Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette
κύριε», τον χαιρέτησα ήρεμα.
«Πολύ τυπική είσαι, Μελισσάνθη», είπε με τόνο επίπληξης, σαν να μοιραστήκαμε κάτι πιο οικείο από ένα απλό γεύμα.
Τα μάγουλά μου πύρωσαν και ήμουν σίγουρη ότι κοκκίνισα, ακόμα κι αν δεν είχα ιδέα για την πραγματική έννοια της λέξης. Το κόκκινο ήταν ένα σκούρο χρώμα, ίδιο με το μαύρο στον δικό μου κόσμο.
«Είναι απλός σεβασμός, κύριε», είπα, μετριάζοντας το επίσημο ύφος μου με ένα χαμόγελο.
«Δεν έχω κάνει πολλά για να τον αξίζω», συλλογίστηκε. «Αντίθετα, θα σου είμαι αντιπαθητικός, μερικές φορές.»
«Όχι, κύριε,» απάντησα, περπατώντας σε ένα ναρκοπέδιο. Ο κίνδυνος να εξαπολύσει την οργή του ήταν πάντα λανθάνων, παρών σε όλες τις λεκτικές συνδιαλλαγές μας και δεν μπορούσα να ρίξω τις άμυνές μου.
Ακόμα κι αν η καρδιά μου το είχε ήδη κάνει.
«Μην λες ψέματα. Δεν το ανέχομαι», απάντησε χωρίς να χάσει το υπέροχο χαμόγελό του.
Κάθισα μπροστά του, έτοιμη να εκτελέσω τα καθήκοντα για τα οποία πληρωνόμουν. Σε αυτά, σίγουρα, δεν ήταν το να τον ερωτευτώ. Αυτό αποκλειόταν.
Μου έδειξε μία στοίβα από αλληλογραφία που ήταν πάνω στο γραφείο του. «Χωρίστε την προσωπική από την επαγγελματική αλληλογραφία, παρακαλώ».
Το να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του, που ήταν γεμάτα με ευγένεια, χρειαζόταν προσπάθεια. Εξακολουθούσα να τον νιώθω να ακουμπά πάνω μου, ζεστός και ακαταμάχητος, και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ.
Μια επιστολή τράβηξε την προσοχή μου, γιατί δεν υπήρχε αποστολέας και ο γραφικός χαρακτήρας στο φάκελο μου ήταν γνωστός. Επιπλέον, ο παραλήπτης δεν ήταν ο αγαπητός μου συγγραφέας, αλλά εγώ.
Στάθηκα, έχοντας παραλύσει, με τον φάκελο ανάμεσα στα δάχτυλά μου και το κεφάλι μου γεμάτο με αντικρουόμενες σκέψεις.
«Συμβαίνει κάτι;»
Το βλέμμα μου σηκώθηκε για να συναντήσει το δικό του. Εκείνος με κοίταξε προσεκτικά και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν είχε σταματήσει να το κάνει.
«Όχι, εγώ ... Είμαι εντάξει ... Είναι απλά ότι ...» είχα χαθεί σε ένα δαιδαλώδες δίλημμα: να του πω ή να μην του πω για την επιστολή; Αν το απέκρυπτα, υπήρχε κίνδυνος να του το πει αργότερα ο Κάιλ. Αυτός παραλάμβανε την αλληλογραφία και την έφερνε στο γραφείο. Ή ίσως να μην είχε παρατηρήσει ότι η επιστολή είχε άλλο παραλήπτη. Θα μπορούσα να βασιστώ σε αυτό και να κλείσω την επιστολή για να την ξαναπάρω αργότερα; Όχι, αδύνατον. Ο ΜακΛέιν ήταν πολύ παρατηρητικός και δεν του ξέφευγε τίποτα. Το βάρος του ψέματός μου θα έμπαινε ανάμεσά μας.
Άπλωσε το χέρι του, κολλώντας με την πλάτη στον τοίχο. Ο ίδιος αισθάνθηκε την αναποφασιστικότητα μου και ζήτησε να δει με τα ίδια του τα μάτια.
Με έναν βαρύ αναστεναγμό, του έδωσα το φάκελο.
Τα μάτια του απομακρύνθηκαν από μένα μόνο για ένα δευτερόλεπτο, ακριβώς όσο χρειαζόταν, για να διαβάσει το όνομα του φακέλου και, στη συνέχεια γύρισαν πάλι σε μένα. Η εχθρότητα επέστρεψε σε εκείνον, παχιά όπως ομίχλη, γλοιώδης όπως το αίμα, μαύρη όπως η δυσπιστία.
«Ποιος σου γράφει, Μελισσάνθη Μπρούνο; Ο αρραβωνιαστικός σου που είναι μακριά; Κάποιος συγγενής; Αχ, όχι, τι ανόητος. Μου