Бургут тоғда улғаяди 1-китоб. Нуриддин Исмоилов
бошини ювиб боғлади. Бироқ ўғли ўзига келмади. Шундан кейин бошқатдан уни отга ўнгариб, қишлоққа олиб кетди.
Кишлокда одамлардан кўра молларни яхшироқ даволайдиган Мамаюсуф исмли дўхтир бор эди. У Фаррухнинг ёрилган бошини кўриб:
– Ёмон йиқилибди-ку, – деди Марди чўпонга қараб афсус билан бош чайқар экан.
– Бир амал қилиб беринг, умрим етгунча қулингиз бўламан, – деди чўпон кўзида ёш билан.
У ўғлининг бошига тош билан уришганини дўхтирга айтмаган, "Отдан йиқилди", деганди.
– Район баннисасига обориб тикиш керак бу ярани, менда асбоблар йўқ, – мижғовланди Мамаюсуф дўхтир.
– Битта қўй бераман! – деди бирдан Марди чўпон дўхтирга тикилиб.
Шундан кейин дўхтир бироз ўйланиб турди-да:
– Уриниб кўрайлик-чи, – деди паст овозда ва сумка-часини очиб, ичидан қайчи олиб, эринмасдан Фаррухнинг боши ёрилган жойидаги сочни қирқа бошлади.
Унинг бемалолхўжалигини кўрган Марди чўпоннинг ичи қайнаб кетди.
– Балки, – деди у дўхтирнинг қилаётган ишидан кўзини узмай, – аввал укол-пукол қилсангиз яхши бўлармиди?
– Менга ақл ўргатманг! – бирдан бақириб юборди дўхтир. – Нима қилишни ўзим яхши биламан.
Мулзам бўлиб қолган чўпон бошини эгди.
Мамаюсуф дўхтир Фаррухнинг яраси атрофидаги сочларни қирқиб бўлгач, унинг ярасига майдаланган кукун дори сепди ва маҳкам боғлади. Кейин чўпоннинг кўнгли қолмасин деган ўйда иситма туширадиган укол ҳам қилиб қўйди. Айнан жароҳат қай даражада, орқа мияга таъсири борми-йўқми, бунга у қизиқмади ҳам.
– Ана, бўлди, – деди у ишини тамомлагач, илжайиб, – худо хоҳласа, одам бўлиб кетади. Ҳа, анави қўйни эрта-перта олиб келсангиз ҳам бўлаверади. Бугун кеч бўп қолди. Тоққа чиқиб тушишга қийналиб қоласиз, ундан кейин бизда емиш масаласиям анча чатоқ.
Марди чўпон дўхтирнинг ҳамма гапига "хўп, хўп", дея жавоб қайтарди-да, ўғлини опйчлаб ташқарига олиб чиқди.
Фаррух кечга бориб кўзини очди. У бироз шифтга қараб ётди-да:
– Мен қаердаман? – дея сўради ёнида ўтирган отасидан.
– Хайрият, – деди Марди чўпон қувониб, – ўзингга келдинг. Юрагим ёрилишига озгина қолди.
– Нима бўлди? – деди Фаррух туришга уриниб.
– Қимирлама. Сенга мумкинмас ҳали, – дея Марди чўпон ўғлининг кўкрагидан бироз босди. – Худога шукр, уйдасан. Мана, кўзингни очиб гапираяпсан. Энди дарров тузалиб кетасан. Мамаюсуфни одамлар мол дўхтири дейиши бекор экан. Мана, сени дарров тузатиб қўйди.
– Менга нима бўлди? – дея сўради Фаррух ҳайрон бўлиб.
– Э-й-й, эслатма, болам. Одамни шундай пайтда ёлғизлиги билиниб қоларкан. Уруғ-аймоғинг кўп бўлса сенга биров зиён етказишга ҳайиқади. Ҳеч киминг бўлмагандан кейин шундай кўйга солишаркан-да. Бахтингга қарши, энангам эрта ўтиб кетган, на уканг, на аканг бор. Бор-йўғи битта ўзингсан, зурриётим. Агар сенам мени ташлаб кетганингда нима қилардим?.. – дея Марди чўпон бошини эгди.
Жиққа ёшга тўлган кўзини ўғлидан яширди. У