Вушацкі словазбор Рыгора Барадуліна. Рыгор Барадулін
даўгацыбая. І Сцяпан, і жонка яго даўгалытая.
Даўгіла – высокі, цыбаты. К ей даўгіла прыбіўся, на ім хоць сабак вешай.
Даўжом, даўжо – даўгія дровы. Не парэзалі на кароткія, так даўжом і клалі.
Дахаладнá – астудзіць, выстудзіць. Дахаладна астудзіў самагонку, пілася, аж душа смяялася.
Дашчанік – будынінка, збітая з дошак, паветка, абабітая дошкамі. Па дашчаніку вецір гуляіць, як па вуліцы. Сена склалі ў дашчанік, дождж не дастаніць.
Дашчурка, достачка – дошчачка. З дашчурак збіў шпакоўню, як вясна прышла.
Даяснá – нагрэць да чырвані, да белаты. Нагрэў даясна, тады каваць пачаў.
Двайнюкі – двайняты. Двайнюкоў ёй салдат ўлупіў.
Дваћніцца – дваіцца. Яму ўжо ў вачах дваяніцца.
Двойні – вілы на два зубы. Двойнямі добра гной накладаваць, а сена лепі тройнямі.
Двух’які – двух гатункаў. Абаранкі двух’якія ў краме.
Джагнуцца – стукнуцца, урэзацца. Джагнуўся ілбом у бярэзіну – аж іскры з вачэй.
Джвых – імгненна. Я крыкнула, а воўк джвых – і знік у гушчарах.
Джгнуць – лупянуць дубцом, крапівой, розгай.
Як джгнеш дубцом па ср. цы, дык будзіць старацца.
Дзелізнá – агрэх. Што баразна, дык дзелізна. Дзеўчынёшка – дзяўчо, падлетак. Ужо дзеўчынёшка, а ўсё яшчэ ў лялькі гуляіць. І Стахванава дзеўчынёшка ўжо выладнела.
Дзеўчыцца – калі дзяўчо хоча пачуваць сябе дзеўчынаю, пераймаць дарослыя манеры. Ня вырасла да стала, а ўжо дзеўчыцца пачала.
Дзецяроб – у каго багата дзяцей. Руплівага дзецяроба баіцца хвароба.
Дзівіць, дзіваваць – здзіўляцца. Хто на яе дзівіць будзіць, на страхоцце такое?
Дзіклíвы – дзікаваты, нелюдзімы. Малец дзіклівы, усіх дзічыцца, як у лесі вырас.
Дзічка – бародаўка. А наша баба ўмеіць дзічкі зводзіць.
Дзічынá – здзічэлы выпас, луг. Выпасу німа – адна дзічына, калхоз усё абсеяў лубінам, луг заліло.
Дзюгнуць – выпіць, глынуць. Добра дзюгнуў, чуць сябе нясець.
Дзюк – дзёўб. Знайшоў пітух ягадзіну, дзюк – і курам аддаў.
Дзялёнка – папаска. Узяў дзялёнку сала ў дарогу. Дзяло – клопат, справа. Вот маё дзяло якое. Дзяннјцца – світаць, днець. Ужо дзяннецца стала, а яго ўсё німа.
Дзяннік – двор, мясціна ў атачэнні хаты й гаспадарчых прыбудоў. З хлеву выйдзіш, і дзяннік загароджаны паміж хлевам і хатай, бываіць крыты.
Дзярноўе – дзёран. Каб знаў, абклаў бы магілку дзярноўем.
Дзяўчур – як бы паддзяўчына. Усё малая-малая, аж, глядзі ты, дзяўчур які.
Длінноцце – цягамоціна. Ад яго длінноцця аж моташна зробілася.
Днішка, дэнца – кавалак гладка абструганай дошкі, на якой крышаць сала, цыбулю; яшчэ – донца. Што ты на стале крышыш, вазьмі днішка. У даёнцы дэнца замяніў.
Довеч – давеку. Касцюм у яго быў довіч як новы. Дойкі – цыцкі ў каровы, казы. Яна ў мяне аказіла двойню, дойкі па кружцы, яна ў мяне аддоіцца.
Дойніца – дойная карова. У Грышчыхі добрая дойніца, малака ўсім хватаіць.
Досвіцце – досвітак. Ад досвіцця каня шукаю. Досуг – дападлівы