Өрәк җаны. Марат Кәбиров
күтәрде. Хәсән ванна ишеге янында сагаеп басып калды.
– Әйе, тыңлыйм, – кинәт Сәкинәнең төсе үзгәрде, ул агарынып китте һәм бөтен җан ачысы белән сыгып чыгарды, – Я, хода!..
Хәсән борчылып аның янына килде.
– Кем ул анда?
Хатын дәшмәде. Хәсән телефонның кайсыдыр төймәсенә басты. Шалтыратучының тавышы хәзер бөтен өйгә яңгырый иде. Хәсәнгә ул тавыш ничектер таныш кебек тоелды. «Кайда ишеттем соң?»– дип уйлады ул. Тик исенә төшерә алмады. «Тоеладыр гына…»– диде ахырда.
– Сәкинә, дим, Сәкинә! Ник дәшмисең? Нәрсә булды? – дип ныкышты тавыш.
– Син… Син кайдан… Кайдан шалтыратасың?..
– Кибеттән. Я аптырама инде. Кайткач, барсын да аңлатырмын.
Сәкинәнең кулыннан трубка төшеп китте.
– Я, ходай… Аннан кайтып була мени?!. – дип пышылдады ул үзалдына.
Тик аның сүзен ишеттеләр.
– Ялгышлык килеп чыккан, Сәкинә…– диде тавыш кыенсынып кына, – Ялгышлык…
– Туктале, кем соң син?.. Ник шаяртасың? Шулай шаярырга ярый мени?!– Сәкинә менә-менә елап җибәрер сыман иде.
– Шаярмыйм мин, Сәкинә,– Тавыш калтыранды, – Шаярмыйм. Мин – Закирҗан.
Сәкинәнең иреннәре дерелдәп куйды.
– Без Закирҗанны җирләдек бит инде, —диде ул, күзләрен мөлдерәтеп, – Минем әле бик кайгылы чагым. Зинһар, бүтән алай кыланмагыз.
Ул телефон төймәсенә басты. Бипелдәгән тавыш ишетелде.
– Вот, нахал! Кулыма килеп эләксәме! – дип әтәчләнде Хәсән, – Күрмәгәнен күрсәтәм юнсезнең…
Тагын телефон шалтырады. Сәкинә төймәгә басты.
– Сәкинә, тагын мин әле бу. Закирҗанны җирләдек, дисеңме син?
–Әйе. Өч көн элек.
– Моның булуы мөмкин түгел!
Сәкинә моңсуланды:
– Мөмкин икән шул…
Теге башта югалып калдылар шикелле.
– Туктале… Ә мин кем соң, алайса?
– Чамаңны белебрәк эчәргә кирәк! – дип кызды Сәкинә, – Башыңны югалтмаслык итеп…
Һәм телефон төймәсенә басты.
– Нинди псих булды соң бу?
– Ә тавышы чынлап та охшаган, – диде Сәкинә икеләнгәндәй итеп, – Кабереннән шалтыратмыйдыр бит инде…
Тынлык урнашты.
Авыр тынлык.
– Кулыма эләктерәм мин аны, – диде Хәсән. Аның ярсуы чын йөрәктән иде.
–Ә бит ул килергә дә мөмкин…– Сәкинә уйга калды.
– Килсен! Ботарлыйм мин аны!
Хатын аңа назлы караш ташлап алды.
– Юк, кадерлем. Ярамый. Җирләгәнебезгә өч кенә көн. Икебезне бергә күрсәләр килешеп бетмәс.
Тын калдылар.
Берсе бер сүз дәшмәде. Икесенең дә күңелендә әллә нинди авыр тойгы иде.
– Син кайт инде бүген, җаным, – диде Сәкинә.
Хәсән каршы килмәкче иде дә, хатынның хаклы икәнен аңлап тыелып калды. Әйе, чынлап та кайтырга гына кала инде хәзер. Әллә нинди тискәре көн булды бүген. Әле теге өрәк. Әле бу телефон маньягы. Тьфу!..
Сәкинә йокы бүлмәсенә чыкты да киемнәр күтәреп килде.
– Менә. Сиңа бәләкәй булыр инде. Тик нишлисең…
Чынлап та бернәрсә дә эшләп булмый иде. Хәсән Закирҗанның