Λυσιστράτη. Аристофан

      Και το κορίτσι από δω ποιο είνε;

              Μα το Δία

      είνε μια κόρη ώμορφη από την Κορινθία.

      Σαν είν’ από την Κόρινθο, θα’ νε πολύ καλή,

      και μάλιστα μου φαίνεται και λίγο παρδαλή.

      Ποιος έκαμε να ’ρθή εδώ ν’ αράξη τούτος όλος

              των γυναικών ο στόλος;

      Εγώ.

              Για μίλησε λοιπόν με λόγια μετρημένα,

                      τι θέλεις από μένα;

              Πες μας λοιπόν, καϋμένη!

      Ναι, λέγε μας, τι τάχατε σπουδαίο σου συμβαίνει;

      Αμέσως τώρα θα το πω· μα θα ρωτήσω πρώτα,

      και θ’ απαντήσετε και εσείς.

              Ό, τι κι αν θέλης ρώτα.

      Σεις δεν επιθυμήσατε, μονάχες νύχτα-μέρα,

      να έχετε των τέκνων σας κοντά σας τον πατέρα,

      που λείπει για τον πόλεμο; γιατί καλά το ξέρω–

      πως έφυγαν οι άνδρες σας.

              Ά! το δικό μου γέρο

      στη Θράκη μου τον στείλανε, καϋμένη, να φυλάττη

              τον στρατηγόν Ευκράτη!6

              Και το δικό μου φίλο

      μήνες εφτά σωστούς-σωστούς τον έχουνε στην Πύλο.

      Και ο δικός μου βιαστικός καμμιά φορά αν έβγη

      από τις τάξεις, μού ’ρχεται και δος του ξαναφεύγει.

              Καλέ τι λες; από γαμιά

              δεν έχει μείνη σπίθα μιά.

      Αφ’ ότου οι Μιλήσιοι μας έχουνε προδώση,

      κ’ εκόψαμε τη σχέσι τους, δεν είδα ούτε τόση

      μια οχταδάκτυλη ψωλή από πετσί φτιασμένη,

      για πέτσινη παρηγοριά τουλάχιστο να μένη.

      Θέλετε σεις λοιπόν μ’ εμέ, αν τύχη κ’ εύρω τρόπο,

      να παύσουμε τον πόλεμο [που ρήμαξε τον τόπο;]

      Μα τις θεές, αν ήτανε ανάγκη να πουλήσω

      και το πανωφοράκι μου, κι αυτό θα το θελήσω–

      και θα το πιώ αυθημερόν.

              Κ’ εγώ τι να σας πω;

      και αν μου ήταν δυνατόν σα σφήκα να κοπώ

      στα δυό, το ’να κομμάτι μου θα το παραχωρούσα.

      Στου Ταϋγέτου την κορφή ν’ ανέβω θα μπορούσα

      κ’ εγώ, αρκεί να ήξευρα μ’ αυτό πως η ειρήνη

              μπορούσε και να γίνη.

      Να σας το κρύψω δεν μπορώ· κι ακούστε τι θα φτιάσουμε.

      Αν θέλετε, γυναίκες μου, τους άνδρες ν’ αναγκάσουμε

              να κάμουν την ειρήνη,

      η κάθε μιά στον άνδρα της να παύση να το δίνη.

      Και πώς; για λέγε.

              Έ λοιπόν τι λέτε; τους το φτιάνουμε;