Ні на небе, ні на зямлі. Отсутствует
нам тут не ноч начаваць, а галаву страціць!
Узлаваўся конь яшчэ болей і пераскочыў цераз сцяну, ды зачапіў яе падковаю – на сцяне струны заспявалі і званы зазванілі.
Дзяўчына Сінявочка прачнулася ды заўважыла крадзеж:
– Прачынайцеся, у нас крадзеж вялікі!
Загадала яна асядлаць свайго магутнага каня і кінулася з дванаццацю паленіцамі наўздагон за Іванам-царэвічам.
Падганяе Іван-царэвіч як мага каня, а дзяўчына Сінявочка скача за ім. Даязджае ён да старэйшай Бабы Ягі, а тая ўжо каня вывела, падрыхтавала. Ён – са свайго каня ды на гэтага і зноў паімчаў… Іван-царэвіч за дзверы, а дзяўчына Сінявочка – у дзверы і пытаецца ў Бабы Ягі:
– Бабуля, ці звер тут не прабягаў?
– Не, дзіцятка.
– Бабуля, ці малойца тут не праязджаў?
– Не, дзіцятка. А ты з дарогі з’еш малачка.
– З’ела б я, бабуля, ды доўга карову даіць.
– Што ты, дзіцятка, я хуценька…
Пайшла Баба Яга карову даіць – доіць, не спяшаецца. З’ела дзяўчына Сінявочка малачка ды зноў пагналася за Іванам-царэвічам.
Даязджае Іван-царэвіч да сярэдняй Бабы Ягі, каня памяняў і далей паскакаў. Ён за дзверы, а дзяўчына Сінявочка – у дзверы:
– Бабуля, ці не праскокваў звер, не праязджаў добры малойца.
– Не, дзіцятка. А ты б з дарогі з’ела блінцоў.
– Дык ты доўга пячы будзеш.
– Што ты, дзіцятка, я хуценька…
Напякла Баба Яга блінцоў – пячэ, не спяшаецца. Дзяўчына Сінявочка з’ела і зноў пагналася за Іванам-царэвічам.
Ён даязджае да малодшай Бабы Ягі, злез з каня, сеў на свайго каня магутнага і зноў паскакаў. Ён за дзверы, дзяўчына Сінявочка – у дзверы і пытаецца ў Бабы Ягі, ці не праязджаў добры малойца.
– Не, дзіцятка. А ты б з дарогі ў лазні папарылася.
– Дык ты доўга паліць будзеш.
– Што ты, дзіцятка, я хуценька…
Выпаліла Баба Яга ў лазні, усё падрыхтавала. Дзяўчына Сінявочка папарылася, памылася і зноў паскакала наўздагон. Конь яе з горкі на горку пераскоквае, рэкі, азёры хвастом замятае. Вось-вось Івана-царэвіча нагоніць.
Той бачыць за сабою пагоню: дванаццаць волатак з трынаццатай – дзяўчынай Сінявочкай – збіраюцца яго схапіць, з плячэй галаву зняць. Спыніў ён каня, дзяўчына Сінявочка наскоквае і крычыць яму:
– Што ж ты, злодзей, без дазволу з майго калодзежа піў ды калодзеж не закрыў!
А ён ёй:
– Чакай, давай раз’едземся на тры скачкі коневых, давай сілу спрабаваць.
Тут Іван-царэвіч і дзяўчына Сінявочка раз’ехаліся на тры скачкі коневых, бралі паліцы баявыя, дзіды даўгамерныя, шабелькі вострыя. І з’язджаліся тры разы, паліцы зламалі, дзіды-шаблі вышчарбілі – не маглі адзін адно з каня зваліць.
Не было чаго на добрых канях раз’язджацца, саскочылі яны з коней і счапіліся аберуч.
Дужаліся з раніцы да вечара – да сонейка захаду. У Івана-царэвіча шпаркая ножка падвярнулася, упаў ён на сырую зямлю. Дзяўчына Сінявочка стала каленкам на