Брамнік заўжды самотны (зборнік). Юры Станкевіч
Дык не ўвесь час ты будзеш у свой футбол ганяць. А то тут на мяне ўжо, як кажуць, запалі.
– Гэта хто яшчэ? – насцярожана спытаў Максім.
– Ды так. Да Кірыла заходзіць той-сёй.
– Спадзяюся ты мяне ў архіў не здасі?
– Не здам, Максімка. Супакойся.
Яны доўга гаманілі ні пра што – перайшлі на іншыя тэмы, гаварылі пра настаўнікаў, дырэктара школы па мянушцы “Цыркуль”, пра тое, як паедуць на выхадныя на возера, але ў душы хлопца ўжо засяліўся цьмяны неспакой, і зноў на нейкія імгненні ён адчуў сябе самотным.
– Хіба я падобны на аўтыста? – спытаў раптам ён у дзяўчыны.
– Што так?
– Нешта не зусім мне файна бывае часам сярод людзей. Калі іх зашмат. Калі шуму многа.
І бацькоў сваіх я не паважаю. Навошта жывуць?
Ні сэнсу, ні мэты.
– І ў мяне дома не ўсё гладка. Кірыл арганізаваў па-за школай рок-гурт. Прыходзіў у хату пад кайфам. Сябры ў яго такія: “на шмаль” ці на “калёсы” могуць падсадзіць.
– Танэлі ў вушы ці ў губы яшчэ не паўстаўлялі? – нядобра з’яхіднічаў Максім. – Дрэды не заплялі?
– Ну, такіх прыдуркаў я побач не пацярплю, ты ж мяне ведаеш.
Між тым, за кутным сталом рабілася ўсё больш неспакойна. Афіцыянтка аднесла пустыя бутэлькі з-пад віна, прынесла новыя. Адтуль збегалі ўжо да музычнага аўтамата, зрабілі музыку грамчэй.
Пачалі танчыць, але не сур’ёзна, а з прыхаваным сцёбам, па-дурному крыўляючыся і перацвельваючы адзін другога.
Адзін з іх – скуласты, чарнявы, доўгавалосы, з дэгенератыўнымі рысамі твару – падышоў да іх століка.
– Не супраць, калі я запрашу вас на танец? – хіснуўшыся, спытаў у Юлі, знарок не зважаючы на Максіма.
– Супраць. Вы – п’яныя.
– Ты б спачатку патлы свае падстрыг ды пазногці пачысціў, – прапанаваў Максім.
Усталявалася нядобрая паўза.
Доўгавалосы нейкі час абдумваў.
– Што, не “даганяеш”?
– Ды ты чё, апух внатуры? – нібы схамянуўся і зароў доўгавалосы. – Праблему хочаш? Будзе зараз табе праблема. – І ўжо зрываючыся на істэрыку, закрычаў: – Пацаны! Мяне гэтыя смаркачы пакрыўдзілі!
Да іх століка заспяшаліся яшчэ двое. Максім ужо і так зразумеў, што бойкі не пазбегнуць.
«Тупалобцы, – мільганула ў галаве, – нідзе ад іх няма спакою. Каб толькі гэты “воласагалоў” не зачапіў Юлю».
Але доўгавалосы пасунуўся ўсутыч да яго і памкнуўся ўхапіць за каўнер кашулі. Максім ухіліўся, адкінуў нагой крэсла, аказаўся на галаву вышэй і ўляпіў таму ў твар кулаком. Падбеглі двое, бязладна замахалі рукамі, адпіхнулі дзяўчыну ўбок. Юля крыкнула нешта, кінулася на дапамогу. Столік абрынуўся долу, разбіўся посуд. Адразу выбегла афіцыянтка, выхапіла мабільнік, каб выклікаць міліцыю.
Максім круціўся вужом, адбіваючыся ад звярэючых з кожнай хвілінай нападнікаў. У пэўнай ступені яго ратавала тое, што яны былі ўжо на добрым падпітку і таму перашкаджалі адзін аднаму.
– Заб’ю! – зароў між тым доўгавалосы, кінуўся да свайго століка, ухапіў