Księga Duchów. Allan Kardec
chodzi o abstrakcyjne i naukowe kwestie, ewidentnie wykraczają poza wiedzę, a czasem i zdolności intelektualne medium, które zresztą najczęściej nie ma świadomości tego, co pisze pod wpływem Ducha. Często również nie słyszy albo nie rozumie zadanego pytania, gdyż to może być postawione w nieznanym mu języku albo w myślach, a sama odpowiedź może być również przekazana w tejże mowie. Zdarza się w końcu często, że koszyk sam zaczyna spontanicznie pisać na jakiś zupełnie nieoczekiwany temat, nawet jeśli żadne pytanie nie zostało zadane.
Odpowiedzi te w niektórych przypadkach są tak naznaczone mądrością, tak głębokie i powiązane z tematem, świadczą o tak wysokich i wspaniałych myślach, że mogą pochodzić jedynie od jakiejś wyższej inteligencji, przesiąkniętej najczystszą moralnością. Innym razem są tak lekkie, frywolne i trywialne, że nasz rozum odrzuca myśl, że mogłyby pochodzić z tego samego źródła. Ta różnorodność wypowiedzi znajduje swoje wyjaśnienie, jeśli uznamy, że manifestujących się inteligencji jest wiele. Czy są one jednak częścią ludzkości, czy znajdują się poza nią? Ten punkt wymaga wyjaśnienia, które w pełni odnajdziemy w tym dziele w takiej formie, w jakiej przekazały je nam same Duchy.
Oto do jakich widocznych zjawisk dochodzi poza naszym zwyczajowym kręgiem obserwacji. Nie są one już otoczone tajemnicą, dzieją się na oczach wszystkich, każdy może je zobaczyć i stwierdzić ich rzeczywistość, nie są przywilejem pojedynczych osób, tysiące ludzi powtarza je do woli każdego dnia. Zjawiska te muszą mieć swoją przyczynę, ale od momentu, gdy są odbiciem działania jakiejś inteligencji i czyjejś woli, wykraczają poza domenę czysto fizyczną.
Stworzono wiele teorii na ten temat: przeanalizujemy je za chwilę i zobaczymy, czy wyjaśniają wszystkie zjawiska, do których dochodzi. Na razie uznajmy jednak istnienie tych odrębnych od ludzi istot, gdyż takie wyjaśnienie przekazały nam manifestujące się inteligencje i przyjrzyjmy się temu, co nam mówią.
VI
Istoty, które się z nami komunikują, nazywają siebie same, jak już wcześniej powiedzieliśmy, Duchami i twierdzą, że przynajmniej w części żyły jako ludzie na Ziemi. Tworzą świat duchowy, podobnie jak my tworzymy w czasie naszego życia świat cielesny.
Podsumujmy tutaj w kilku słowach najważniejsze punkty filozoficzne, które zostały nam przekazane, by łatwiej nam było odnieść się do pewnych zarzutów.
„Bóg jest wieczny, niezmienny, niematerialny, jedyny, wszechmogący, w najwyższym stopniu sprawiedliwy i dobry.
Stworzył wszechświat, który składa się z istot ożywionych i nieożywionych, materialnych i niematerialnych.
Istoty materialne składają się na świat widzialny, czy też cielesny, a istoty niematerialne na świat niewidzialny albo duchowy, czyli na świat Duchów.
Świat duchowy jest normalnym światem – pierwotnym, wiecznym, istniejącym wcześniej i który przetrwa wszystko.
Świat cielesny jest jedynie drugorzędny; mógłby przestać istnieć albo w ogóle nigdy nie istnieć, nie zmieniając jednocześnie struktury świata duchowego.
Duchy przywdziewają na pewien czas przemijającą, materialną powłokę, której zniszczenie poprzez śmierć przywraca im wolność.
Spośród różnych gatunków istot cielesnych Bóg wybrał rodzaj ludzki, by w nim wcielały się Duchy, które osiągnęły pewien stopień rozwoju, dający im wyższość moralną i intelektualną nad pozostałymi.
Dusza jest wcielonym Duchem, którego fizyczne ciało stanowi jedynie powłokę.
Człowiek składa się z trzech części, którymi są: 1° ciało lub byt materialny analogiczne do tego, które mają zwierzęta, ożywione tym samym źródłem życia; 2° dusza lub byt niematerialny, Duch wcielony w ciele; 3° łącznik między duszą i ciałem, pośrednik między materią i Duchem.
