Ні на небе, ні на зямлі. Отсутствует

Ні на небе, ні на зямлі - Отсутствует


Скачать книгу
нічога не ела: няма.

      – Ну, няма дык няма, – кажа салдат.

      Ды тут ён заўважае сякеру пад лаваю.

      – Калі няма нічога іншага, то можна зварыць кашу і з сякеры.

      Гаспадыня ажно рот разявіла.

      – Як гэта з сякеры кашу зварыць?

      – А вось так, давай чыгунок.

      Старая прынесла чыгунок, салдат сякеру памыў, паклаў у чыгунок, наліў вады і паставіў на агонь.

      Баба на салдата глядзіць, вачэй не зводзіць.

      Узяў салдат лыжку, памешвае варыва, каштуе.

      – Ну, як? – цікавіцца старая.

      – Хутка будзе гатова, – адказвае салдат, – шкада толькі, няма чым пасаліць.

      – Дык соль у мяне ёсць, пасалі.

      Салдат пасаліў, зноў пакаштаваў.

      – Смаката! Каб сюды яшчэ жменьку крупаў! Баба замітусілася, прынесла аднекуль мяшэчак крупаў.

      – Бяры, насыпай колькі трэба.

      Паклаў салдат у варыва крупы і далей варыць, памешвае, каштуе. Глядзіць старая на салдата на ўсе вочы, адарвацца не можа.

      А салдат аблізваецца:

      – Ну і смачная каша! Вось каб сюды яшчэ трошкі масла, дык увогуле цудоўна было б.

      Знайшлося ў бабы і масла, якім кашу засмажылі.

      – Ну, старая, цяпер нясі хлеб ды бярыся за лыжку: будзем кашу есці!

      – Вось жа не думала, што гэткую добрую кашу можна з сякеры зварыць, – здзіўлялася баба, калі яны ўдваіх кашу елі.

      А потым яна запыталася:

      – Салдат! Калі ж сякеру будзем есці?

      – Ды, бачыш, яна не ўварылася, – адказаў салдат, – дзе-небудзь па дарозе давару і паснедаю!

      Прыхаваў ён сякеру ў свой ранец, развітаўся з гаспадыняй і пайшоў у іншую вёску.

      Вось так салдат і кашу з’еў, і сякеру займеў.

      Пра маладзільныя яблыкі ды жывую ваду

      У некаторым царстве, у некаторым гаспадарстве жыў-быў цар. І было ў яго тры сыны: старэйшага звалі Фёдарам, сярэдняга Васілём, а малодшага Іванам.

      Цар вельмі пастарэў і на вочы слабы стаў. А чуў ён, што за трыдзевяць зямель, у трыдзясятым царстве ёсць сад з маладзільнымі яблыкамі ды калодзеж з жывой вадой. Калі з’есці старому гэты яблык – памаладзее, а вадою гэтаю памыць вочы сляпому – будзе бачыць.

      Цар збірае вялікую бяседу, кліча на пачастунак князёў ды баяраў і кажа ім:

      – Хто б, шаноўныя, знайшоўся з ахвотнікаў паехаць за трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства, прывезці мне маладзільных яблыкаў ды жывой вады гарлач на дванаццаць гарлавін? Я б таму ганцу паўцарства адпісаў.

      Тут большы пачаў за сярэдняга хавацца, а сярэдні за меншага. Ад меншага ж адказу няма.

      Выходзіць царэвіч Фёдар і кажа:

      – Не хочацца нам у людзі царства аддаваць. Я паеду ў гэтае падарожжа. Прывязу я табе, цар-бацюхна, маладзільных яблыкаў ды жывой вады гарлач на дванаццаць гарлавін.

      Пайшоў Фёдар-царэвіч на стайню. Выбірае ён сабе каня няезджанага, цугляе аброць няцугленую, бярэ бізун нехвастаны, кладзе дванаццаць папруг з папругаю – не дзеля прыгажосці, а дзеля трываласці… І адправіўся Фёдар-царэвіч у дарогу. Бачылі, што ён сядаў, ды не бачылі, у які бок паскакаў…

      Ехаў


Скачать книгу