğu yiğidi Kazak!

      Kök Börüyü bayrak yapan Kazak!

      Ağlayıp sızlamaya hakkım yok,

      Yükseltmeliyim birliğin bayrağını,

      Kuvvetlenip yeniden kalk Kazak!