Pisanie prac i sztuka ich prezentacji. Przemysław Paweł Grzybowski
Dudzikowa, O wciskaniu kitu i rozplenianiu się banału w pedagogicznym dyskursie [w:] A. Bogaj, H. Kwiatkowska (red.), Życie i dzieło z ideą wielostronności w tle, Instytut Badań Edukacyjnych, Wydział Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2009, s. 180–181. Określenie „kataleptologik” Autorka zaczerpnęła z pracy: C.J. Olbromski, „Verstehende Soziologie” Maxa Webera. Konteksty filozoficzne i inspiracje, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2003, s. 13–15.
3
Szerzej na ten temat patrz: B. Śliwerski, Jaki paradygmat? [w:] J. Rutkowiak, D. Kubinowski, M. Nowak (red.), Edukacja, moralność, sfera publiczna. Materiały z VI Ogólnopolskiego Zjazdu Pedagogicznego PTP, Verba, Lublin 2007, s. 443–454.
4
T. Hejnicka-Bezwińska, Pedagogika ogólna, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008, s. 258.
5
W średniowiecznej Polsce zaszczytne miano „Mistrza” otrzymywały osoby posiadające stopień naukowy. Z czasem jednak określenie to zaczęto kojarzyć z ludźmi przewyższającymi innych swoją wiedzą i umiejętnościami w jakiejś dziedzinie – choćby nawet ich Mistrzostwo było zauważane tylko w pewnych środowiskach i przez niektóre osoby. Mistrzowie to osoby dzielące się z innymi swym doświadczeniem, skore do udzielania wsparcia i porad nie tylko w sferze akademickiej. Nie każdy Mistrz jest więc nauczycielem i nie każdy nauczyciel jest Mistrzem. Tym mianem obdarza się autorów wyjątkowych dzieł (np. książek), dokonań, inspiracji itp., i właśnie w takim – szerokim – znaczeniu określenie „Mistrz” występuje w niniejszej książce. Na pewno masz Mistrzów, którzy stanowią dla Ciebie wzór do naśladowania i są autorytetem.
6
Szerzej na ten temat patrz: L. Witkowski, W stronę wybuchowego czytania (o podstawowej barierze spotkania kulturowego) [w:] tenże, Ku integralności edukacji i humanistyki II. Postulaty, postacie, pojęcia, próby, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2009, s. 131–144.
7
Patrz: H.J. Chmielewski, Tytus, Romek i A’Tomek. Księga XI, Prószyński Media, Warszawa 2009, s. 51.
8
Przykładem przebudzenia pod wpływem „wybuchowych” lektur są liczne publikacje Ryszarda Kapuścińskiego, np. Podróże z Herodotem, Znak, Kraków 2004.
9
Szczególną formą artykułu, jaką autor otrzymuje z wydawnictwa, jest preprint (na pierwszy rzut oka wygląda jak wycięty fragment książki lub czasopisma). Oprócztekstu głównego zawiera niezbędne informacje o tytule, roku czy numerze czasopisma, stanowi zatem pełnowartościowe źródło informacji.
10
Opis, opowiadanie, charakterystyka, streszczenie, instrukcja, list, notatka, odezwa, ogłoszenie, opinia, podanie, podziękowanie, prośba, protokół, sprawozdanie, zaproszenie, życiorys, felieton, reportaż, wywiad, rozprawka, esej, recenzja, artykuł polemiczny – to tylko niektóre formy wypowiedzi pisemnej. Każdą z nich cechują odpowiednie wyrażenia i układ treści. Szerzej na ten temat patrz: M. Kuziak, S. Rzepczyński, Jak pisać?, Park Sp. z o.o., Bielsko-Biała 2007.
11
Szerzej na ten temat patrz: G. Hörner, Szybkie czytanie. Intensywny kurs, Ravi, Łódź 2002; J. Jaworska-Jamruszkiewicz, Kurs szybkiego czytania. Poradnik z zestawem ćwiczeń, Videograf II, Katowice 2002; J. Mierwińska, Błyskawiczny kurs szybkiego czytania, Publicat, Poznań 2006.
12
Listę przydatnych adresów internetowych znajdziesz w załączniku 2 „Warto poklikać”.
13
Szerzej na ten temat patrz np.: J. Pieter, Kryteria ocen i recenzje prac naukowych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978; W. Pytkowski, Organizacja badań i ocena prac naukowych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1985.
14
Tematy rozpraw habilitacyjnych z nauk pedagogicznych zawiera np. „Przegląd badań edukacyjnych” – periodyk pod redakcją Marioli Chomczyńskiej-Rubachy wydawany przez Akademię Humanistyczno-Ekonomiczną w Łodzi.
15
Metodologia badań (dyscyplina naukowa o metodach) to nie to samo co zagadnienia lub założenia metodologiczne (wywód zastosowanych metod badawczych i tytuł rozdziału metodologicznego większej pracy pisemnej), a tym bardziej metodyka (np. dyscyplina pedagogiczna o sposobach nauczania lub zbiór zasad postępowania w celu realizacji jakiegoś zadania).
16
1
U. Eco,
2
M. Dudzikowa,
3
Szerzej na ten temat patrz: B. Śliwerski,
4
T. Hejnicka-Bezwińska,
5
W średniowiecznej Polsce zaszczytne miano „Mistrza” otrzymywały osoby posiadające stopień naukowy. Z czasem jednak określenie to zaczęto kojarzyć z ludźmi przewyższającymi innych swoją wiedzą i umiejętnościami w jakiejś dziedzinie – choćby nawet ich Mistrzostwo było zauważane tylko w pewnych środowiskach i przez niektóre osoby. Mistrzowie to osoby dzielące się z innymi swym doświadczeniem, skore do udzielania wsparcia i porad nie tylko w sferze akademickiej. Nie każdy Mistrz jest więc nauczycielem i nie każdy nauczyciel jest Mistrzem. Tym mianem obdarza się autorów wyjątkowych dzieł (np. książek), dokonań, inspiracji itp., i właśnie w takim – szerokim – znaczeniu określenie „Mistrz” występuje w niniejszej książce. Na pewno masz Mistrzów, którzy stanowią dla Ciebie wzór do naśladowania i są autorytetem.
6
Szerzej na ten temat patrz: L. Witkowski,
7
Patrz: H.J. Chmielewski,
8
Przykładem przebudzenia pod wpływem „wybuchowych” lektur są liczne publikacje Ryszarda Kapuścińskiego, np.
9
Szczególną formą artykułu, jaką autor otrzymuje z wydawnictwa, jest preprint (na pierwszy rzut oka wygląda jak wycięty fragment książki lub czasopisma). Oprócztekstu głównego zawiera niezbędne informacje o tytule, roku czy numerze czasopisma, stanowi zatem pełnowartościowe