Λυσιστράτη. Аристофан

      Μ’ αν τις εκάλεσε κανείς [κι από τα σπίτια φύγανε]

      και ή στου Βάκχου το ναό, ή στου Πανός επήγανε,2

      ή στη Γεννετυλίδα3 μας, ή και στην Κωλιάδα,4--

      απ’ τα πολλά τα τύμπανα που θα’ νε στην αράδα,

      δεν θα μπορούσε βέβαια γυναίκα να περάση.

      Κι όμως καμμιά δεν φάνηκε στο σπίτι μου να φθάση–

      έξω από τη γειτόνισσα που έρχεται τρεχάτη.

      -Την Καλονίκη χαιρετώ.

              Κ’ εγώ τη Λυσιστράτη.

              (Δίδουν τας χείρας)

      Το μάτι μου σε ταραχή και σκυθρωπή σε βλέπει·

      να γίνωνται τα φρύδια σου σαν τόξα, δεν σου πρέπει,

      παιδί μου.

              Καλονίκη μου, μεσ’ στην καρδιά μου καίει

      για τις γυναίκες μιά φωτιά, που κάθε άνδρας λέει

      πως είμαστ’ όλες πονηρές και τούτο με λυπεί.

      Μα το θεό! δεν είμαστε;

              Μα είχαμε ειπή

              εδώ να μαζευθούμε,

      και όλες για υπόθεσι σπουδαία να σκεφθούμε·

      μα να τες που δεν έρχονται· το ρίξαν στο κοιμήσι.

      Θα’ ρθούν. Δεν είνε εύκολο πολύ να ξεκινήση

      γυναίκ’ από το σπίτι της· η μία θα φροντίση

      και για το νοικοκύρη της· εκείνη θα ξυπνίση

      το δούλο της· ή το μωρό η άλλη θα κοιμίση·

      κι αυτή θα λούση το παιδί, κι αυτή θα το ταΐση.

              Εδώ υπάρχει κάτι

      πειό σπουδαιότερ’ απ’ αυτά.

              Τι τρέχει, Λυσιστράτη;

      που τις γυναίκες κάλεσες να ρθούνε δίχως άλλο;

      Ποιο πράγμα είνε, φίλη μου, και πόσο;

              Ά, μεγάλο.

      Μπά! μήπως είνε και χονδρόν;

              Μα το θεό, χονδρόν.

      Και τότε πώς δεν ήλθαμε;

              Δεν είνε [των ανδρών]

      αυτό που ξέρεις· τότε πειά θα φθάναμε τρεχάλα·

              μα είνε πράματ’ άλλα,

      που να εξέτασα καλά μονάχη μπρός και πίσω,

      κι αγρύπνησα πολλές νυχτιές, για να τα συζητήσω.

      Αμ’ τότε θα’ νε πράματα πολύ λεπτά επίσης,

      για να μπορέσης εύκολα να τα στριφογυρίσης.

      Τόσο λεπτά, που η Ελλάς μπορεί [σ’ αυτόν το χρόνο,]

      τη σωτηρία της να βρη με τις γυναίκες μόνο.

      Με τις γυναίκες!; [Έλα δα! θα’ ταν μεγάλο θάμα,]

      να στέκ’ η σωτηρία της σε τόσο λίγο πράμα.

      Για το καλό της πόλεως ό, τι θα ειπώ, αν γίνη,

      από Πελοποννήσιο ρουθούνι δεν θα μείνη.

      Μα το θεό, καλήτερα να λείψουνε κι αυτοί.

      Και τότε θα καταστραφούν και όλ’ οι Βοιωτοί.

      Αλλά να μη καταστραφούν και όλοι στην εντέλεια·

      [της