Kalbe Meydan Okuma. Amy Blankenship
mutlu ve korkmuş bir şekilde yavaşça karşısındaki duvara kayarak dizlerini çenesine doğru çekti. Ama eğer önümüzdeki birkaç saat içinde ölürse mutlu ölecekti.
Shinbe, Kyoko’nun bunu hatırlamasının mı yoksa hatırlamamasının mı daha kötü olacağını merak ederek gözlerini kapattı. Sevmek için bir kalbe ihtiyaç olduğu ve kendisinin kalbi olmadığından başka birisini sevmeyeceğini biliyordu. Onu zaten vermişti. Gözleri onu gördüğü ilk günden beri kalbini Kyoko taşıyordu.
Eğer sabah Toya’nın hançerleriyle ölmezse, gizlice onu sevip bunu fark etmemesini umarak tam olarak bulunduğu yerde kalmaya devam edeceğini biliyordu.
Bölüm 2 "Sabah Korkuları"
Shinbe, Toya’nın bağırdığını duyunca güne sıçrayıp uyanarak başladı. Toya’nın ikiz hançerlerinde şiş kebap yapılma fikriyle bedenindeki tüm kasların korkuyla gerildiğini hissetti. Hastalıklı bir merakla neler olup bittiğini görmek için ametist gözlerini yavaşça açtı.
Kyoko, elini yukarı savurup bir uysallaştırma büyüsü yaparak “kapa çeneni!” diye bağırdı, ardından acı beynini vururken aniden panikle başını kavradı.
Toya yerden ona doğru öfkeyle bakarken “bu ne içindi?” diye homurdandı.
“Off,” diyerek tekrar büzülürken ağzı ‘o’ şeklini aldı. “Şişt,” diye mesajı alacağını umarak ekledi.
Shinbe, Kyoko’nun büyük ihtimalle akşamdan kalma olduğu ve Toya’nın çok fazla ses çıkararak bu konuda yardımcı olmadığını bilerek iç çekti. Uysallaştırma büyüsünün yalnızca Toya üzerinde işe yaramasını tuhaf bulsa da onu felç edebilmesine memnundu. Bazen, Toya’ya büyü yapabildiği için kendisini onu kıskanırken buluyordu. Ayrıca Toya’nın onu evinin olduğu dünyada izleyerek zamanın içinde ileri geri gidebilen tek kişi olması da buna hiç yardımcı olmuyordu. Shinbe’ye göre bu, o ikisini daha da yakınlaştırıyordu.
Ne kadar sarhoş olduğunu göz önünde bulundurarak geçen geceyi hatırlayıp hatırlayamadığını merak etti. Shinbe, Toya, büyü kullandığı için Kyoko’yla kırıcı bir şekilde konuşurken midesinin kasıldığını hissederek gözlerini kapattı. Şimdiye kadar her şey normal görünüyordu. Her şey, açık şekilde hatırlamaya çalışarak olanları düşündü. Gecenin kendisine bile rüyaymış gibi gelmesini tuhaf buldu.
Onu barakaya getirmeden hemen öncesini hatırladı, fark edilebilir olması ihtimaline karşı, sevişmelerine dair herhangi bir kokuyu örtmek için üzerlerinde kalkan büyüsü kullanmıştı. Eğer ne olduğunu hatırlıyorsa saklanmanın işe yaramayacağını bilerek gözlerini tekrar açtı. Sonra Toya’yı, Kyoko’nun üzerine eğilmiş, onu koklarken görünce Shinbe’nin nefesi kesildi.
Toya burnunu kırıştırarak, “Kyoko, üzerinde alkol kokusu mu alıyorum?” diye sordu. Kederli ama suçlu iç çekişini duyup önünde oturdu. Hala elleriyle yüzünü kapatıyordu. “Ne oluyor be, Kyoko? Sarhoş mu oldun?” Toya sesinin yükselmesine engel olamadı ve kız ellerini yüzünden indirip ona öfkeli ölümcül bir bakış atınca çenesini kapattı.
Kyoko’nun gözleri kısıldı, “Toya üzgünüm. Ama hemen gözümün önünden çekilmezsen ikimizin de pişman olacağı bir şey yapacağım.” Tekrar uysallaştırma büyüsü yapacakmış gibi elini havaya kaldırarak Toya’nın çabucak geri çekilmesine ve rahatsız bir şekilde homurdanmasına neden oldu.
Kyoko Toya’ya haddini bildirirken, Shinbe sırıtışına engel olamadı. Bunu hızlı bir öksürüğün arkasına sakladı. Bu ikisi bazen çok… eğlendirici olabiliyordu. Başka bir öksürük dikkatini çekti. Toya’ya bakmak için eğilirken Kamui’nin de gülmesini saklamakta güçlük çektiğini gördü.
