Яхьядынъ яшав бактысы. Жизненная судьба Яхьи. Альберт Яхьяевич Тамакаев
ол Евлах деген калага йол алады. Евлах каласынынъ бойында орынласкан авыллардан излестируьвлерин бардыраягын ойланады Муслимхан. Кыз коьп заман айланады экен бу районнынъ ишинде бебесининъ акында бир хабар да билмей. Ама ол мундагы кызлар ман да танысады, коьп туьрли амалламаларда да болады. Кайтип болса да баьленше туьрли уьйлерди авыстырады. Бала акында бир сес ама эситилмей болмас деп оьз уьмитин уьзбейди кызалак. Бир куьнлердинъ бирисинде, Муслимхан кызлар ман бир той карамага бараяк болып соьйлеседи. Не болса да, бу ерде заман еткенде, онынъ янъы таныскан азербайджан кыймасы келмей калады. Не болды экен деп ол онынъ капы авызына барганда, кызалак мени уьйде ялгыз бала ман калдырганлар деп билдиреди. Уьйге кирип караса, бала бу таза юзли кыздынъ аьелиндегилерге усамайды. Муслимханнынъ юреги шекленеди. Бала ман азербайджан тилинде соьйлепте карайды. Бала сол кадер заманнынъ ишинде тап-таза соьйлепте уьйренген экен.
Ама Муслимхан азербайджан кыймасы Шахлага калай болса да тойга барайык деп тилейди. Бала еткен бала, не зат болаяк оны ман дейди. Йолда Муслимхан кыймасыннан хабар эситеди. Сол балады атасынынъ алыстан келген йолдасы карамага аькелгени акында. Соны эситкен Муслимханнынъ коьзлери йол коьрмей, кулаклары соьз эситпей баслайдылар. Тек баладынъ акында ойланады. Йол бойы кайтип сосы кыймасыннан айырылаягы акында ойланады. Кыз калай болса да, кыймасын тойга озгарып, оны алдап-сылдап оьзи арт кайтып баягы уьйге келеди. Азбарга келип баладынъ боьлмесине ювырып киреди де:
– «Сен меннен коркпа. Меним сеннен сораягым бар», – дейди ол балага. Ол да сора деп коьзлерин батлатып карайды Муслимханга. Мен сеннен оьз тилимде сорайым дейди де баладан шеркешше сорайды: «Меним атым, Муслимхан. Сен меним айтканымды анъладынъ ма?», – дейди.
– «Анъладым. Мен Яхья ман», – дейди бала. Муслимханнынъ коллары калтырап, коьзяслары бетиннен агып, мен сенинъ аьптенъмен дейди. Сол саьат ок ол балады илгиштен бир куьпайкеди алып орайды да, азбардан алып кашады. Кешелер мен Муслимхан сол авылдан шыгып, Евлах каласына келеди. Мунда ол белиндеги бокшасын актарып карайды да, йолга шавып шыгады. Бир арбады да коьрмейди.
Заман карап турмайтаганын анълап, Муслимхан каладынъ шетиндеги туькенге келип токтаган линейкеди (эки тегершикли енъил арба) коьреди. Кыз ясыртын сонынъ касына келип, атлардынъ ювенлерин байланган баганадан шешип, балады арбага олтыртып, колына шыбырткыды алып, атларды шаптырып йол алады. Кара туьнлердинъ ишинде атларды тап бир коькте ушкан кусларды кувгандай этип узак йолга туьседи Муслимхан басына бир коркыныш ойлар да келмей. Бала десенъ де, окын-секин арада бир: «Сен мени урлап каштынъма?» – деп сорап турады кыздан.
Муслимхан танъ атканда балага сени уьйде атанъ карайды деп анълатады. Мен сенинъ уьйкен аьптенъмен дейди. Суьйтип, Муслимхан оьз бебесин Азербайджан ериннен алып кашады. Карамурзай авылындагы атасына оны тез болып еткереди. Рамазан десенъ,