Oriana Fallaci Portret Kobiety. Cristina De Stefano

      Pewien dziennikarz zapamiętał swoje pierwsze spotkanie z Orianą. Doszło do niego w sali sądowej podczas procesu w sprawie egzekucji kilku faszystów. Od razu rzuciła mu się w oczy ta ładna jasnowłosa dziewczyna o swobodnym sposobie bycia. Kiedy do niej podszedł i próbował żartobliwie zagadnąć, zmroziła go: „Młody człowieku, nie jesteśmy na majówce. Zginęło trzech ludzi. To prawda, że byli faszystami, ale byli też ludźmi”.

      Była bardzo młoda, ale i bardzo zdeterminowana. Zrozumiała, że w tym zawodzie zdominowanym przez mężczyzn osiągnie sukces tylko wtedy, jeżeli pokaże, że jest od nich lepsza. Każdy artykuł przepisywała po dziesięć razy, poprawiała teksty z obsesyjną troską o szczegóły. Przed rozpoczęciem pracy przy nowym temacie zbierała wszystkie dostępne informacje. Czytała dzieła wielkich pisarzy, by nauczyć się od nich dobrego stylu.

      Wdowa po jednym z jej kolegów po fachu wspominała, że często do nich przychodziła, żeby pożyczyć książkę albo poprosić męża o radę. „Czasem rano znajdowaliśmy pod drzwiami bileciki, które Oriana wsuwała tam nocą. Dużo pracowała i paliła”. Oriana zdawała sobie sprawę, że inni postrzegają ją jako młodą dziewczynę, ale nie pozwalała, żeby z tego powodu traktowano ją niesprawiedliwie. „Myślę, że w młodym wieku można osiągnąć największe sukcesy – napisała, kiedy już była sławna. – Napoleon był Napoleonem już w wieku dwudziestu siedmiu lat, Aleksander Wielki zmarł, gdy miał trzydzieści dwa lata, a Rimbaud najlepsze swe poezje napisał, zanim skończył szesnaście”.

      Złościła się, kiedy szefowie w redakcji odnosili się do niej z pobłażaniem albo sobie z niej żartowali. Chciała, żeby traktować ją poważnie, pomimo młodego wieku. „Wysłano mnie kiedyś na proces oskarżonego o nieprzyzwoite zachowanie. Czułam się skrępowana, ale postanowiłam zostać, bo przecież musiałam napisać z niego relację. W momencie szczególnie delikatnym sędzia krzyknął:

      – Proszę wyprowadzić z sali tę dziewczynkę!

      – Jestem dziennikarzem, Wysoki Sądzie – zaprotestowałam.

      – To niemożliwe. Proszę wyjść!

      I woźny wyprowadził mnie za drzwi”.

      Z czasem zaprzyjaźniła się z dwoma dziennikarzami; byli to Mario Cartoni z redakcji „La Nazione” oraz Elvio Bertuccelli z „Nuovo Corriere”. „Wszyscy troje pisaliśmy relacje z procesów sądowych, umówiliśmy się więc, że będziemy je śledzić na zmianę, a potem spotykać się w barze i przy kieliszku cinzano informować pozostałych o tym, co się zdarzyło na sali sądowej. Pomysłodawcą był Cartoni. Byliśmy jak trzej muszkieterowie”. Wśród pamiątek Oriany zostało trochę zdjęć ze spotkań dziennikarzy w pizzeriach i innych miejscach tego typu. Przy wielkich stołach Oriana jest jedyną kobietą wśród mężczyzn, ale nie widać, żeby wyróżniała któregoś z nich. „Naturalnie szukałam go, mojego Jacka Londona, który mógł sobie nie zdawać sprawy, że jest Jackiem Londonem, ale byłby nim dla mnie albo mógłby się nim stać. Jednak okazało się to zadaniem równie trudnym jak znalezienie motyla zimą. Tamten okres mego życia wspominam jako długą zimę, w czasie której bezskutecznie szukałam ciepła”.

      „Pracowałam także w niedziele, bo w ten sposób mogłam zarobić dodatkowo prawie tysiąc lirów. W pewnym sensie żyliśmy podobnie jak niegdysiejsi wiejscy lekarze, którzy jeździli kolaską do chorych w świątek – piątek, o każdej porze dnia i nocy, zawsze, gdy ich wzywano”.

      Oriana pisała o wszystkim: na tematy społeczne, o modzie, wypadkach i zabójstwach. Pracowała codziennie, w czasie nienormowanym, dziennikarstwo wypełniało całe jej życie.