Дзікія кошкі Барсума. Генадзь Аўласенка
Холін апусціцца ўсё ж ў крэсла для наведвальнікаў. – Што канкрэтна ты высветліў?
Сказаць па праўдзе, нічога з таго, што б там не высветліў ягоны намеснік, Скрайфа зараз не асабліва і цікавіла. Куды больш яго цікавіла пытанне: раскусіў ці не Холін ягоныя хітрыкі ля вакна?
– Я высветліў, хто яна такая! – голас Холіна выдаваў зараз вышэйшую ступень занепакоеннасці, таму Скрайф, адкінуўшыся ў крэсле, з цікаўнасцю і нават са здзіўленнем паглядзеў на свайго намесніка… упершыню бачыў ён Холіна такім устрывожаным. – Яна з «дзікіх кошак», уяўляеш!
– Не ўяўляю! – Скін недаўменна паціснуў плячамі. – З якіх кошак?
Цяпер ужо Холін паглядзеў на яго з недаўменнем.
– Дзікія кошкі Барсума! Ты што, ніколі не чуў пра іх?
Скрайф задумаўся. Дзікія кошкі Барсума… штосьці знаёмае… Дзесьці ён усё ж чуў пра іх, здаецца… толькі вось дзе і ад каго?
– Барсум… – ён пацёр кончыкамі пальцаў скроні, – Барсум… Гэта назва нейкай планеты, так? Незвычайнай нейкай планеты…
– Так! – Холін чамусьці ўздыхнуў. – Звычайнай яе назваць цяжка! – Ён адкінуўся ў крэсле наколькі гэта было магчыма, зноў уздыхнуў. – Справа ў тым, што пра гэтую планету амаль нічога не вядома… так, на ўзроўні чутак. ФІРМА з ёй не кантактуе… а калі ўсё ж і кантактуе, то ніяк гэтага не афішыруе…
– Пачакай, я, здаецца, штосьці ўспомніў! – прагаварыў Скрайф павольна. – Дзікія кошкі Барсума… ну, вядома ж, я пра іх чуў! Жанчыны-амазонкі?
Холін сцвярджальна кіўнуў.
– Амазонкі, ніндзя, суперагенты… як іх толькі не называюць… Самі ж яны называюць сябе – «дзікімі кошкамі».
– Яны што, любяць драпацца? – пажартаваў Скрайф, але Холін, не прымаючы жарту, адмоўна матлянуў галавой.
– Не ведаю, як драпацца… але ў баявых адзінаборствах ім няма роўных ва ўсёй нашай Федэрацыі!
– Так ужо і няма! – Скрайф недаверліва ўсміхнуўся.
– Няма! – упарта паўтарыў Холін. – Яны з самага ранняга дзяцінства пачынаюць авалодваць гэтым майстэрствам. Адзіны іх занятак – сакрэтныя аперацыі найвышэйшай складанасці. За вялікія грошы іх наймаюць дзеля гэтага ўрады асобных планет альбо тыя ці іншыя карпарацыі. І заўсёды – стопрацэнтны вынік! Праколаў у іх практычна не бывае!
– І што ж гэта за аперацыі? – з цікавасцю спытаў Скін. – Забойствы?
– Не толькі… – Холін крыху памаўчаў. – Яны могуць, да прыкладу, выкрасці кіраўніка карпарацыі… Удвух, утрох… нягледзячы на сотню целаахоўнікаў! А могуць, наадварот, вызваліць яго з палону. Зняць копіі сакрэтнай дакументацыі… ды ці мала падобных сітуацый можа ўзнікнуць у жыцці. І заўсёды стопрацэнтны вынік, уяўляеш!
– Сур’ёзныя дамачкі! – Скоайф памаўчаў крыху, асэнсоўваючы толькі што пачутае. – І што, гэтая жанчына…
– Яна з «дзікіх кошак»!
Нейкі час абодвы маўчалі.
– Гэта сур’ёзна, Скін! – ціха прагаварыў Холін, упершыню ён назваў Скрайфа не па прозвішчу. – Трэба штосьці рабіць!
– Трэба! – згадзіўся Скрайф. – Дарэчы, дзякуй, што напомніў!
Ён