ĈE LA TAGO. Humura vero. СтаВл Зосимов Премудрословски
nomo de la ĉefrolulo de miaj notoj, memoru… Ĝenerale mi ankaŭ kontaktis. Ni iris patroli dum du semajnoj kaj revenis al bazo. Alproksimiĝante al tio, ni estis frapitaj, por tiel diri, per demobiliza kordo: la ĉeĉenoj provokis la pafadon de du fostoj inter si kaj ni estis kaptitaj inter kruco kaj ni devis eksidi en la rivero, kolo la tutan tagon, kaj kiam la estroj ordigis ĝin, ni estis salutitaj kaj varmigitaj herooj, estas domaĝo, ke nur tri el niaj grupoj trempis en la enirpermesilo de la Ŝtata Limo. La regno de la ĉielo estas kun ili, kvankam estis unu islamano inter ili, tiam Allah Akbar.
Post lavado en la banejo kaj ŝanĝado de la aĉa vestaro al hejmo, ni komencis vivi laŭleĝan du-semajnan ferion. Ni promenis kaj enuigis nin, atendante novan vojaĝon. Iel ni staras ĉe la pordegoj de la bazo kaj ni vidas lokan loĝanton venantan kaj, verŝajne, al ni.
– Kion vi bezonas? ni demandis lin.
– He, fra, donu al mi du kirzuhojn? – Alproksimiĝante, li demandis kun orienta amuza akcento, du tukojn.
– Kial?
– Donu al mi fraton, ĉu? Morgaŭ, dum ok monatoj, ŝafo-virŝafo promenas, paŝtiĝis.
– Kaj kio, en galoshes ne pasi?
– Ne, ne! Kion diras stulteco? – La Ĉeĉenio iom fuŝiĝas. – la kapro kunprenas lin.
– Kial? Mi demandis malafable.
– Kio, sxafoj manĝis, kaproj iras paŝti? – kun la ironia serĝento. – Mi ne komprenas, kial vi bezonas botojn?!
– Wai, ne, la kapra posta kruta boteto aperas, ĉu? Kaj brasiko ŝvebanta, saks, kiel memori kun edzino.
– He, cxu vi estas songxisto?! Kaj kiom da mono vi donos?
– Wah, kial la mono, la krizo. Chacha Winekin, jes. Pli mallonga chacha.
– Bone, nur rigardu, se vi stultas, mi mortpafos vin kiel ŝakalon.
– Kial tiel malĝentile? Salim ne trompas. Salim estas sincera.
– Ahmed diris la samon, sed li vendis la chacha tiel malforte kiel akvo. – la serĝento en la malproksimo rimarkis kalvan spiriton, kiu kolektis sovaĝajn florojn kaj gustumis la petalojn.
Ni rigardis unu la alian kaj decidis.
– He, vi.., iru syud! kriis la serĝento. La spirito sendube obeis la ordonon, demetis siajn botojn kaj ĵetis ilin al la aperturo de Kaŭkaza nacieco. Li kaptis la ŝuojn, kisis ilin, kaj eltiris kvin-litran serpentan ĉukon el sia pantalona poŝo kaj ĵetis ĝin al ni antaŭ ol preni serpenton kaj gluti ĝin demonstre, supozeble ne kontaĝe.
Matene feliĉan tagon!!!
Nur la abrek eskapis, kaptante paŝtiston pro malsukceso proksime de gregigita grego, verŝajne provante botojn por siaj kaprinaj amatinoj, kiuj devas pacigi sian montan manieron kaj hormonon, rememorante sian amatan edzinon, kiel sugestis la korpuso:
– Kaj kion?!
– Jes, vi povas!? la serĝento respondis.
– Do? – mi demandis la privatulon.
– Rajdo. – respondis la estro kaj ni transiris la monteton, de kie estis videbla la tuta maldekstra grego da ŝafoj, kiu baldaŭ disfaldiĝos en la montoj. Ili prenis maŝinon per silentigilo kaj, preninte luktan pozicion, malplenigis la vinosakon. Chacha rezultis ruza, kiel kompoto.
– Kapro, aperte, denove li bolis, nu, nenio, ni nun aranĝos kokojn por ili. – la serĝento indignis, celis la proksimajn grandajn ŝafojn, starantajn tre proksime al ni, kurbiĝintajn. “Pooh!!” kaj kuglo fortranĉis arbuston kreskantan apud virŝafo. Baran ne atentis.
– Donu, krucaj okuloj. – ekprenis la korpa. Li celis kaj “Pooh!” Trafis falkon flugantan super la grego.
– Klubo, kien vi pafas?! – eltirante aŭtomatan fusilon, la kaporalo ridetis.
– Sed kio, la reveno estas? – eksigis la korporacio.
