Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette
χαμογέλασε. «Από ποιον πήρες τα μαλλιά, δεσποινίς Μπρούνο; Από τους ιταλικής καταγωγής γονείς σου;»
Η αναφορά της οικογένειάς μου βοήθησε να αμαυρώσει την ευτυχία εκείνης τη στιγμή. Κοίταξα μακριά και συνέχισα να τακτοποιώ τα βιβλία στα ράφια.
«Λένε πως η γιαγιά μου είχε κόκκινα μαλλιά. Οι γονείς μου δεν έχουν κόκκινα μαλλιά, ούτε και η αδελφή μου».
Πλησίασε την αναπηρική καρέκλα στα πόδια μου, που είχαν τεντωθεί στην προσπάθεια να τακτοποιήσω τα βιβλία. Σε εκείνο το διάστημα των λίγων λεπτών δεν μπορούσα να μην αντιληφθώ το απαλό άρωμα του. Ένα μυστηριώδες και ελκυστικό μίγμα λουλουδιών και μπαχαρικών.
«Και τι κάνει μια όμορφη γραμματέας με κόκκινα μαλλιά και Ιταλούς προγόνους, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Σκωτίας;»
«Ο πατέρας μου μετανάστευσε, για να συντηρήσει τη γυναίκα και την κόρη του. Εγώ γεννήθηκα στο Βέλγιο».
Έψαχνα έναν τρόπο για να αλλάξεω το θέμα, αλλά ήταν δύσκολο. Η εγγύτητά του μπέρδευε τις σκέψεις μου, μπλέκοντάς τες σε ένα κουβάρι που δύσκολα ξεμπλεκόταν.
«Από το Βέλγιο στο Λονδίνο και στη συνέχεια στη Σκωτία. Και είστε μόνο είκοσι δύο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι τουλάχιστον ασυνήθιστο».
«Θέλω να γνωρίσω τον κόσμο», είπα επιφυλακτικά.
Κοίταξα πάνω προς το μέρος του. Το δασύτριχο συνοφρύωμά του είχε εξαφανιστεί σαν το χιόνι στον ήλιο, έχοντας αντικατασταθεί από μια υγιή περιέργεια. Δεν υπήρχε τρόπος να του αποσπάσω την προσοχή. Έξω, η καταιγίδα μαινόταν, σε όλη της τη βίαιη ένταση. Μία παρόμοια μάχη εξελισσόταν μέσα μου. Η επικοινωνία μαζί του ήταν φυσική, αυθόρμητη, απελευθερωτική, αλλά δεν μπορούσα, δεν έπρεπε να μιλήσω ελεύθερα, αλλιώς θα το μετάνιωνα.
«Θέλεις να μάθεις τον κόσμο και προσγειώθηκες σε αυτή την απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου;» Ο τόνος του ήταν ανοιχτά σκεπτικός. «Δεν χρειάζεται να μου λες ψέματα, Μελισσάνθη Μπρούνο. Εγώ δεν κρίνω από τα φαινόμενα ».
Κάτι έσπασε μέσα μου, απελευθερώνοντας αναμνήσεις που θεωρούσα θαμμένες για πάντα. Μια φορά εμπιστεύτηκα κάποιον και έληξε άσχημα, η ζωή μου σχεδόν καταστράφηκε. Μόνο η μοίρα απέτρεψε την τραγωδία. Για μένα.
«Δεν λέω ψέματα. Εδώ μπορεί να μάθει κανείς τον κόσμο», είπα χαμογελώντας. «Δεν έχω πάει ποτέ στα Χάιλαντς, ενδιαφέρον. Και έπειτα είμαι νέα, μπορώ ακόμα να ταξιδεύω, να δω, να ανακαλύψω νέα μέρη».
«Και έτσι σου προτείνω να φύγεις». Η φωνή του τώρα ήταν βραχνή.
Γύρισα προς το μέρος του. Μια σκιά είχε πέσει στο πρόσωπό του. Υπήρχε κάτι απελπιστικό, έξαλλο, αρπακτικό μέσα του, εκείνη τη στιγμή.
Χωρίς να έχω τι να πω, περιορίστηκα στο να τον κοιτάζω.
Κύλησε γρήγορα την αναπηρική καρέκλα, απευθείας στο γραφείο σας. «Μην ανησυχείς. Αν συνεχίσεις να είναι τόσο τεμπέλα, θα σε διώξω από μόνος μου κι έτσι θα μπορέσεις να συνεχίσεις το ταξίδι σου σε όλο τον κόσμο».
Τα αιχμηρά του λόγια ήταν σαν να έριχνε πάνω μου έναν κουβά με παγωμένο νερό. Σταμάτησε στο παράθυρο, καρφωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι με τα δύο του χέρια, με άκαμπτους τους ώμους.
«Είχατε δίκιο. Η καταιγίδα ήδη σταμάτησε. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να