ĈE LA TAGO. Humura vero. СтаВл Зосимов Премудрословски

      – Adiaŭ, kadavro!! – La cigano elsaltis kaj faligis sian botelon, tiun por la Ulka, elverŝiĝante. – Ho, batalu, murmuro!! – li eĉ pli timis kaj levis bubon.

      – Jes, kadavro. – Mi trankvile subtenis.

      Ni daŭrigis la eksplodaĵon en alia loko.

      Semajno pasis. Sur nikelo proksime al la metrostacio Aleksandro Nevsky Lavra, la polico bubo enveturis, haltis malproksime de ni kaj du gardistoj eliris el ĝi kaj moviĝis al ni, nu, tre malrapide. Ni trinkis ĉe la kolumno de la Moskva Hotelo. Ni havis elekton: ĉu trinki alkoholon diluitan per sankta akvo de la Lavro, sed fali en la manojn de justeco; aŭ rompu laŭ diversaj direktoj, sed ne plumu kaj ne alportu sian staton al normalo. Mi kaj kelkaj kamaradoj iomete plu moviĝis plu kontraŭajn flankojn, dissemante kaj disĵetante la vidon de la homamaso.

      Ili prenis Big Seryoga kun nigra okulo, kies subaj palpebroj aspektis kiel labia. Kaj liaj trinkaj kunuloj. La kialo estis, kiel ĝi poste rezultis: la forigo de la kadavro el la kelo, kie ni antaŭe provis faligi. La kadavro rezultas post nia foriro, siavice, farinte ĉiusemajnan duoncirklon, fiksita al la laboro de la hejtilo ĉefa kun diametro de ducent milimetroj ĉiu, rigida paro de pakaĵoj kaj envolvita en tuko, kaj vitrofibro…