ĈE LA TAGO. Humura vero. СтаВл Зосимов Премудрословски
jam prenas gluton de la sepa … – li emfazis.
– La Dekdua. – Mi venkis super la ulo uzante Neŭtralingvajn programajn teknikojn kaj la konsilojn de Carnegie.
– Kio? – Ne komprenu Loch.
– Kaj vi estas la dekdua…
– Kial?
– Kaj ĉar ni mem estas lacaj de ĉi tiu vivo, vintro, konfuzo en la lando. Jam doloras sur la animo. Do ili decidis organizi Sendependan Publikan Organizon por la Senhejmaj, mallonge: NOBL! Ni jam luas oficejon kaj multe helpis pri loĝado, laboro, vojaĝo hejmen, ĉar por ni dokumentoj estas sensignifaj. Ĉi tio estas la laboro de pasportaj skribotabloj kaj FMS. Honesteco estas en la koro, ne sur papero. Kian mezuron vi prenas, Dio repagos vin…
Kaj la kapro malfermis la ŝovelilon, kaj malantaŭ lia dorso la policistoj jam bruligis la ulon kaj atendas la Magarychs. Kutime ĝi estas biero kaj shawarma. Sed mi ne kuŝas, mi ne volas timigi for la sakon, mi ofte ne trovas ĉi tion, sed malgranda gazetaro de poŝtelefonoj elverŝis kaj deziris prosperon, kaj la ulo dankis lin kaj rapide malaperis…
Fu, li forlasis la policon, sed ne sian. Kiam vi renkontas, tio estas via, kaj do vi iras kaj elspezas. Do mi rezultis esti mia kaj iris al paro.
– Kun grasulo, eble, amiko Zyoma, bela, vidis, kiel vi kaptas lin Laz… Kaj mi prenis la policojn sur min mem, vidis ilin, ili allogis min?
– Kiu vi estas? – timigita demandis la ulo.
– Mi estas tia, kiel vi, pinĉas… nu, dividu aŭ fripono?
– Ni donos malbenon pri la bazaro, kiu, kiu, kiu … – li subtenis la ulon kaj proponis iri al Bistro. Ni eniris kaj sidis dum duona tago. Ili veturis al la nudisma strando en Sestroretsk. La suno, zumas, dormis kaj prenis nudistojn sur la lagon por fuĝi, ĉar sur la strando estas malpermesite? Sed ĉi tio estas speciala historio.
Matene, mono necesas denove, kaj mi iras, rigardante la arkitekturon. Mi trinkas bieron, pikas miajn dentojn, kraĉas ŝelojn kaj faras longan puŝon da cigaredo, dum kvardek tri rubloj, duoble pli multekosta ol botelo da vodko. La kondensita fumo leviĝas kaj ŝvelas kun sinsekvo…
noto 10
Kaj la senhejmuloj festas
Kaj mi iris kun koramikino, aktiva modokreanto sen certa loĝloko laŭ mia pasporto, kiu estas la tuta okcidenta mondo, al la taiga vilaĝo en Buturlinovka… En!.. Dormanta regno, kie ĉiuj ne vidas monon kaj duone dormas sonĝante pri pasinta vivo.
Matene mi ellitiĝis, rampis en la korton kaj mankis al vi. La mastrino traktis la mash vespere. Baska doloras kaj verŝis berojn en la korton. Unu sola kokido manĝis ilin kaj senvive falis. La gastigantino, stultulo, prenis kaj komencis elpreni plumojn sur kapkusenon de danko, pensis, ke estas tro malfrue por tranĉi, ŝi mem mortis kaj sen haki la kapon, la viando estis rigida.
Dume, la kokido vekiĝis kaj flugis, plumarĝantaj plumoj ĉie, kien ajn, la birdo diris de ŝvebado kaj kuris kalve unuflanken.
– Ni iru promeni tra la vilagxo. – sugestis, en raŭka pasinteco, mezzo-soprano, amiko, kiu elrampis post mi.
– Aŭ eble ni rampos? – leviĝante rampante de la sekva paŝo de la portiko, mi respondis kun sushkim. Miaj kalkanoj staris preter la sojlo en la kabano kaj sango fluis al la kapo, kio intensigis la doloron. Amiko ekstaris, apogita sur la nuko kaj ŝovis mian nazon, multekostaj ŝuoj, pluiris al la elirejo de la korto. Mi rampis la paŝojn ĝis miaj piedoj kaj ekiris post ŝia ludado de dorsoj al la butiko por vodko.
– Kaj nitra? Mi demandis prenante serpenton de aĉetita botelo da alkoholo.
– Kaj li havas avinon Nyurka, lia patrino piklojn kaj salon, tiom ke sufiĉas mordi la kompanion.
