Kordian. Juliusz Słowacki

       Boże! zeszlij na lud twój wyniszczony bojem

       Sen cichy, sen przespany, z pociech jasnym zdrojem;

       Niechaj widmo rozpaczy we śnie go nie dręczy.

       Rozwieś nad nim kotarę z rąbka niebios tęczy,

       5 Niech się we łzach nie budzi przed dniem zmartwych-

       A mnie daj łzy ogromne i męki niespania, [wstania:

       Po mękach wręcz mi trąbę sądnego Anioła;

       A kogo przed tron Boga ta trąba zawoła,

       Niechaj stanie przed tobą. Daj mi siłę, Boże,

       10 A komu palec przekleństw na czoło położę,

       Niech nosi znak na czole... Pozwól, Panie, tuszyć,

       Że słowem zdołam cielce złote giąć i kruszyć...

       Z bronzu wzniosę posągi, gdzie pokruszę gipsy.

       A kto ja jestem? Jestem duch Apokalipsy —

       15 Obróćcie ku mnie oczu zamglonych i twarzy...

       Oto stoję wśród siedmiu złocistych lichtarzy

       Podobny do człowieka... szata w długość szczodra

       Spływa do stóp; pas złoty przewiązał mi biodra,

       Głowę kryje włos biały, jak śniegi, jak wełna;

       20 Z oczu skra leci ogniów dyjamentu pełna,

       Nogi mam, jak miedź świeżem ogniskiem czerwona,

       Głos huczy jako woda wezbraniem szalona,

       W ręku siedem gwiazd niosę, a z ust mi wytryska

       Miecz ostry obosieczny, a twarz moja błyska

       25 Jak słońce w całej mocy wyświecone kołem.

       A gdy przedemną na twarz upadniecie czołem,

       Powiem wam... Jestem pierwszy... i ostatnim będę...