Замак пабудаваны з крапівы. Зміцер Вішнеў

Замак пабудаваны з крапівы - Зміцер Вішнеў


Скачать книгу
Я падару табе заручальны пярсцёнак. Абяцаю. Заўтра прадам апошнія валёнкі. Закладу ў ламбард тэлевізар і абавязкова набуду. Набуду. Набуду. Вялікі. Залаты.

      І тут нехта пастукаў у дзверы. Потым раздаўся гук электрапілы. У дзвярах утварылася вялізная няроўная дзірка, праз яе прасунулася галава. Галава сказала:

      – Сантэхніка выклікалі?

      – Не, – хутка адказаў я.

      – Зразумеў, – сказала галава і прапілавала ў дзвярах большую дзірку. Праз яе пралез чалавек з электрапілой.

      – Заўсёды так, – пажаліўся ён. – Аднойчы мне патрапіліся металічныя дзверы, дык мусіў купляць новую электрапілу, а дзверы давялося браць дынамітам.

      – У нас там, здаецца, на кухні кран капае, – сказала Наташка.

      – Цяпер не будзе, – упэўнена адказаў чалавек з электрапілой. – Я сантэхнік-геній.

      – Якое цудоўнае ў нас абслугоўванне, – сказаў я. – Проста цуд на яве. Ву. Ву. Ноя. Ной. Ён прыйшоў. Узяў галаву чарапахі і прыбіў вялізнымі ржавымі цвікамі да насценнай шафы. Цяпер пачнём крэсліць планы. Зробім з кватэры штосьці накшталт абароннай лініі. Сядзем з гранатамётамі і будзем чакаць налётчыкаў.

      – Можа, папалім траўкі? – прапанавала Наташка.

      Не паспела яна вымавіць слова «траўкі», як з кухні пачуўся вельмі-вельмі падазроны грукат, а потым і голас сантэхніка:

      – Я знайшоў новы гейзер!

      – Цудоўна, – сказаў я. – Нам гэтага і не хапала. Усё жыццё суцэльныя булачкі з макам і тэлевізар з праграмай «Маскі-шоў». Трэба. Трэба разварушыцца.

      – Мне здаецца, што я забылася завесці будзільнік! Бо мы збіраліся пайсці ў тэатр!

      – Нічога – яшчэ ёсць пятнаццаць хвілінаў, – супакоіў я і завязаў на сваёй ружовай шыі зялёны гальштук. [А можа, лаўровы лісток? Гальштук выцягнуўся гюрзой і зашыпеў. Павеяла пустэльняй:

      – Астывала. Шыпела джала. Я ляжала. Мяне гэтак штурхалі. Я не штурхала. Падару табе карнавал. Слаўную песеньку ты праспяваў на развітанне.]

      – Прыемнае спалучэнне, – пагадзілася з маім выбарам Наташка і нацягнула на сябе штосьці вельмі салодкае. Пасыпанае цукрам.

      – Табе пасуе гэтая сукенка. Я люблю салодкае, – сказаў я.

      – Я ведаю. З’еш кавалак.

      – Я ўжо адкусіў.

      – А я лізнула.

      Сантэхнік ператварыўся ў мурына. Ён поўзаў уздоўж сценкі і штосьці замяраў пластыкавай лінейкай. Мармытаў песеньку пра конікаў.

      – Не сумуйце, мы хутка прыйдзем, – сказалі мы і пакінулі сантэхніку для стымулу працы смажанага індыка з марынаваным яблыкам. Ён заўсміхаўся:

      – Я гіена ў сіропе.

      Трамвай прабулькаў сваімі коламі мелодыі восені. Людзі ўсміхаліся нам і агідна прыцмоквалі вуснамі. Лужыны скокалі з зямлі на неба. З неба – на зямлю. Стваралася ўражанне вадзянога феерверку. Нейкая дама з маноклем чытала кнігу Цютчава і час ад часу ўздыхала. «Вох. Мак. Штосьці. Гэта». Ад усяго гэтага нам было чамусьці добра. Я расказаў Наташы спектакль, на якім мы павінны былі быць. Але на які забыліся трапіць. І паехалі міма. Заехалі туды. Дзе пачынаецца шпацыр па алеях. Там лістота. Там жалуды.


Скачать книгу