Toya, ellerini gevşek kol ağızlarına koyup başını yana çevirirken ‘lanet olsun, bazen gerçekten korkutucu olabiliyor,’ diye düşündü. “İyi, bana sonra söylersin!” deyip, bunu biraz fazla yüksek sesle söylediğini bilerek altın rengi gözleriyle köşeden onu dikizledi. Eğer onu tekrar ‘uysallaştırmayı’ deneyecekse ortalıkta dolaşmak istemeyip zıplayarak kalkarak kapıdan çıktı. Bu aptal büyünün uzun sürmemesi iyi bir şeydi, yoksa canı yanardı.
Suki, Kyoko’yu hayretle izlerken tek bir söz etmemişti. Nihayet Toya gittiğinde sessizce Kyoko’ya doğru yürüdü. Eğilerek fısıldadı, “Kyoko, gidip sana biraz temiz su getireceğim, tamam mı? Sen yalnızca uzan, hemen döneceğim.” Kafasını sallayıp masum Kyoko’larının nasıl sarhoş olduğunu merak ederek elini hafifçe onun omzuna koydu. Bunu sormak için beklemeye karar vererek döndü ve arkadaşına su getirmek için barakayı terk etti.
Kamui bu fırsatı kaçıramazdı ve ağzı kulaklarına vararak sırıttı. “Kyoko, içmeye gidip beni davet etmemene inanamıyorum.” Kyoko ona şaşı bir bakış atınca gülümsemesi daha da genişledi. Kaen’in dışarıda onu beklediğini hissederek ateşli arkadaşına katılmak için barakadan ayrıldı.
Kyoko, başı çatlarken homurdandı. Sırt çantasına göz atmak için Suki’den yardım istemeliydi. Orada ağrı için bir şey olacağını biliyordu ve eğer bunu hemen bulabilirse büyük ihtimal hepsini içecekti. Üzerine bir gölgenin düştüğünü hissedip dönerek Shinbe’nin ametist gözlerinin onu izlediğini gördü.
Aniden zihninde, dudaklarını ve bedenini öptüğüne dair görüntüler belirdi. Bu bir rüyaydı… değil mi? Sarhoş bir rüya, evet… şimdi hatırlıyordu. Akşamdan kalma olsun veya olmasın, düşündüğü şeye engel olamıyordu ve bir sıcaklıkla yanaklarının kızardığını hissetti. Aniden, onun koruyucu güçlerinden birinin de, Kyou’nun yapabildiği gibi zihin okumak olmamasına şükretti.
“Kyoko, iyi misin? Senin için yapabileceğim bir şey var mı?” Shinbe geçen gece söylediği gibi bunun bir rüya olduğunu düşündüğünü bilerek suçlu hissetti. Ama bir şey hatırlayıp hatırlamadığını bilmesi gerekiyordu. Yüzünün kızarmasına bakarak belki de hatırladığını düşündü. Nihayet konuştuğunda rahatlık ve sefalet içinde iç çekti. Derinlerde bir yerde hatırlayacağını ve buna bir son vereceğini ummuştu.
Kyoko ona zayıfça gülümsedi. Lanet olası rüyalar… neden onu, başkalarını rüyasında görmek zorundaydı? Onu bu şekilde görmesi yeterince kötü değilmiş gibi daha önce hiç görmemişti ve uyandığında vücut sıcaklığını hissedebilecek kadar yakınında bulmuştu.
Birden bu yakınlıktan uzaklaşarak zümrüt yeşili gözleri açık bir şekilde arkasına yaslandı. Ona bakma şeklinde ruhunu inceliyormuş gibi bir şey vardı. Veya onunla gruplaşmaya hazırlanıyor gibi… söz konusu Shinbe olunca asla emin olamazdınız. Zihninden kafasını salladı, ‘hayır. Oraya gitme Kyoko, kızım, şu anda olmaz! Düşün, soru neydi?’ “Hmmm…”
“Shinbe, çantama bakıp içine bitkileri koyduğum kutuyu bulabilir misin?” zonklamasını bastırmaya çalışarak ellerini tekrar başına koydu. “Kendine hatırlat… bir daha asla Tasuki ve okul arkadaşlarıyla bir partiye gitme, asla.”
Shinbe, bitki kutusunu arayarak çantasını karıştırdı. Çıkarıp kıza verdi. Kyoko başını yanlışlıkla onunkine sürttü ve Shinbe’nin belli bir yerinin sertleşmesine neden olarak bütün bedeninden bir ısı çarpması geçti.
‘Ah, şu an ne kadar da kırılgandı, eğer isterse… HAYIR! Ne düşünüyordu? Tanrım… ona sapık demekte haklılardı.’
Hızla daha güvenli bir mesafeye çekilmeye çalışırken yanlışlıkla kolunu kızın uyluğuna değdirdi.
Kyoko, bu temas karşısında