Пакахай мяне, калі ласка… (зборнік). Коллектив авторов
рэдка тэлефаную, і праз гэта пасварылася ўжо з некаторымі імпульсіўнымі асобамі.) А каб Сева сам патэлефанаваў, ды яшчэ каму – мне! – а мне ён апрыёры не мог тэлефанаваць, такія ўжо ў нас былі з ім стасункі. Дарэчы, ніякіх не было, мы і не тэлефанавалі адно адному, каб ні ў кога не ўзнікла пэўнасці, што нейкія стасункі ёсць.
І вось ён мне тэлефануе. Ха. Ля-ля-ля, як жывеш, выдатна, а я вось еду ў Чэхію на два тыдні (не я – ён), а як там нашы агульныя знаёмыя, так вось і так, зусім звар’яцелі, мабыць, той а тая ажэняцца, уаў, як цікава, дык хоць запрасіце мяне (гэтым разам – МЯНЕ) на вяселле, а то ўвогуле зрабіліся нахабнымі, на мяне зусім забыліся, ды не, не трэба ніякага вяселля, лепш прыязджай проста так, піва пап’ем, дык ты ж з’язджаеш у Чэхію, а ты што, пасля не зможаш, натуральна, змагу, патэлефануй, як вернешся, не пытанне, патэлефаную, ну бывай, пакуль.
Вось і ўсё.
Дзве хвіліны, якія паставілі пад пагрозу маё лета. Цяпер я два тыдні чакаю вяртання яго з Чэхіі, пасля тыдзень – чакаю абяцанага тэлефанавання з запрашэннем, пасля яшчэ адзін тыдзень пойдзе на ўцямліванне таго, што ён не патэлефануе, яшчэ тыдзень – на марныя, усвядомлена марныя, а ад таго больш самотныя спадзяванні. Ну вось і лета скончылася.
Колькі дзён таму я нічога не чакала. Я меркавала ўлетку адпачываць, чытаючы кніжкі, ды млець ад уласнае самазадаволенасці, выходзячы раз-пораз у крыжовыя паходы па рэстарацыях у кампаніі… не скажу каго (я яшчэ пяць гадоў таму зразумела, што ад гэтага «нескажу-каго» я ніколі нічога не дачакаюся).
І што? Гіне маё лета, гіне на вачах!
Чаканне… Гэта жах. Гэта пекла. Гэта найнепрыемнейшы з усіх маіх станаў. Я ўвесь час імкнуся яго пазбыцца.
Як высвятляецца, не толькі я. Аднойчы на першым курсе, у Менску, мы з адным хлопчыкам пасля шматгадзіннага бадзяння па горадзе, апусціліся, стомленыя, на лаўку пад пад’ездам, дзе мусілі дачакацца нейкага чалавека, у якога хацелі танна набыць касеты. Нам паведамілі, што ён з’явіцца «неўзабаве», то бок невядома калі.
І вось мой сябар, хлопец з дзіўным лёсам, які па жыцці дачакаўся зусім не таго, на што разлічваў, нечакана злосна вымавіў:
– Чаканне, чаканне… Ненавіджу! Усё жыццё чакаеш невядома чаго!
Я, збянтэжаная, змоўкла і не знайшлася, што адказаць: настолькі ягоныя думкі супалі з маімі. У маім, тады яшчэ не такім працяглым жыцці, таксама быў досвед чакання, ды яшчэ якога! Яго апафеозам стаўся травеньскі дзень. Тады мусіў прыехаць у Гомель з Варшавы праз Менск адзін чалавек. Але я не ведала, калі дакладна. І я патэлефанавала ў даведку ды спытала, калі прыходзяць менскія цягнікі. У мяне пацікавіліся: «Уранні, удзень ці ўвечары?» Я ўздыхнула ды адказала:
– Уранні, удзень і ўвечары.
Няма патрэбы тлумачыць, што я прасядзела на вакзале ўвесь дзень – з раніцы да вечара. І нікога не сустрэла – ён вырашыў затрымацца ў Менску.
«Так банальна, вакзальна цішэла, сціхала вясна».
У той дзень я зараклася нікога ніколі больш не чакаць. Але ведаю я адну варону, якая таксама заракалася…
Колькі я сябе памятаю, я заўжды нечага чакала.