Fininte, ni direktis nin al la loka aŭtoritato, parenco, kiu lastatempe estis liberigita de lokoj pri senrajta manĝa libereco kaj movado. Lia kabano estis, kiel multaj, rara. Kliniĝinte en la malplenan dorson, ni eniris la verandon kaj, sen fleksiĝi, eniris la kabanon. Ĉe la tablo sidis talio, senvestigita, ĉio en tatuoj, magra viro alnomata Kharya. El la muskoloj sur lia korpo, nur ostoj estis videblaj.
– Granda Kharya. – salutis mia mastro sen malpariĝi. La plafono estis ŝajne konstruita por hobitoj kaj nanoj.
– Bonega, se vi ne ŝercas. – la iama kondamnito respondis nazale kun sensenta dentego. Mi ne malpacis same kiel mia amiko, staris ĉe la pordo kaj atendis inviton. – Sidiĝu, nur venu.
– Cxu vi estos Vodyaru? – demandis mia.
– Kaj kio estas tie? demandis Kharya.
– Kompreneble, kia merkato, jen. – La mia ĝoje respondis kaj metis sur la tablon litran botelon da vodko.
– Nu, ni verŝu ĝin. – la kaptito prenis bobelon kaj presis ĝin kaj enverŝis ĝin. – envenu, sidiĝu, karaj gastoj, faru vin hejme. – Li sugestis kaj kliniĝis de la gorĝo, kaj tiam malleviĝis de la muŝo. – Haaa!!! li elspiris kaj larĝigis la okulojn. – Nur mi, kiel patrino, estis entombigita el aperitivo, kun ruliĝanta pilko, ne malbenita afero. Nur nigra kaviaro. Ŝi jam en mia gorĝo palpas. Vi volas, grimpi en la kelon.
– Diotezo, vi diras? Mi klarigis.
– Kio?? demandis Kharya. – Kiu estas ĉi tio?
– Jen mia frapa, ĝentila kaj ne kondamnita. – klarigis la mian.
– Kaj kia miraklo vi estas? – Ankaŭ mi kuraĝe demandis la kaptiton.
– Trankvile, trankvile uloj ne trumpetas. – trankviligis mian kaj enkondukis al mi la mastron. “Jen mia propra onklo kun dudekjara frazo.”
– Dudek kvin jara … – korektis Kharya. – Nu, supreniru la junan kelon?! Post ĉio, vi ne sendos vian virinon?
– Kaj kio? Mi povas mortigi. – sugestis la mia.
– Via afero. diris Kharya kaj verŝis al si alian vodkon. -Malmoj malaperis. – kaj puŝis ŝin direkte al mi.
– Sidu, karulo, mi lulas, kaj vespere vi laboros.
– Fretoj. – respondis mi.
Mi grimpis sub la plankon, ekbruligis alumeton kaj miregis; sur la bretoj estis pecoj de tridek-tri litraj kanoj da enlatigita nigra kaviaro. Mi elprenis du kanojn.
Tuj kiam ni prenis duonan litron el unu taso, laŭvice, kvazaŭ chifir, ĉar du policistoj eniris la domon.
– Nu, Harya? – ili veturigis. – ĉu mi ne havis tempon por kliniĝi kaj jam la apro de la komercistino ŝtelis? Venu, pakiĝu, venu kun ni.
– Kial? – demandis mia.
– Donu konfeson. Ĉu vi volas kun li, Vasilisa? – sugestis aŭdaca kaj malprofunda policisto.
– Principe vi povas prilabori anstataŭe. – Aldonis maldika kaj longa policisto.
– Sed dick vi divenis gxin!! – la ebria Kharya ronkis, prenis martelon kaj du ungojn por cent kvindek milimetroj de la fenestro kaj, poste, li najlis siajn piedojn al la ligna planko, sen demeti siajn pantoflojn, ne sulkante kaj, ŝajne, ne sentante doloron. Sango malrapide trempis pantoflojn. “Nun prenu min, sed ne tuŝu mian nevinon, alie vi mem iros al la sitelo… Nu.. Malforta?. Mi ne ŝtelis apro, mi ne vidas jarcenton de volo.
– Nu, vi estas stultulo, Harya. – Malkuraĝa.
– Ekzakte, ĝi disfalis de kverko, kial ĝi estas tiel kruela? – aldonis maldika.
– Kial tiel kruela? Venu, Palych, al la ciklopoj, lia streĉiĝo. – sugestis aŭdaco. – Ĉi tiu ne marŝas, ĝi ne marŝas.
– En, vi stultulo, Harya!! Nun, Vaska, – li turnis sin al la mia. – Metu la sinkon, alie ĝi estas la planko. – turnis sin kaj maldekstren.
Kharya prenis plugilojn de la fenestro-kahelaro kaj tiris la ungojn reen sen ia streĉo, sen iam tordi sian vizaĝon. Ni malfermis la buŝojn