Λυσιστράτη. Аристофан
Έν’ άλογο θα βρούμε
άσπρο, και τα εντόσθια η δούλα να του βγάλη.
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Πού να το βρούμε τ’ άλογο το άσπρο τώρα πάλι;10
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Και πώς λοιπόν η κάθε μιά τον όρκο της θα κάνη;
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Θα σου το πω. Να πάρουμε κατάμαυρη λεκάνη,
ανάποδα τη βάζουμε
κ’ ένα σταμνί από κρασί της Θάσου θυσιάζουμε,
κι όρκο σ’ αυτό θα δώσουμε–
(εμφαντικώς)
πως δεν θα το νερώσουμε!....11
ΛΑΜΠΙΤΩ
Ωχ, ωχ! τον όρκο σου αυτόν
κ’ επαίνους να του ψάλουμε δεν είνε δυνατόν.
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Λοιπόν ας τρέξη μέσα μιά ένα σταμνί να φέρη
και μια λεκάνη.
(Εξέρχεται μια Γυνή και εισέρχεται φέρουσα λήκυθον και κύλικα).
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Τι σταμνί, όπου δεν έχει ταίρι!
(Λαμβάνει την λήκυθον)
Τι γλύκα που θα αισθανθή αυτή που θα την πιάση
και, κλουκ, θα την αδειάση.
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Άφησε κάτω το σταμνί, και πιασ’ εδώ μπροστά μου!12
(Η Καλονίκη θέτει την χείρα επί της Λυσιστράτης καταλλήλως)
(Η Λυσιστράτη επισήμως):
-Πειθώ! Βασίλισσά μου!
-και συ, ώ στάμνα του γλεντιού! δέξου την ικεσία
των γυναικών με εύνοια, και τούτη τη θυσία.
(Χύνει εις την λεκάνην οίνον)
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Τι αίμα κατακόκκινο! για ιδές πως λαμπυρίζει!
ΛΑΜΠΙΤΩ
Αλήθεια, μα τον Κάστορα, και τι γλυκά μυρίζει!
ΜΥΡΡΙΝΗ
Αφήστε με, γυναίκες μου, πρώτη να μπω στη μέση
να ορκισθώ!
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Όχι ποτέ, ο κλήρος σου πριν πέση.
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Έ, Λαμπιτώ! στη στάμνα μας απλώστε το χέρι,
κι ας έβγη μια για όλες σας τον όρκο να προφέρη,
όπως εγώ θα τον ειπώ· και σεις θα ορκισθήτε
τον όρκο που θα δώσουμε πως δεν θα παραβήτε.
(Υπαγορεύει τον όρκον)
Δεν θα βρεθή ούτε γαμιάς, ούτε κι ο άνδρας μου έστω–
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Δεν θα βρεθή ούτε γαμιάς, ούτε κι ο άνδρας μου έστω–
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
που καυλωμένος θα μου ρθη μεσ’ στο κρεββάτι–
(Η Καλονίκη διστάζει. Η Λυσιστράτη επιτακτικώς:)
–Πες το!
ΚΑΛΟΝΙΚΗ13
Που καυλωμένος θα μου ρθη απάνω στο κρεββάτι.
(μετά τρόμου)
Μου κόπηκαν τα γόνατα, καϋμένη Λυσιστράτη!
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Και μεσ’ στο σπίτι θα περνώ χωρίς ανδρός παιγνίδια–
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Και μεσ’ στο σπίτι θα περνώ χωρίς ανδρός παιγνίδια–
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Με κίτρινα φορέματα και χίλια δυό στολίδια–
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Με κίτρινα φορέματα και χίλια δυό στολίδια–
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ
Που να λυσσάξη ο άνδρας μου να κοιμηθή μαζύ μου–
ΚΑΛΟΝΙΚΗ
Που
10
«Λευκόν ίππον» (σ. 191): Φαίνεται ότι ο Αριστοφάνης παίζει ενταύθα με την λέξιν, υπονοών δι’ αυτής το αιδοίον· άλλως: εννοεί τας Αμαζόνας θυσιαζούσας λευκούς ίππους.
11
Όπου ευκαιρία, ο Αριστοφάνης κωμωδεί τας γυναίκας ως επιρρεπείς εις την μέθην.
12
«Προσλαβού μοι του κάρπου» (σ. 202): εννοεί το αιδοίον.
13
Δια το κωμικώτερον η Καλονίκη εφεξής πρέπει να επαναλαμβάνη τον όρκον κλαυθμηρώς.