Яхьядынъ яшав бактысы. Жизненная судьба Яхьи. Альберт Яхьяевич Тамакаев
анасынынъ кардашы Мусса Бабиев сосы балады коьрмеге келеди. Келсе хайыр деп, сол арада Рамазаннынъ ойына да келмейди бир терис затлар болар экен деп. Эркек алданган заманда баладынъ анасынынъ кардашы калай болса да эр балады бавырына басып, атка минип алып кашады.
Рамазан коьпке дейим оьз аьвлетине заьр болып баьленше йыл яшайды. Сол йылларда Рамазаннынъ эсине келмейтаган заты йок эди. Ол яс куьнлеринде Тохтамыс авылыннан уьйленгенин де эсине туьсирди. Эндиги де яс куьнлеринде Рамазан Салаватов Салаваттынъ кызын Хабибады да акашып аьел туьзген эди. Сол яслыкта туьзилген аьелде де кыз бала тувган экен. Онынъ аты Муслимхан эди. Рамазаннынъ кешелерде басына кайдай тек ойлар келмейтаган эди. Оьзинше биринши ян досынынъ алдында куьнам мени урады экен деп те, баьленше кайта ойланып алды.
Рамазаннынъ кызы Муслимхан (Люба) Тамакаева
– Муслимханнынъ излестируьви —
Бала он сегиз ясына толмага аз калганда, атасын коьрмеге таяктай бойлы болган Муслимхан (Люба) кызы келеди. Кыз Рамазаннынъ баьри айтканын тынълап, баладынъ йойылганын да билип кетеди. Муслимхан да оьзине мырат салады, сол бебесин кайдан болса да излестирип таппага. Ер казып болса да таппага уьмит этеди.
Суьйтип, юрагатлы Муслимхан бармаган ери калмайды. Ол баьри шеркеш авылларды тергеп-тешкерип шыгады. Йилиншиктинъ бойында орынласкан Бесленей деп аталган авылга келгенде, ол анъсыздан бир хабар эситеди. Сосы авылда бир шеркеш аьелде бала яшайтаган эди, ама онынъ сеси де шыкпайды, авылшылар сейирсинип оьзлерининъ авылдасы Мамонтовлардынъ аьеллерине келип сорайдылар. Кайда йок болган ды кол-аяктай бала? Аьелдинъ иеси Роза Мамонтова бала тоьске ойнамага шыккан эди деп анълаткан келгенлерге. Авыл балалары коьргенлер. «Тоьстинъ йогарыннан, тап кара карга ушып келгендей, кара ат пан атлы келип балады атка коьтерип алып кашканын коьргенлер», – деп айтканлар сосы Бесленей авылда яшайтаган авылшылар Муслимханга.
Яс кызалактынъ юреги тынышлык бир де таппайды. Барган еринде, коьрген аьдемлерден сорастырып, оьз излевлерин яс кыз бир де токтатпайды. Муслимхан аданасын излеп Адыгеядагы шеркеш авылларга дейим де барады. Коьплеген аьдемлер мен де айкасып, коьп кылыплыкларды да кулланып карайды. Оьзин баска аьдем деп те айтып, илми куллыкшысы болып та, аьеллердинъ тарихлерин тергей мен деп те айткан куьнлери болган. Ама излевлер бир де оьз пайдасын бермегенлер. Оьсип келеяткан яс тап бир ийне пишеннинъ ишинде йойылган ийнедей йойылды да кетти. Муслимхан кешеси-куьндиз бебеси акында ойланып турды.
Бир кешелердинъ биринде Муслимханнынъ эсине бир аьлемет ой келеди. Сол ой онынъ уйкысын бузады. Сол кеше ол танъды бир авыр аткарып шыгады. Танъ атып-атпай Муслимхан Карамурзай авылына келип, аты бар болган сув тасувшы кисиге келеди. Сол атлы эсли картка ол тилейди: – «Мен сени разы этермен. Сен тек мени мажадагы йолларга бир аькетип аькел», – дейди. Сол йоллар косылыскан ерлеринде, кайзаман барсанъ да, аьдемлер болатаган деп барады