Ні на небе, ні на зямлі. Отсутствует
нічога не ела: няма.
– Ну, няма дык няма, – кажа салдат.
Ды тут ён заўважае сякеру пад лаваю.
– Калі няма нічога іншага, то можна зварыць кашу і з сякеры.
Гаспадыня ажно рот разявіла.
– Як гэта з сякеры кашу зварыць?
– А вось так, давай чыгунок.
Старая прынесла чыгунок, салдат сякеру памыў, паклаў у чыгунок, наліў вады і паставіў на агонь.
Баба на салдата глядзіць, вачэй не зводзіць.
Узяў салдат лыжку, памешвае варыва, каштуе.
– Ну, як? – цікавіцца старая.
– Хутка будзе гатова, – адказвае салдат, – шкада толькі, няма чым пасаліць.
– Дык соль у мяне ёсць, пасалі.
Салдат пасаліў, зноў пакаштаваў.
– Смаката! Каб сюды яшчэ жменьку крупаў! Баба замітусілася, прынесла аднекуль мяшэчак крупаў.
– Бяры, насыпай колькі трэба.
Паклаў салдат у варыва крупы і далей варыць, памешвае, каштуе. Глядзіць старая на салдата на ўсе вочы, адарвацца не можа.
А салдат аблізваецца:
– Ну і смачная каша! Вось каб сюды яшчэ трошкі масла, дык увогуле цудоўна было б.
Знайшлося ў бабы і масла, якім кашу засмажылі.
– Ну, старая, цяпер нясі хлеб ды бярыся за лыжку: будзем кашу есці!
– Вось жа не думала, што гэткую добрую кашу можна з сякеры зварыць, – здзіўлялася баба, калі яны ўдваіх кашу елі.
А потым яна запыталася:
– Салдат! Калі ж сякеру будзем есці?
– Ды, бачыш, яна не ўварылася, – адказаў салдат, – дзе-небудзь па дарозе давару і паснедаю!
Прыхаваў ён сякеру ў свой ранец, развітаўся з гаспадыняй і пайшоў у іншую вёску.
Вось так салдат і кашу з’еў, і сякеру займеў.
Пра маладзільныя яблыкі ды жывую ваду
У некаторым царстве, у некаторым гаспадарстве жыў-быў цар. І было ў яго тры сыны: старэйшага звалі Фёдарам, сярэдняга Васілём, а малодшага Іванам.
Цар вельмі пастарэў і на вочы слабы стаў. А чуў ён, што за трыдзевяць зямель, у трыдзясятым царстве ёсць сад з маладзільнымі яблыкамі ды калодзеж з жывой вадой. Калі з’есці старому гэты яблык – памаладзее, а вадою гэтаю памыць вочы сляпому – будзе бачыць.
Цар збірае вялікую бяседу, кліча на пачастунак князёў ды баяраў і кажа ім:
– Хто б, шаноўныя, знайшоўся з ахвотнікаў паехаць за трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства, прывезці мне маладзільных яблыкаў ды жывой вады гарлач на дванаццаць гарлавін? Я б таму ганцу паўцарства адпісаў.
Тут большы пачаў за сярэдняга хавацца, а сярэдні за меншага. Ад меншага ж адказу няма.
Выходзіць царэвіч Фёдар і кажа:
– Не хочацца нам у людзі царства аддаваць. Я паеду ў гэтае падарожжа. Прывязу я табе, цар-бацюхна, маладзільных яблыкаў ды жывой вады гарлач на дванаццаць гарлавін.
Пайшоў Фёдар-царэвіч на стайню. Выбірае ён сабе каня няезджанага, цугляе аброць няцугленую, бярэ бізун нехвастаны, кладзе дванаццаць папруг з папругаю – не дзеля прыгажосці, а дзеля трываласці… І адправіўся Фёдар-царэвіч у дарогу. Бачылі, што ён сядаў, ды не бачылі, у які бок паскакаў…
Ехаў