– Kion vi persekutas? Kiel estas, unue regreso, kaj poste volado? ĉefmanaĝero kaj “Pooh!” celis. Kuglo de malsaĝulo, fluganta super virŝafon kaj rapidantan en la herbejon, ligitan malantaŭ leporo. Tiu kompatinda kunulo ambaŭ dekstren kaj maldekstren, kliniĝos kaj resaltos, kaj la kuglo, kiel bizara enuo: ĝi forflugos, revenos; tiam rimarku, tiam maltrafu. Do ŝi pelis la deklivon en la arbaron.
– Eh!! – Li diris streĉe, rigardante la leporon, la antaŭulon kaj trafis la teron per aŭtomata maŝino, klinis la kapon. – Jen chacha. Vane ili vokis Abrek.
– Jes, precize, la chacha okulumis. – subtenata korpa.
– Ne malesperu sinjoroj kamaradoj kun aliaj soldatoj. – Mi konsoliĝis, private, mi ne memoras, kiaj trupoj de Rusa Federacio, mi prenis la mitralon, malŝraŭbis la silentigilon, mi rimarkis, kiel mi donos salvon al la tuta distrikto, sed tamen ne rapidis, kaj tiel la semo falis de la zono kaj ĉe la virŝafo staranta al ni. derivaj organoj, tio estas en la rusa – ovoj. La virŝafo saltis ĉirkaŭ tri metrojn al la supro, surteriĝis forte, intense malplenigita kiel mitralo, kriis kiel bataliono, mia patro, ne, mia duonpatro, kaj agitante ĉion, kio maturiĝis kiel paŝteja grego, forkuris al la supro de la monto. La klapo de la pafo estis jam ĉe la supro kaj ekigis per skuado de amasa neĝo pendanta, kio kaŭzis la formadon de lavanĝoj, kiuj libervole glitis sur la alian flankon de la klifo, hokante trionon de la kuranta grego kaj ok flavaj vilaĝoj. Estis viktimoj ne nur inter homoj, sed ankaŭ inter lokaj loĝantoj. Ni turnis nin al la manĝoĉambro maldekstre kaj ne, perfidante unu la alian, marŝis kvazaŭ nenio okazis.
Tagmanĝo de malbona tago!!
Post acida manĝo, ni denove daŭrigis nian merititan ripozon laŭ loka skalo, donita al ni de nia duonpatro en la rango de kolonelo. Kaptante la Spiriton, la suboficiro ordonis al li grimpi sur altan rokon kun subtegmento, el kiu li povis vidi la tutan malnovan vilaĝon, kiu restis malproksima de la paŝo de la lavango. Aŭ pli ĝuste lia tejo, kie lokaj senhejmuloj sidis dum tagoj. Lia tasko estis disvastigi vizitantojn helpe de aŭtomata vosto laŭ la tegmento de loka kafejo najbara al la komerca parto de ĉi tiu konvena loko.
Maljuna Givi malrapide, kriante, proksimiĝis al la drinkejo. Najbaro, kiu rimarkis lin, svingis lin kaj invitis lin gastame al sia tablo. Maljuna Givi ne atentis, kvazaŭ li forturniĝis kaj, turninte la nazon, sidiĝis ĉe libera tablo. Dika mezaĝa kelnaro flugis al li por salti.
– Kaj kio, patro, wah, kiel estas via sano?
– Kio estas blinda, aux io, mi ne vidas vivan!!
– Kio venis?
– Devo. Aŭskultu grumblis la avo. – Jes?!
La grasa meza kelnero rigardis la maljunan Givi levis la brovojn supren.
– Donu al mi rostilon, jes?! De tia, de sana viando, kiu estis sana virŝafo. Pura tranĉo per tranĉilo… Sana kebab. – elŝovante la maldekstran okulon kaj klakante sian dekstran, levis la etan fingron de Givi.
la kelnero forflugis. Kaj tiam la ŝeliĝo de la tegmento komenciĝis. Ĉiuj vizitantoj kaj kafejoj estis disaj, kiuj kie. Maljuna Givi sola persiste atendis la ordonon. Strata kuglo trafis la ĉapelon kaj ĵetis ĝin al la tero. Givi ne moviĝis sub la radikoj de la liphararo Budenovskij. Momenton poste, la rusaj soldatoj bojis ĉe la kafejo.
Ni prenis vinpecojn kaj kebabs krudajn kaj frititajn kun ni.
Ni ne bezonis monon. Tajpinte ĉion necesan manĝeblan, ni retiriĝis for. Givi atendis.
Rimarkinte, ke la soldatoj malaperis, vizitantoj kaj kafejoj eliris el la anguloj kaj ĉiu prenis siajn devojn, elprenante kuglojn el sub siaj langoj kaj kraĉante pecojn da dentoj sur la plankon.
La grasa kelneto jam portis la barbekuon al la longe atendita. Li metis pleton antaŭ la nazon de Givi sur la tablon kaj frostiĝis en la rako de dika filo de loka aŭtoritato, kromnomita – “He, jes?!”. La avo de Givi avide kaptis kradon kaj kun flavaj metalaj dentoj kroĉis pecon da centra fritita viando. La kelnero zorge saltis en la azenon, turnante siajn genuojn. Givi tiris la broĉon unu fojon. La viando