Człowiek ma więc podwójną naturę: dzięki swojemu ciału podziela naturę zwierząt, których instynkty odczuwa; dzięki duszy podziela naturę Duchów.
Łącznik lub ciało duchowe, który zespala ciało z duchem jest rodzajem półmaterialnej powłoki. Śmierć niszczy tę bardziej materialną powłokę; Duch zachowuje natomiast tę drugą, która jest dla niego eterycznym ciałem, niewidzialnym dla nas w swoim normalnym stanie, ale które w pewnych wypadkach można zobaczyć, a nawet je dotknąć, jak dzieje się to w przypadku ukazywania się Duchów.
Duch nie jest więc w żadnym stopniu nieokreśloną i abstrakcyjną istotą, którą pojąć może jedynie myśl; to rzeczywisty i ograniczony byt, który w pewnych sytuacjach może być postrzegany poprzez zmysł wzroku, słuchu i dotyku.
Duchy należą do różnych klas i nie są równe pod względem siły, inteligencji, wiedzy ani moralności. Te należące do pierwszej grupy, to Duchy wyższe, które odróżniają się od innych doskonałością, wiedzą, zbliżeniem do Boga, czystością uczuć i umiłowaniem dobra: są to anioły lub Duchy czyste. Pozostałe klasy oddalają się coraz bardziej od doskonałości. Duchy należące do niższych rzędów podzielają większość naszych żądz; charakteryzuje je nienawiść, pożądanie, zazdrość, pycha itd. Lubują się w czynieniu zła. Pośród Duchów są jednak i takie, które nie są ani dobre, ani złe, kłócą się i dokuczają, ale nie są złośliwe – zdają się być za pan brat z uszczypliwością i brakiem konsekwencji: są to Duchy swawolne lub lekkomyślne.
Duchy nie należą na wieczność do jednego rzędu. Wszystkie stają się lepsze, przebywając różne stopnie hierarchii duchowej. Postęp ten ma miejsce za pośrednictwem wcielenia, które jednym narzucane jest jako pokuta, innym – jako misja. Życie fizyczne jest próbą, którą Duchy muszą znosić wielokrotnie, dopóki nie osiągną pełnej doskonałości. To rodzaj lekarstwa lub czyśćca, z którego wychodzą coraz bardziej oczyszczone.
Opuściwszy ciało, dusza powraca do świata Duchów, z którego pochodzi i po krótszym lub dłuższym czasie, spędzonym na wędrówkach w zaświatach, rozpoczyna nowe, fizyczne istnienie.
Z faktu, że Duch musi przejść przez wiele wcieleń, wynika, że i my mamy na koncie już wiele istnień, a także że będziemy mieć ich jeszcze dużo, lepszych lub gorszych, na Ziemi albo w innych światach.
Duchy wcielają się wyłącznie w ciała ludzi. Błędem byłoby wierzyć, że dusza lub Duch mogą wcielać się w ciało zwierzęcia7.
Różne istnienia cielesne Ducha są zawsze progresywne, Duch nigdy się nie uwstecznia. Prędkość, z jaką dokonuje się postęp, zależy od wysiłków, które czynimy, by osiągnąć doskonałość.
Zalety duszy są tymi, które charakteryzują Ducha w nas wcielonego. A zatem dobry człowiek jest wcieleniem dobrego Ducha, a człowiek zły – Ducha nieczystego.
Dusza miała swoją indywidualność przed wcieleniem. Zachowa ją również, gdy oddzieli się od ciała.
Powracając do świata Duchów, dusza odnajduje w nim wszystkich tych, których znała na Ziemi, a wszystkie jej wcześniejsze życia przywoływane są w jej pamięci, by mogła przypomnieć sobie swoje dobre i złe uczynki.
Wcielony Duch pozostaje pod wpływem materii. Człowiek, który pokonuje ten wpływ dzięki wzniosłości i oczyszczeniu swojej duszy, zbliża się do dobrych Duchów, z którymi kiedyś będzie przebywał. Ten, który ulega żądzom i szuka radości w zaspokajaniu prymitywnych potrzeb, zbliża się do Duchów nieczystych, gdyż pozwala, by dominowała w nim zwierzęca natura.
Wcielone Duchy zamieszkują różne planety we wszechświecie.
Duchy odcieleśnione lub wędrujące nie zajmują jakiegoś określonego i ograniczonego miejsca. Znajdują się wszędzie w przestrzeni i koło nas, widzą nas i mijają bez przerwy. Są niewidzialną populacją, która żyje wokół nas.
Duchy wywierają